De koers komt stap voor stap dichterbij. Australië, Argentinië. Het ligt alweer allemaal achter ons. Het Midden-Oosten moet nog even de revue passeren en dan komt de koers thuis. Eindelijk. De drang naar 2-wielers die over het asfalt denderen als een TGV was nooit zo groot. Nooit eerder leek de passie een nog grotere vorm te kunnen aannemen. Tot de voorbije winter. Plots was er honger naar een nieuw seizoen. Plots was geduld de minst schone deugd.
Ik vraag me af of zij zich ook zo voelen. De hoofdrolspelers in mijn toneel. Of zij ook niet kunnen wachten tot de generale repetitie helemaal voorbij is. Om zich dan te laten leiden door een grote wolk van adrenaline die hen van Gent naar Kuurne brengt. Om te beginnen. Voelen ze ook zo’n gezonde vorm van spanning? Datzelfde gevoel als de kriebels waarmee je thuis naar een eerste date vertrekt?
Vol overtuiging
Is het vergelijkbaar? Of koos ik een slechte vergelijking en is daten alleen voor mij zo ondraaglijk spannend? Op het randje van irritant spannend. Dat gemengde gevoel: willen dat het moment de gloire dichterbij komt. En tegelijkertijd wensen dat het veraf blijft. Want wat als…. Wat als het helemaal niet wordt wat je ervan verwacht. Wat dan? En toch. Toch mag een renner zo niet aan de start verschijnen.
(Waarschijnlijk zouden dates ook al meer opgeleverd hebben als ik met een gezondere dosis stress en mindere hoeveelheid rationaliteit het moment had aangevat…)
Een renner mag niet twijfelen. Een renner moet de man zijn die vol overtuiging langs de deur binnen komt wandelen. Die de aandacht van een volledige kamer naar zich toe sleurt. Die de ogen op z’n lichaam gericht voelt en perfect weet hoe hij daarmee om moet gaan. Dus niet door te gaan zweven. Wel door de voetjes vast te klikken in de vertrouwde grond van het klikpedaal.
Met de ogen dicht in het avontuur
Hij moet zeker zijn van wie hij is. Geloven dat hij alles gedaan heeft om het moment te dienen. Geloven dat hij enkel nog wat geluk mist. Dat het leven hem een handje helpt. Hij moet zich haast met de ogen dicht in het avontuur durven storten. Zonder de realiteit de kans te geven door te dringen. Zonder de gedachten te laten afdwalen naar doemscenario’s. Hij moet de bochten aansnijden met lef. Hij moet de hellingen overwinnen met kracht.
Hij kijkt naar de overkant en ziet hoe ze hem aanstaart met een vragende blik. Hij moet haar overtuigen dat eerlijkheid de basis is van hun relatie. Hij moet haar zo ver krijgen dat ze hem haast blind gaat vertrouwen. Zonder er misbruik van te willen maken. Hij mag niet breken, maar hij mag een tikje emotioneel worden. Aan het eind van de rit. In hem moet een mens zitten. Geen robot.
De koers komt stap voor stap dichterbij. En het duurt niet lang meer. Of ik ga weer op date. Met een heel peloton. Gelukkig is het niet de 1e keer. Ik weet wat er gaat gebeuren. Ik ben gewoon dolenthousiast. Omdat die allereerste date, nu zo’n 15 jaar geleden, me voor het leven aan het peloton gebonden heeft. Omdat die aller 1e date van irritant spannend kantelde naar vlinders in de buik. En omdat iedere daaropvolgende date me alleen nog maar meer liet houden van de sport.
Een nieuw jaar vol passie en liefde.
Doel? Vooral blijven daten.
Maar niet blind worden.
Fotomateriaal: Davy De Blieck.