Op zaterdag 21 januari rond 12u30 wandelde ik voor de laatste keer die maand de deur uit van de Arteveldehogeschool in Gent. Mijn examens zaten erop. Mijn fiets zat in de auto bij mijn ouders richting Spanje en ik was alweer vertrokken richting Kortrijk, want om 14u begon ik te werken op Velofollies voor Ekoï. Het team van Ekoï is heel behulpzaam en het zijn stuk voor stuk topmensen. Kortom: het was een geweldige ervaring. Zondagavond thuiskomen om nog een valies te moeten inpakken om dan enkele uren later samen met mijn oma en mijn vriend Julien de auto in te springen richting Zaventem. 1 ding was zeker: ik was doodop. En het moest nog beginnen!
De weken voor en tijdens de examens waren enorm stresserend en slaaprovend. Aangekomen in Spanje leek het net alsof ik even in de lucht had gehangen en terug was geland in België. Wat een hondenweer! Zo erg was dat niet, de start van het trainingskamp werd een dagje uitgesteld en mijn slaap kon die dag eventjes feestvieren. En zo begon ik de dag nadien aan mijn ‘trainingsvakantie’ in Spanje. Tijdens de examens had ik amper tijd voor de fiets, die 2 combineren is heel hard, en school gaat voor. Een degelijke training was dus al even geleden, maar ik had zoveel zin om er opnieuw in te vliegen! En… hoeveel geluk kan je hebben dat je periode in Spanje overlapt met die van 1 van je beste koersvriendinnetjes? Steffy Van den Haute en ik zijn vanaf dit seizoen weer ploegmaatjes bij Autoglas Wetteren Cyclingteam. Een pluspunt is dat ze heel goed de trainingsrondjes vanuit Calpe kent.
De 1e rit op dinsdag deden we samen met Hanneke Van Gucht en haar moeder An. Hanneke heeft vroeger ook nog bij Steffy en mij in de ploeg gereden en het werd een mooi ritje op wegen die ik nog niet kende, perfect om het trainingskamp mee te beginnen! We sloten het ritje af in Velosol Cycling Bar.
De dag nadien trokken Steffy en ik er weer samen op uit, deze keer ging mijn vader ook mee. We deden een mooi rondje om dan uit te komen in Benidorm, waar we supporters van Steffy ontmoetten. We plaçeerden ons op een terras in de zon, maar ik had niet gedacht dat ik iets later het deksel op de neus ging krijgen….
Julien sukkelde al enkele weken af en toe met zijn knie. We dachten dat het kwam door het koudere weer in België. Maar ook in Spanje bleef hij de pijn voelen en het werd er zelfs erger. Toen ik op het terras zat in Benidorm was Julien langs geweest bij zijn kinesist die voor Quick-Step Floors werkt en daar heeft de ploegdokter, Yvan Van Mol, even naar zijn knie gekeken. Die vertelde Julien dat hij het Prepatellair Frictie Syndroom had en dat hij 3 weken niet mocht fietsen. Toen ik op dat terras zat kreeg ik dat nieuws en dan valt toch wel even de hemel naar beneden.
Het komt altijd wel goed, toch?
3 weken niet fietsen. Dat zou betekenen dat hij zijn ploegstage zou missen en dus ook niet 100% het nieuwe seizoen kon aanvatten. En dit seizoen is belangrijk voor hem… Heel belangrijk. Voor mij is koers puur plezier. Doen wat ik graag doe met mensen die ik graag heb. Voor hem is dat iets heel anders, en op een heel ander niveau. Ik leef heel erg met hem mee, maar op zo een moment is het enige dat ik kan doen positief blijven en die positiviteit aan hem laten voelen. Want ja, het komt altijd wel goed, toch?
De dagen nadien kon ik ook enkele goede trainingen afwerken. Op zaterdag stond gepland dat mijn oma en Julien terugkeerden naar België. Oorspronkelijk was dat voor een geplande ploegtraining met zijn team EFC L&R Vulsteke en een inspanningstest, die konden door de knie niet doorgaan. Inmiddels waren er al wat telefoontjes gebeurd, hij had een afspraak bij een specialist. Met 3 weken rusten heb je geen zekerheid dat het nadien helemaal genezen is. Die zaterdag stond er nog een lang ritje gepland om dan op zondag met Steffy een koffierit te gaan doen, met zicht op zee. Zálig! We hadden leuke vooruitzichten want die zondag kwamen onze andere ploegmaatjes Chloé en Lynn ook aan in Calpe. We hebben heel goed kunnen trainen en ons zeker en vast ook geamuseerd.
Op donderdag moesten we afscheid nemen van Steffy, die dag gingen Chloé, Lynn en ik naar de passage van de Volta a la Comunitat Valenciana op de Montgo om de profs aan het werk te zien. Donderdagochtend was Julien zijn afspraak bij de specialist en die bevestigde het Prepatellaire Frictie Syndroom. Op 17 februari was de operatie gepland, waardoor zijn seizoen later zal starten.
We hadden die week goed weer. De koerskleren stonden er goed in gebruind, waardoor het herkenbare pandagezichtje ook tevoorschijn kwam. Zaterdag was onze laatste gezamenlijke training want zaterdagnamiddag gingen zij huiswaarts. Ik bleef nog tot woensdagnacht, maar was zonder ploegmaatjes in Spanje.
Achteraf heb ik een filmpje gemaakt over de week dat we met 4 Autoglasmeisjes in Calpe waren. Inmiddels was Julien teruggekomen naar Spanje, want rusten kan je evengoed – of misschien zelfs beter – onder de Spaanse zon. De volgende trainingsdagen waren soloritjes. Niet dat ik dat niet gewoon ben; in België rijd ik bijna altijd alleen. Ik rijd graag alleen. Mijn fiets en ik. En muziek. Wat zou er kunnen gebeuren? Buiten misschien een platte band. Voor mij is dat puur ontspanning, in combinatie met afzien, véél afzien.
Het vreemde busje
Maandag 6 februari was een rit als een ander. Alleen, er was best veel wind. En ik had hoge velgen… Bij de bergaf van Benitachell naar Moraira moest ik dus wel een beetje opletten, want er was zijwind. Maar dat was alles. Tot ik aan de lichten in Moraira kwam…
Lichten in Spanje, zo zijn er niet veel. Iedereen die er al gefietst heeft, weet direct over welke lichten ik het heb. Ik sta voor het rode licht om vervolgens langs het water naar Benissa – Calpe te rijden en hou me vast aan de rails van de straatafzetting. Naast mij komt er een auto staan. Ik voel in mijn ooghoek dat de persoon in de auto bewegingen doet om mijn aandacht te trekken. Het was een grotere wagen dus dacht ik dat het werkmannen waren. Ik negeerde het. Het werd groen en ik wou die auto voorlaten zodat ik er geen last meer van had, maar die bleef staan tot ik aanzette. De auto reed mij voorbij, maar ik had er geen besef van en zette mijn training verder.
Iets verder kom je in een bocht waar er enkele winkelzaken en ook wat restaurants zijn. Daar zag ik een man uit een lichtblauw busje stappen – type Citroën Berlingo, VW Caddy – en ik merkte dat die mij heel boos aankeek. Ik dacht er niet verder over na en had ook niet de link gelegd met het busje aan de lichten. Ik reed verder en zag dan dat datzelfde busje mij voorbijstak met veel vaart, zelfs een beetje agressief. Ik dacht dat die geïrriteerd was omdat ik misschien iets te veel aan de linkerkant van de straat reed, waardoor ik hem ophield.
Een masturberende pervert
Iets verder moest ik bergaf om dan een lange bocht te nemen. Toen ik bijna de bocht inging, zag ik dat busje aan de kant staan. Toen ik dichter kwam zag ik dat zijn deur halfgeopend was… En toen ik nog dichter kwam, zag ik dat hij zijn broek op de enkels had en dat hij aan het masturberen was. Naar die vent toe heb ik gedaan alsof ik het niet zag. Want dat is wat zo’n persoon wilt, denk ik dan, aandacht? Eens ik om de hoek was heb ik in paniek naar mijn moeder gebeld om mij tegen te rijden met de auto. Ik denk niet dat ik in mijn hele leven ooit zo snel bergop gereden heb…. Adrenaline! Normaal kom je op die baan zoveel mensen tegen. Net toen zag ik niemand. Pas toen ik mijn moeder na een tijdje had kunnen bereiken, was ik gerust. En al zeker toen ik haar auto zag naderen in de verte. Emoties los.
Toen ik thuiskwam had ik besloten om mijn verhaal op Facebook en Twitter te zetten. Er zitten zoveel andere renners, rensters en ploegen in Calpe. Ik vond het mijn plicht om de anderen hiervoor te waarschuwen. Want, welke mens haalt het in zijn hoofd om plots zo’n daden te stellen tegenover een meisje op een fiets? Dat moet volgens mij iemand zijn die het terwijl al eerder gedaan heeft, of er toch al over nagedacht heeft. En iemand die zoiets doet, kan in de toekomst wel iets erger gaan doen.
Nationale media
De screenshot met mijn verhaal is wel zeker 70 x gedeeld op Twitter. Het heeft ook de media in België gehaald. Zowel krantenartikelen online als op verschillende radiozenders werd mijn verhaal verteld. Ik denk dat mijn opzet geslaagd is om anderen te waarschuwen en heb ook heel veel berichtjes ontvangen. Steun uit bekende en onbekende hoek, mensen met gelijkaardige verhalen. Het deed deugd.
Ik denk niet dat het de bedoeling is dat iemand zich ooit tijdens het uitvoeren van zijn hobby aangevallen voelt, op geen enkele manier. Ik voelde mij dat op dat moment wel, terwijl ik deed wat ik het liefste doe: fietsen. Ik heb het toen gezegd en ik ga het blijven zeggen; iemand als die man kan dat niet van mij afnemen. Of van ons. De dag nadien heeft Julien een brommer gehuurd en mij geëscorteerd op training. Boyfriend on duty als het ware. Op die manier moest ik niet alleen en kon hij ook even zijn gedachten verzetten.
Ondertussen zijn we al bijna 2 weken terug in België, is Julien zijn knie geopereerd en is school herbegonnen. Voor mij is het nu voorbereiden op komend seizoen en voor Julien is het revalideren en uitkijken naar groen licht om terug te mogen fietsen.
Fien De Paepe – Instagram en Twitter: @depaepefien