Erg veel lachen doen ze niet meer in het peloton. De Vuelta start zijn laatste week en is klaar om lijken uit de kast te doen vallen. De onmenselijk zware route zette zondag bijna de hakbijl in een volledig peloton. Dat kon rekenen op een aanmoedigende schouderklop van de organisatie. Die tegen haar eigen regels inging. Omdat ze besefte dat ze waarschijnlijk iets te enthousiast was geweest in het plaatsen van bergen op het parcours. De gewone, normale heuvels en lichtoplopende bruggen besloten ze links te laten liggen. Spektakel. Dat was een codewoord.
Toegegeven. Het had wel pas écht spektakel geweest als ze dat peloton effectief hadden gereduceerd tot 71 starters in de 16e etappe. Terwijl de overige groep laatkomers van 90 of meer een weekje vroeger het vliegtuig mocht opzoeken. Totaal gedesillusioneerd. Met benen die tintelen en een hoofd dat leeg is. Compleet kapot. De muur voorbij. De limiet ver in het rood gezet. De eigen grenzen overtroffen en nieuwe limieten van het eigen lichaam ontdekt.
Maar vooral: boos.
En dat is nu net wat een organisatie kan missen: woeste hoofdrolspelers. Die zijn er bij de beslissing van nu ook, maar in minder grote mate. Er waren namelijk meer jongens die buiten de tijdslimiet naar de streep gereden kwamen dan jongens die effectief deden wat van hen verwacht werd. En dat was allemaal te danken aan de coup die Bertje Contador wilde plegen? Nee, dat alles is te danken aan de overdreven inzet van de parcoursbouwer. Die van de Vuelta een overlevingstocht heeft willen maken waar de profwielrenner in topconditie zelfs geradbraakt uit moet stappen.
Eigenlijk zijn ze laf, de juryleden die gisteren 1 van de hoofdregels in de wielersport onaangeroerd op tafel lieten liggen. Ze toonden barmhartigheid en besloten het halve peloton weer te omarmen. Ach, het was een rare dag geweest. Ach, een foutje dat vooraf niet te voorzien was. Een ‘oeps, wat doen we hier nu mee?’ -momentje. Onder tafel vegen, de meerderheid tevreden stellen. Opgelost en opgeruimd. Geen haan die ernaar zal kraaien.
Sadistische wielersupporters
Het is te belachelijk voor woorden. Je maakt een parcours zo zwaar. Je laat iedereen overdreven hard afzien. De kritiek is nog voor de start van je koers onwaarschijnlijk hoog. Alleen de sadistische wielersupporter wrijft zich in de handen bij het zien van het uitgetekende eindverdict. En ja, de Vuelta is tot dusver spannend geweest. Maar ja, de Vuelta kent ook de typische afwachtende koershouding door de schrik die overal in de kleren kruipt. Want er moet nog zo veel komen. De organisatoren van deze ronde moeten misschien eens meer kijken naar andere koersen. Waarin duidelijk te zien valt dat het niet kilometerslang bergop hoeft te gaan om een interessant koersverloop te krijgen.
Wat is er mis met een krachtige, nijdige en supersnelle sprint?
Oké, daarvoor moet je dan urenlang naar een amper dartelend kopgroepje zitten kijken, dat zijn doodvonnis al kent bij aanvalskilometer 1. Was het gisteren dan zoveel beter? Eens de grote oorlog in den beginne gestreden was, kabbelde de koers ook voort. Alleen de manschappen van Sky hielden het boeltje interessant. Door van het voorplan weggeblazen te worden en uiteindelijk allemaal af te haken. Op één man na. Geef toe, alleen de diehard wielerfan ziet waar in het verdere – vastgeroeste – koersverloop de échte waarde van koers verscholen zit.
Geen ballen aan hun lijf
Beste Vuelta-organisatoren. U staat te popelen om een sterk renner te bekronen met Vueltawinst, zo over een dag of 6. Iemand die uw onmenselijk zware taak tot een uitzonderlijk goed einde bracht. Ik was er gisteren niet bij in de gruppetto. En ik kan dus ook niet oordelen over de inzet van de achtergebleven lieden. Al bedenk ik me wel dat veel harder fietsen mogelijk niet meer kon. Maar dat is een beslissing die in jullie handen lag, al een aantal maanden geleden. Jullie wilden een parcours dat zou schiften. Als jullie ballen aan jullie lijf hadden gehad, dan stonden er vandaag maar 71 renners aan de start.
Ik verwacht volgend jaar dus terug normale heuvels en lichtoplopende bruggen. Met kans op een sprintersfestijn, waardoor er ook topspurters opnieuw aan de start zullen staan. Niet verbleekt bij het zicht op eindeloze Pyreneeën-pieken. Zodat de regels in voege blijven en jullie niet het halve peloton geradbraakt op een Spaanse bergtop moeten redden.
Gracias.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.