WielerVerhaal ging over de grens, richting het kleine Groot-Hertogdom Luxemburg, waar we een afspraak vastlegden met Chantal Hoffmann. De pas 29 geworden Luxemburgse van het Lotto Soudal Ladies team woont er in een klein gehuchtje. Ze zit er op een leuk appartement met balkon, dat ze deelt met haar vriend Glen Leven, in het dagelijkse leven mecanicien bij Trek-Segafredo. In de nabijgelegen koffiebar maakte ze na onze fietstrip – dat verslag krijgt u later via redacteur Niels Roelen – tijd voor een interview over haar leven ginder.
“Ik ben opgegroeid in Steinsel, een dorpje van 5.000 inwoners wat verderop”, vertelt ze vanop onze locatie. “Als klein meisje deed ik aan atletiek, wat ik toch een jaar of 6 heb volgehouden. Op mijn 14e of 15e ben ik er uiteindelijk mee gestopt. Het plezier was weg, en als je als kind geen fun meer hebt, dan houdt het snel op. Mijn vader porde me aan om wat met hem en zijn vrienden door het Luxemburgse land te fietsen. De Spanish guys hebben me vervolgens aangezet om wat competitiever te worden. Na mijn atletiekperiode wild eik eigenlijk nooit meer aan een sportcompetitie doen, maar het wielrennen werd snel een verslaving.”
Sprinters Malderen
“Na mijn middelbare studies ben ik naar België getrokken, waar ik aan de Universiteit van Louvain-la-Neuve fysiotherapie heb gestudeerd. Het was de tijd dat ik voor Sprinters Malderen fietste, een team met een heel ontspannen sfeer. Vijf jaar lang ging ik gewoon naar de wedstrijden, kleedde ik me om, sprong op de fiets en reed mijn koers. We waren echt individuen in de wedstrijd. Maar ik amuseerde me rot en ten slotte was de unief toch belangrijker voor mij dan het koersen. Ik wilde echt heel graag fysio worden en deed heel veel voor mijn studies.”
Lotto Soudal Ladies
“In Louvain-la-Neuve zat ik natuurlijk een stuk dichter bij de kermiskoersen in Vlaanderen, waardoor het fietsen beetje bij beetje toch wat serieuzer werd voor mezelf. In Luxemburg stelt koersen voor vrouwen niks voor. Ik moest altijd met de jongens mee en dat motiveerde me niet bepaald. Toen ik terugkeerde naar Luxemburg heb ik me hier in Bridel gevestigd, samen met mijn vriend. Het was de tijd dat ik ook een brief schreef naar Lotto Soudal Ladies, met de vraag of er plaats was om mij in het team te nemen. En daar bleek tot mijn grote vreugde een mogelijkheid toe.”
Teamwork
“Toen ik bij Sprinters Malderen reed, gingen we vaak in het buitenland en dat vond ik top. We reden ook veel 1.1 en 1.2 UCI-wedstrijden, maar zoals ik al zei was er geen druk. Als ik een break wilde nemen, dan namen ze gewoon andere meisjes. Nu op pro niveau heeft het team zijn rensters nodig, waardoor je ook veel gemotiveerder bent. Bij Lotto Soudal Ladies is er een meeting voor de race en werk je als team in de wedstrijd. Maar de sfeer is hier uitstekend. Ik heb met de meeste meisjes ook contact buiten de koers om, dat zegt wel iets.”
Wereldkampioenschap
“Naast het koersen werken ik nu ongeveer nog 15 tot 20 uur als fysiotherapeut. Ik werk op zelfstandige basis en kan mijn uren goed regelen. Trainen en op stage gaan vormt geen enkel probleem. Ik werk gedurende 3 dagen per week na de middag, dus er is steeds voldoende tijd om voor de lunch goed te trainen. Ik heb er nooit aan gedacht om professioneel te gaan fietsen, dus in principe beleef ik nu a mijn droom. In 2011 mocht ik naar het wereldkampioenschap in Kopenhagen, wat iets fascinerend was. Ik was wel verrast en had te weinig tijd gehad om me goed voor te bereiden. In Qatar wil ik een ook een resultaat neerzetten, al zal top 10 wel iets te hoog gegrepen zijn voor mij. Als ik het beste van mezelf kan geven, zal ik heel tevreden zijn. Mijn grootste droom is om ooit eens een Parijs-Roubaix voor vrouwen te kunnen rijden, maar ik heb geen idee of ze die wedstrijd ooit zullen lanceren.”
Fotomateriaal: WielerVerhaal.