Vorige week bracht WielerVerhaal het harde verhaal van Sigrid Jochems, een renster uit Maastricht die in het voorjaar van 2016 van de weg werd gemaaid door een automobiliste. Het herstel verloopt moeizaam, maar Sigrid kreeg van heel wat lezers een positieve boodschap toegestuurd. Een greep uit de inzendingen. (Klik hier als je het verhaal van Sigrid Jochems gemist hebt)
Beste Sigrid,
Ik weet precies wat je doormaakt. Vorig jaar heb ik een nagenoeg identiek ongeval gehad. Elke dag met mijn racefiets naar mijn werk en daar maakte ik altijd een training van. Ik was bijna op mijn bestemming en reed uit. Bij een kruising met stoplichten waar ik voorrang had, werd ik geschept door een afslaande auto. Ik had fel oranje wielerkleding aan, reed niet harder dan 20, kwam hem tegemoet en toch had hij me niet gezien. En dat terwijl hij eerst remde, waardoor ik dacht dat hij me gezien had en hij vervolgens vol gas gaf. Ik kon hem niet meer ontwijken en werd vol aan de zijkant aangereden. Klapte op de motorkap en vloog vervolgens door de lucht tegen een lantaarnpaal. Ook ik had vele breuken. Dubbele kaakfractuur, rechterpols, linkerhand, rechter kuitbeen en linkerknie. Daarnaast afgescheurde laterale banden van mijn rechterknie. Twee operaties en diverse platen aangebracht. Na een paar maanden mocht ik met krukken lopen en ben ik ook gelijk op mijn Tacx gestapt. Elke dag fietsen, fietsen fietsen. Het ging steeds beter. Het herstel ging goed en ben altijd hoop blijven houden op een volledig herstel. Positief blijven is zo belangrijk. In de put zitten heeft geen enkele zin, want je kunt het toch niet terugdraaien. Focus op wat je nog kunt en vooral nog zal kunnen. Niet op wat niet meer kan. Nu ruim een jaar later ben ik zo goed als volledig hersteld. Fietsen op mijn racefiets doe ik echter alleen nog op zolder op mijn Tacx. Na 2 zware ongevallen in 2 jaar tijd ( ja, 2 jaar daarvoor was ik ook nog aangereden door een meisje die haar telefoon belangrijker vond dan de wereld om haar heen met een gebroken bekken en ribben tot gevolg) vond mijn vrouw het genoeg. Ik heb mijn doelen bijgesteld en ben nu gaan kajakken en weer een beetje hardlopen. Iets wat ontzettend leuk is en ik wellicht anders nooit had gedaan.
Sigrid, ik wens je nog heel veel sterkte en kracht toe met je revalidatie. Het gaat misschien niet altijd zo snel als je zou willen, maar hou je focus en een positieve instelling. Geniet van elke verbetering. Ik zag het ondanks alle pijn en ongemak als een soort wedergeboorte. Na het ongeval de hele dag in bed met hekjes, ingebakerd (alle ledematen in het gips), nauwelijks kunnen bewegen, niet kunnen praten, alleen maar vloeibare babyvoeding en m’n luiers werden dagelijks verschoond, hahaha. En nu kan ik eigenlijk alles weer doen. Ik ben wat ouder dan jij en kom niet meer terug op mijn oude niveau, maar met hard werken en een positieve instelling gaat jou dat zeker lukken.
Groeten, Bjorn Gunderson
Beste Sigrid,
Vele jaren geleden werd ik van de weg gemaaid en meters ver in een sloot vol slijk geslingerd, een eind weg van de bewoonde wereld. De hulpdiensten waren reeds ter plaatse toen ik gevonden werd want de aanrijdende bestuurder liet mij voor dood achter. Door een slechte eerste behandeling van de verwondingen was ik enkele dagen later op sterven na dood. Maar na tussenkomst van en overbrenging naar een andere kliniek werd in de eerste plaats mijn been en ook mijn leven gered. Niettegenstaande de voorspellingen van de dokters kan ik tot op vandaag normaal functioneren en ik kan u maar 1 boodschap meegeven: blijf positief en – hoe moeilijk het ook soms is – blijf er aan werken en met de nodige wilskracht en inzet komt alles goed! Ik wens u alvast een voorspoedig herstel toe en misschien wel tot later op de fiets! Want die fiets is nog altijd mijn reddende engel, zonder kan ik zowel mentaal als lichamelijk niet verder.
Vriendelijke groeten, Christian De Baets
Beste Sigrid
Wielerclub Bruynvis uit Wenduine-aan-Zee wenst je een spoedig herstel toe en hoopt dat je gauw terug onder ons in het peloton mag komen.
Veel moed en sterkte!!
Beste Sigrid
Na het lezen van je verhaal besef ik hoe kwetsbaar we zijn op onze fiets. Dat ‘even’ los fietsen eigenlijk vanzelfsprekend is. Echter, niets is vanzelfsprekend. Ik heb diepe bewondering voor je. Steeds stapjes maken om jezelf te willen verbeteren! Ik wens je alle steun, hoop, liefde en verbeteringen die je nog kan bereiken toe. Sterkte! Zelf ben ik ook actief op de fiets, met een gezin en 2 kinderen ben ik steeds meer op mijn ‘hoede’ in het verkeer. Je bent kwetsbaar en ook anderen maken fouten. Het verhaal grijpt me aan.
Lieve groetjes, Minke van Dongen
Lieve Sigrid,
Wat bijzonder dat je je verhaal wilt delen. Om te lezen hoe je zo krachtig door gaat, maar ook dat je het mentaal zo moeilijk hebt. Wielrennen is een passie die ik pas sinds kort ontdekt heb. Ik besef extra goed wat jij nu mist. Blijf actief, blijf mensen opzoeken en naar buiten gaan. Zorg dat je lief bent voor de mensen om je heen zodat ze ook graag bij jou zijn. Dat zijn je steunpilaren. Met alle ups en downs die daar bij horen. Je bent een prachtig mens, take care.
Groeten, Anouk van Zandvoort
Hallo!
Ik las je berichtje. Na je ongeval kwam ik je foto’s tegen op Instagram. Ik was geschrokken van wat je meegemaakt hebt. Meteen heb ik wat info gezocht wat er met je gebeurd was. Zelf deed ik ook aan wielrennen, maar ik ben de strijdlust verloren door enkele opeenvolgende tegenslagen. Daarom bewonder ik je strijdlust, het moet heel moeilijk zijn voor jou maar toch laat je iedereen zien dat moeilijk ook gaat. Ik wens je nog heel veel beterschap toe en hoop dat je vlug weer de oude bent!
Groetjes, Melisa Peers
Dag Sigrid
Sterkte met het herstel. Je bent jong en sterk en daardoor komt het allemaal wel goed. Hou vol!
Fred Doeleman
Hoi Sigrid,
Ook al ken ik je niet persoonlijk, toch denk ik wel eens aan je wanneer ik op mijn fiets stap. Zelf fiets ik nog niet zo lang, eigenlijk pas vanaf mei. Eind februari ben ik echt gaan zeuren bij mijn vader dat ik wilde gaan fietsen. Toen jij in april zo lelijk ten val kwam, zei hij tegen mij ‘kijk en daarom wil ik niet dat jij gaat fietsen, het is veel te gevaarlijk’. Toch heb ik sinds eind mei mijn eerste eigen fiets, maar (bijna) altijd als ik opstap denk ik aan hoe voorzichtig ik moet zijn, indirect dankzij jou. Ik wil je heel veel beterschap wensen. Als (bijna) ergotherapeute weet ik dat het weer op de fiets zitten nog eventjes op zich laat wachten. Maar geef nooit op! Heel veel succes met de verdere revalidatie.
Groetjes, Amber Sijnesael
Dag Sigrid,
Ik wens je veel beterschap en nog heel veel fietsplezier!
Walter Norga
Lieve dappere Sigrid,
Wat een dapper verhaal, wat een drama wat jou is overkomen. Maar als wielrenster kom jij er wel weer. Je hebt een vechtersmentaliteit, anders was je geen wielrenster geworden. Het leven is hard en hulp vragen is moeilijk, maar doe het wel. Straks, als je hersteld bent, kun jij er zijn voor anderen. Heel veel sterkte met het verdere herstel en hopelijk vinden we jouw naam volgend jaar weer tussen de uitslagen. Hartelijke groet van iemand die weet wat het is om te moeten vechten om terug te komen. Ik ben 62 jaar en heb deze zomer weer wat bergen kunnen beklimmen terwijl ze mijn vorig jaar de viaduct moesten op duwen.
Groet, Cobie, moeder van ook fietsende kinderen
Hoi Sigrid
Ik las je verhaal en wil je enorm veel succes wensen bij je herstel. Als sporter weet ik dat het moeilijk is om niet te kunnen gaan voor je sport. Kom op, he, doorzetten. Ik heb respect voor je, al ken ik je niet.
Gr. Alja Dunning
