Medeleven betuigen is wat vele mensen willen doen wanneer iemand die ze lief hebben, respecteren of fan van zijn, iets overkomt. Aartsmoeilijk, er is soms de afstand, de gêne en misschien het gevoel dat het ongepast is. Dat het wielrennen gevaarlijk is, weet ondertussen iedereen. Wordt er ingegrepen en nagedacht over de tragische recente gebeurtenissen? Moet de koers telkens weer zijn gang gaan, met de bloemtuil als ultieme zegepraal? Wordt er geleerd uit de accidenten die iedereen zo heeft aangegrepen?
Als je nu naar de Tour kijkt… De hectiek tijdens de beklimming van de Mont Ventoux, die zijn naam alle eer aan doet en voor de veiligheid moet worden ingekort. Toeschouwers gaan zoals vanouds tekeer, belemmeren steeds de weg en lopen op het randje naast de renners. Het heeft zijn charmes, maar het is geëscaleerd. Richie Porte knalt op een motard die zelf op een toeschouwer is ingereden. Hij sleurt Mollema en Froome mee. Froome loop te voet verder. Drama en Tourgeschiedenis worden op eenzelfde moment geschreven.
Eddy Planckaert citeerde het mooi in ‘Vive le Vélo’: “Stel je voor dat er een supporter naast een voetballer loopt die tracht een doelpunt te maken? Komaan gast, je gaat scoren. Jij gaat scoren, lopen verdorie!” Onvoorstelbaar natuurlijk, maar dat zien we in bergetappes constant.
De dag erna hebben we een tijdrit. Mooi is de evolutie in het tijdritfietsen. Iedere fractie naar betere aerodynamica wordt uitgefilterd. Een vol achterwiel en een driesspaak vooraan geven een wereld van verschil. Wanneer er een stevige mistral staat, zoal in de TT in de Tour, neem je grote risico’s wanneer je een vol wiel steekt. Theuns vliegt van de weg en breekt een ruggenwervel, Alaphilippe smakt spectaculair tegen de rotsen en er zijn er nog een paar. Moet de UCI ook daar niet ingrijpen en volle wielen voor iedereen verbieden wanneer de omstandigheden tot ongevallen kunnen leiden?
Toch is er verbetering waarneembaar.
De koninginnenrit van 190 km in de Ronde van Polen heeft te kampen met vreselijk slecht weer. De organisatie meldt de renners de avond vooraf dat de rit wordt ingekort tot 160 km. ‘s Morgens blijken de omstandigheden nog slechter. ‘120 km’ wordt er nu gebrieft. De renners staan aan de start, regen spuit uit de hemel, modderstromen op het parcours. De organisatie beslist: 72 km. We spreken hier over een WorldTour-Wedstrijd! Renners gaan van start en blijven gegroepeerd rijden aan een gezapig tempo. Zichtbaarheid is quasi nihil, gelukkig wordt deze wedstrijd afgelegd in rondes van 38 km. Wanneer de renners na 1 ronde de streep overschrijden trekken ze onder impuls van Zdenek Stybar gezamenlijk de remmen dicht. De organisatie zegt dat ze de koers hebben geneutraliseerd…. De renners willen niet langer hun veiligheid op het spel zetten en niet de organisatoren, maar de renners zelf hebben de koers stilgelegd.
Hier in de Ronde van Polen is een voorbeeld gesteld en laat ons hopen dat dit doordringt bij de UCI-bonzen. Eerst veiligheid en dan koers.
Wie zijn of haar betrokkenheid bij de zware strijd van Stig Broeckx wil laten blijken, kan dat tonen door een polsbandje aan te schaffen. Via deze link, vindt u alle informatie, inclusief verkooppunten. Je kan ook online bestellen.
Tekst van onze gastschrijver Gino Campenaerts. Fotomateriaal: foxsports.com