2016 is niet het jaar van Sigrid Jochems (Jos Feron Lady Force). De 28-jarige renster uit Maastricht – de vriendin van profwielrenner Reinier Honig (Roompot Oranje Peloton) – werd begin april door een wagen van de weg gemaaid en kwam zo op intensieve zorgen terecht. Ze herstelt van heel wat breuken: nekwervel, kaak, heup, bekken en ribben. En er is nog meer schade. De strijd om terug te keren in het peloton is loodzwaar en het einde is nog niet in zicht.
Sigrid Jochems: “Het was 7 april, een gewone trainingsdag voor me in de buurt van mijn woonplaats Maastricht. Lekker weertje, droog voorjaarsweer en een graad of 10. En dus ging ik trainen. Ik was bijna weer thuis toen ik in Cadier en Keer van de weg werd gemaaid door een automobiliste. Omdat ik aan het losrijden was, reed ik niet zo hard. Toch had die vrouw me om een of andere duistere reden niet zien fietsen. Ik reed nochtans gewoon op een fietspad langs de Rijksweg. Die vrouw sloeg af en in plaats van te remmen, gaf ze gas bij. Zo schepte ze mij mee, ramde vervolgens een hek, dan nog een tweede hek en reed dan maar een huis binnen. Met ernstige verwondingen werd ik naar het ziekenhuis afgevoerd. De tol was zwaar: nekwervel, heup, bekken en op 2 na alle ribben gebroken. Mijn gezicht was gehavend en mijn gebit zwaar beschadigd. Ook mijn benen kregen een flinke opdonder.”
Therapie
Sigrid Jochems: “Ik verbleef vier weken in een ziekenhuis in Maastricht, waarvan drie op de intensive care. Er werd een haloframe aangebracht: een ring die met vier pennen in mijn hoofd werd vastgezet, en met vier stangen die de verbinding vormden tussen de halokroon en het vest. Daardoor bleef mijn nek in de juiste stand. Mijn hele lijf was dik en opgezwollen, maar door alle pijnstillende medicatie heb ik die eerste tijd niet bewust meegemaakt. In het ergste geval was ik overleden, of verlamd van neus tot tenen. Dankzij mijn leeftijd en door mijn lichaam in topconditie heb ik het ongeluk overleefd. Toch is het best moeilijk om er zo over te vertellen. Er oppervlakkig over praten gaat redelijk goed, maar er iets dieper op in gaan is erg confronterend en lastig.”
“Na 3 maanden mocht dat haloframe eraf, een ware opluchting. Ik moet wel nog iedere 2 weken op controle in het ziekenhuis, maar ik kon eindelijk mijn haar weer wassen! Ik draag nu nog steeds een nekkraag, want het herstel van de breuken heeft tijd nodig. Eens we verder zijn, zal ik mijn hoofd weer zelf moeten leren dragen en bewegen. Ik moest ook weer leren lopen en dat gaat nog steeds niet heel goed. Na een paar minuten krijg ik alweer last van mijn heup en lies. Momenteel ben ik heel afhankelijk van mijn omgeving, ik moet overal naar toe gebracht worden omdat ik zelf niet kan en mag autorijden. Eerst verbleef ik intern in een revalidatiecentrum, maar dat is nu dagrevalidatie geworden, waar ik 3 a 4 keer per week naartoe ga voor therapie.”
Opnieuw fietsen
Sigrid Jochems: “Ik heb wel veel gehad aan alle mensen die me kwamen bezoeken. In de eerste plaats van mijn vriend Reinier, mijn familie en vrienden. Maar ik kreeg ook steun van mensen van wie ik het niet had verwacht, die ik al een hele tijd niet meer gesproken had. En dat is heel erg fijn, deed me goed. Nu de revalidatie verder loopt, komen er natuurlijk minder mensen over de vloer. Hoewel ik het positief probeer te bekijken, zijn er geregeld lastige momenten. Dit is echt een heel vervelende situatie voor zowel mijzelf als voor mijn directe omgeving. Ik weet niet hoe lang het herstel zal duren, en of ik er een blijvend letsel aan over zal houden. Dat maakt het moeilijk.”
“Natuurlijk wil ik in de toekomst ook weer gaan fietsen. Wielrennen heeft altijd heel veel voor me betekend en dat wil ik niet zomaar opgeven. Een termijn kan ik er nu helaas nog niet op kleven. Ik moet eerst zorgen weer goed te kunnen lopen en mijn nek weer te kunnen belasten zonder ergens last van te krijgen. Of ik ooit weer op mijn topniveau zal komen, durf ik niet te voorspellen. Ik weet het gewoon niet, en dat knaagt eerlijk gezegd wel aan me. Dat is mentaal niet bepaald bevorderlijk, maar ik blijf supergemotiveerd om door te gaan.”
Oproep: Wil je Sigrid Jochems steunen in haar zware revalidatie? Stuur dan een positieve boodschap voor haar naar liefdevoordekoers@wielerverhaal.com. Wij zorgen ervoor dat zij alle berichtjes ontvangt. Het zal haar enorm sterken in de lange weg terug.
Fotomateriaal: Sigrid Jochems.
2 comments
Hoi Sigrid. Ik loop nu , ook na aangereden te zijn , met een haloframe. Ivm gebroken nekwervel. Mag ik vragen hoe het met je ging nadat t haloframe.af ging ? Het vertrouwen in bewegen met je nek ? En hoe t nu gaat ? Ik hoop.goed .
Lieve groeten , Irna Schouten-Verspeek
Hallo Irma Schouten-Verspeek.
Heb geen idee of ik je op deze manier kan bereiken. Heb nog 3 weken te gaan met het haloframe na een eenzijdig racefietsongeval 100 mtr voor ik thuis was. Eerste 6 wkn moeilijk door klaplong en gebroken ribben. Nu is alleen slapen ongemakkelijk. Ben zeer benieuwd wat je na de verwijdering van het frame nog kunt en hoe snel de fysio aan het werk kan. Arts geeft aan dat racefietsen moeilijk wordt gezien mijn leeftijd van 69. Hoe zijn jouw ervaringen met het fietsen?