De massa schermen voor zijn neus tonen flitsende fietsers. Het ene heeft de leider. Het andere de achtervolger. Links rijdt er 1’tje in de patattenzakken. Rechts is de balk het obstakel te veel in de achterhoede. Zijn hoofd gaat amper heen en weer. En toch hebben zijn ogen alles gezien. Zelfs een bliksemschicht ontgaat hem niet. Zijn reactiesnelheid is onverbiddelijk. Net als die van zijn collega’s.
Altijd vroeg ik me af hoe ze zo snel aan die herhalingen kwamen. Hoe ze de live met slomo’s voorzien. Nu zag ik het met eigen ogen. En ik was verbaasd. Over de snelheid waarin er gehandeld én beslist wordt. Een snelheid die met momenten te snel is. Maar waartegen geen fouten gemaakt worden. Stuurmannen zijn het. Zowel achter de camera als achter de knoppen in de regiewagen.
Ze zijn als de renners. Eén met hun materiaal. Eén met het tuig dat ze altijd hanteren. De ogen staren naar de schermen en de handen doen het werk. De hersenen denken en lezen de koers. Ze trainen ook. Ze bestuderen het parcours. De cameraopstelling is van cruciaal belang. Voor de koers krijgt iedereen zijn/haar briefing. En voor de koers weet iedereen wat te doen en wie te volgen. Fouten worden niet getolereerd.
Televisie maken is topsport.
Wie achter de knoppen plaatsneemt, is een kenner. Niet alleen van de technische kant van zijn vak, maar ook van de sport. Ze hebben er allemaal wat mee. Ze weten wat belangrijk is. En daarvoor moet je tactisch doorzicht hebben. De regisseur rekent op zijn manschappen. Hij rekent erop dat ze het juiste spoor kiezen en dat hij ze blindelings kan volgen. Hij rekent erop dat ze zelfstandig kunnen trappen.
De regisseur is kopman van zijn team. Hij heeft de touwtjes in handen, maar hij delegeert niet gewoon. Hij handelt op basis van respect. Dat hij verdiende met eerdere prestaties. Respect dat vooral uit zijn manier van werken komt. Die ook respectvol is naar iedere deelnemer in dat team. Ongeacht de taak. Groot of klein. Hij beseft dat iedere schakel het geheel moet helpen vloeien. Het team achter de camera is net zo uitgebalanceerd als een team rond winnaar Van der Poel.
Kers op eigen taart
Ze genieten. De rust, de ervaring en het gemak waarmee ze hun taken volbrengen, schept ruimte voor een conversatie. Over de koers. Zoals die aan de toog van het café op de hoek gevoerd wordt. Een conversatie tussen Vlamingen. Zonder de aandacht te verliezen. Dan pas valt het op hoe goed die mensen hun vak kennen. Dan pas zie je dat ze met de ogen dicht de koers naar uw woonkamer brengen.
Als de winnaar gekend is, dan nog even een piek in de aandacht voor het podiumgebeuren. Een winnaar moet goed in beeld gebracht worden. De kers moet op de eigen taart geplaatst worden. Waar die hele dag, die hele week zo hard voor is gewerkt, moet nu afgesloten worden met een grote finale. De camera zoomt in. Het beeld nog een keer op het gezicht van de overheerser van het moment.
Niet zonder slag of stoot
Dat de stem van Michel Wuyts u een hele namiddag gezelschap gehouden heeft, vindt u volkomen normaal. Maar weet. Ze heeft u rondgeleid in een kunstwerk. Een kunstwerk dat voor u gewoon normaal is. U luistert naar het verhaal van Michel en Paul. U kijkt naar uw televisiescherm dat u toelaat warmte te zoeken aan de haard. Maar weet: een live uitzending vloeit niet zonder slag of stoot over uw beeldscherm.
Zelden zag ik zo weinig van de cross en was ik er toch zo dichtbij. Een buiging voor de heer Gunther Herregodts en zijn team is op z’n plaats. De mensen die in naam en gezicht onbekend zijn, maar die echt wel bemind moeten worden. Zonder hen zat u niet te genieten in uw luie zetel. Zonder hen was veldrijden niet die oh zo telegenieke sport. Zonder hen was uw HD digicoder zo weinig waard.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.
