Begin december 2016 maakte de Antwerpse belofte Jente Tielemans – geboren in Hoogstraten en wonend in Meer – een einde aan zijn wielercarrière in het veld. De 1e jaars belofte van de jeugd van Crelan-Vastgoedservice had de voorbije maanden te veel rugklachten om door te gaan. Een moedige beslissing van de 18-jarige crosser, die in Boortmeerbeek zijn laatste veldrit afwerkte. De focus gaat nu naar zijn studies.
Jente Tielemans: “Om het cru te verwoorden: dit was een rampseizoen. Eerste jaars belofte zijn is voor niemand gemakkelijk, maar vergeleken met mijn leeftijdsgenoten deed ik het een pak minder. De crossen liepen slechter en slechter. Het lichaam begon tegen te spartelen en mijn rug zorgde ervoor dat ik geen kracht meer had en moest vechten om zelfs maar een cross uit te kunnen rijden. Uiteraard is het een moeilijke beslissing om definitief te stoppen met de wielersport. Ik kende bijzonder veel mensen die kwamen supporteren. Veel fans zagen mij als de trots van het dorp en steunden mij door dik en dun. Ik durfde er eerst geen einde aan te maken omdat ik deze mensen niet wilde teleurstellen.”
“Natuurlijk vond ik deze sport altijd wel leuk. Alleen: het laatste jaar was het plezier eraf. Enerzijds door de slechte wedstrijd en anderzijds door die rugklachten. Aanvankelijk wilde ik wel doorgaan, maar als belofte heb je meer trainingsinhoud nodig en dat werd moeilijker en moeilijker om te combineren met school of werk. Daarom heb ik de knoop definitief doorgehakt.”
“Niet iedereen kan prof worden”
Jente Tielemans: “Ik kijk ik natuurlijk wel positief terug op de voorbije seizoenen. Ik heb hele mooie momenten meegemaakt. Wat mij vooral heeft gecharmeerd, is de geweldige sfeer en het familiegevoel rondom de cross. Veldrijden is niet zomaar een sport, dat besef ik nu des te meer. Het was een heel andere wereld waar ik elk weekend weer in terecht kwam. Voor mij was de cross 1 grote familie met stuk voor stuk topvrienden. Tijdens de wedstrijd waren we concurrenten, maar voor en na konden we het allemaal heel goed met elkaar vinden. Dat ga ik het meeste missen, denk ik.”
“De mooiste sportieve momenten voor mezelf waren de enkele overwinningen en de podiumplaatsen. Het waren er niet veel, en dat maakt het extra bijzonder. Ook de kansen die ik van de nationale ploeg kreeg om deel te mogen nemen aan de wereldbekers en het Europese kampioenschap geven me nu een warm gevoel. Ik ben deze mensen dan ook enorm dankbaar. Natuurlijk droomde ik ook van een profcarrière, maar bij de beloften kom je op een niveau waar bijna alleen nog de toppers over blijven. De resultaten hangen soms van details af, maar ik besef prof worden maar voor weinigen is weggelegd.”
De fiets verdwijnt natuurlijk niet uit mijn leven. Ik blijf fietsen, want dat is nog steeds mijn grote liefde. Alleen zal het nu geen competitie meer zijn. Graag zou ik een andere functie in de cross- of wielerwereld willen bekleden, maar het is nog afwachten of ik dat de komende jaren kan verwezenlijken.”
Fotomateriaal: Jo Groenevinger (1e foto) – Kristel Van Gilst (2de foto).