Achter elke coureur staat een sterke vrouw. Al jarenlang of nog maar pas. Ook een jonge prof heeft nood aan een sterke madam op het thuisfront. Maxime Farazijn (22) rekent op zijn Annelies (21). Nog niet zo heel lang samen, maar wel op zoek naar een eigen vaste stek. En dan kan Farazijn junior werk maken van zijn carrière. “Het is niet altijd makkelijk, maar ik ben er altijd voor hem”, zegt Annelies Mattheus.
Annelies Mattheus: “Ik heb eigenlijk alles te danken aan mijn postbode, Danny Museeuw – de neef van Johan trouwens. Hij brengt al sinds we hier verhuisd zijn in Kortemark onze post en babbelt graag eens met de mensen, zeker over de koers en over zijn ‘poulain’, zoals hij Maxime altijd noemt. In het begin interesseerde mij dat eigenlijk niet zoveel, maar mijn papa is koersliefhebber en zo geraakten ze altijd weer bij het onderwerp ‘Maxime Farazijn’. Ik zat aan de ontbijttafel en luisterde amper mee. Maar na zoveel keer die naam te horen, begon ik toch curieus te worden en wou ik weten wie dat was. Ik kende voordien helemaal niks van koers, dus ik wist enkel dat hij die sport beoefende, maar niet op welk niveau. Ik herinner mij nog dat hij naar het EK moest, en Danny zei me: ‘we gaan hem eens succes wensen’. En dan stuurden we een foto op snapchat van Danny en mij.”
Koers in Staden
Annelies Mattheus: “Ik had nooit gedacht dat ik ooit verliefd zou worden op een wielrenner. Maar door zijn verhaal te horen – geleidelijk aan in gesprekken via Facebook – besefte ik hoe boeiend zijn leven wel is en hoe moeilijk het vooral is om zo vaak weg te zijn en je carrière te kunnen maken in de sport. Ik luisterde altijd gefascineerd naar de verhalen over zijn vader, Peter, die meer dan 10 jaar prof geweest is. Ik voelde direct dat Maxime dezelfde liefde voor de koers te pakken had en dat hij dit nooit zou kunnen loslaten voordat hij zijn dromen bereikt heeft. En voor ik het wist stond ik in Staden op de koers, zoals ik beloofd had. In mijn week vakantie vorig jaar ging ik voor het eerst gaan supporteren met mijn vader, Danny was er ook. Ik kwam veel te laat toe, want ik was niet gewoon om met de auto richting de koers te rijden en parking te moeten zoeken waar alles afgezet is. Maar ik ben er toch nog voor het einde van de koers geraakt en heb zelfs Maxime nog op kop zien rijden. Ik had er geen flauw idee van of hij eerste of laatste zou zijn. Uiteindelijk werd hij 2e en was hij zwaar ontgoocheld.”
Richmond
Annelies Mattheus: “Die avond nog zijn we verder aan het babbelen geraakt en sloeg de vonk over. In dezelfde week ben ik toen naar de koers in Kemmel gaan kijken. Ik was nog nooit zo nerveus geweest voor een koers. Maxime kwam als eerste over de meet en had graag de bloemen aan mij gegeven, maar uitzonderlijk kreeg de winnaar eens een biermand. Hij was ontgoocheld dat hij de bloemen niet kon geven. ‘s Avonds zijn op stap geweest en tot op vandaag zijn we nog altijd even verliefd als die avond. Maxime vergeet nooit vanwaar hij komt. Hij is een doodsimpele jongen en dat maakt hem voor mij tegelijk zo speciaal. Hij blijft altijd met de voetjes op de grond, net als zijn vader. Heel bescheiden en dat maakt hen geliefd bij iedereen!”
“Ik had geen flauw benul wat profrenner zijn, betekende. Maxime combineerde de koers met een parttime job bij GSI, een onderaanneming van Telenet. Zonder zo’n goede werkgever was koersen nooit mogelijk geweest. Op een dag vertelde hij dat hij zijn ontslagbrief ging opmaken omdat hij enkel nog zou koersen. Hij had zijn contract bij Topsport Vlaanderen-Baloise (nu Sport Vlaanderen-Baloise, red) al getekend, maar ik kwam dit pas later te weten. Ik was heel blij voor hem, want dat was zijn mooiste beloning voor zijn jarenlange harde werken. Het drong wel nog niet tot mij door dat hij iedere dag thuis zou zijn om te trainen en vele weken naar het buitenland zou zijn op stage en voor rondewedstrijden. Ik had gelukkig al eens ervaren hoe het voelde om 10 dagen zonder hem te zijn. We waren nog maar 1 week samen toen hij voor 10 dagen naar het beloften-WK in Richmond moest. Ik heb het nog altijd moeilijk wanneer hij vertrekt, maar ik weet ook hoe zalig het gevoel is als hij na een lange periode eindelijk terug is. Daar trek ik mij telkens weer aan op.”
Telefoon altijd bij de hand
Annelies Mattheus: “Gemakkelijk is het niet als je samen bent met een renner. Je moet er altijd zijn op elk moment. Ik weet nog dat hij in Italië een koers reed toen we nog niet zo lang samen waren. Hij was gevallen. Ik was op dat moment aan het schilderen bij ons thuis en had mijn gsm niet bij de hand. Ik wist wel ongeveer wanneer de laatste 10 km zouden gereden worden en dan nam ik mijn gsm bij de hand om de livestream op te zetten. Maar ik zag dat hij al een half uur geleden gebeld had. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik kreeg onmiddellijk telefoon van een vriend van ons die Maxime op de voet volgt. Hij zei me dat ik altijd mijn telefoon moest bij me hebben als het koers is. Maxime had gevraagd aan hem om mij te laten weten dat hij gevallen was, maar dat het allemaal wel meeviel. En dan breekt je hart. Hij wou mij bellen om zijn hart te luchten maar ik was er niet. Toen besefte ik hoe belangrijk het is om er gewoon te zijn, niet actief maar passief. Dat hij altijd kan bellen als hij me nodig heeft. Sindsdien laat ik mijn gsm nooit meer achter als Maxime aan het koersen is.”
Zondagnamiddag in bed
Annelies Mattheus: “Ik moet Maxime nooit pamperen. Hij is zo zelfstandig en kan heel veel zelf. Zijn valies is altijd netjes en alles is altijd perfect gedaan. Er zijn er naar het schijnt niet zoveel in het profpeloton die dat doen, ofwel zegt hij dat om te stoefen maar hij is hard voor zichzelf. Soms té hard. Dan moet ik hem wel weer doen beseffen dat er meer is in het leven dan alleen maar koers. Als hij een mindere periode moet doorstaan, is het soms moeilijk voor ons allebei. Ik probeer alles zo eenvoudig mogelijk te maken voor hem en mijn ouders steunen ons daar perfect in, maar meer kunnen we niet doen. Dan is het aan hem om terug uit het dal te kruipen en terug zijn moed bijeen te rapen om het seizoen verder te zetten. Wij moeten er gewoon zijn, zoals gezegd actief maar vaak ook passief. En de power of love kan ook wel veel doen. Maxime rust liever op een vrije zondagnamiddag, maar ik ga ook graag eens naar het zeetje. Als hij een zware trainingsweek gehad heeft, liggen we meestal een hele zondagnamiddag in ons bed. Als het een rustige week was, verrast hij mij wel eens en rijdt hij ergens naartoe. Dan moet ik raden naar waar. Hij heeft al veel van de wereld gezien en kent de mooie plekjes. Daar neemt hij mij overal mee naartoe. Echt super!”
Supporteren
Annelies Mattheus: “Zoals gezegd is mijn vader enorme koersliefhebber. Hij is gepensioneerd en gaat naar alle koersen kijken als het niet te ver is. Hij heeft geen rijbewijs en doet alles met fiets en trein. Maar als Maxime moet rijden, dan zou hij zelfs tot de andere kant van België reizen met de trein om te supporteren. Mama is minder koersfanaat, maar als het op tv wordt uitgezonden, kijkt ze wel graag mee. Ik werk al 2 jaar fulltime in de bank en heb ‘normale’ uren. Dat valt goed te combineren. En als ik dan verlof neem, plan ik die meestal als Maxime in de buurt een koers moet rijden. Ik vind het leuk om te gaan supporteren en achteraf hem snel te knuffelen. Ook al heeft hij moeten werken voor een ander, als zijn taak erop zit moet hij tevreden zijn. Zo is hij wel. Hij doet wat hij moet doen. Hij is heel correct. Dat siert hem ook en daarom gun ik het hem zo hard dat hij eens een top 3-plaats zou kunnen halen het komende jaar. Het was zijn 1e seizoen zonder overwinning. Hij heeft dat al meermaals gezegd en beseft daardoor hoe moeilijk het is in het profwereldje.”
Fotomateriaal: Annelies Mattheus.