Vorig jaar maakte ik nu m’n koffer en sliep ik de voorbije nacht amper. Ik ging voor de 1e keer de Primavera verkennen. Stress bleek terecht. Lars Bak vroeg nog zo vriendelijk of ik zeker in het centrum zou geraken. Ik was zo overtuigd van m’n transportvaardigheden. Helaas. Sciopero. De treinen in Italië staakten. Ik mocht op een bus stappen en zat een uur of 2 vast in de Italiaanse avondspits.
Daags nadien liep ik al slenterend aan het Castello midden in Milaan. De zon scheen. En… Ik moest ik me geen weg zoeken naar renners. Die lag gewoon volledig open. Ik kon hun wangen kussen en hun benen masseren. Zou ik het gewild hebben. Andere tifosi? Die waren denk ik vergeten dat Milaan-Sanremo weer op zaterdag gereden werd.
Italiaanse interesse
Vandaag maak ik opnieuw mijn koffer. Helaas niet met het vliegtuig naar Milaan. Wel met de auto naar Brugge. Ik heb mijn reisgezelschap al plechtig doen beloven dat ze me naar de koers laat kijken. Gelukkig weten al m’n audiologen-collega’s dat koers nu eenmaal bij mij hoort en maakte ze er geen punt van onze agenda met coureurs op te vullen. Op 1 voorwaarde: we zullen ondertussen wel een flesje bubbels kraken. En zij zal een vrouwenboekje lezen.
Denkt ze. Stiekem heeft ze me ook al gevraagd of ze misschien iets van de koers kan bijleren. Had ze echt niet moeten doen. Mijn voelsprieten schoten omhoog als paddenstoelen uit de grond. Ze beseft nog niet wat ze met die paar woorden teweeg heeft gebracht. For her information: mijn zus kent na enkele jaren ook 3/4e van het peloton vanbuiten. Maar bon. We zullen haar wel overtuigen.
Jammer wel dat ze op Eurosport koers zal moeten leren kijken. Ines en ik delen een Italiaanse interesse. Ik moet haar nog duidelijk maken dat die reclameblokken eigenlijk niet thuishoren in een wieleruitzending. Dat ze bij Rai Sport Uno die reclameblokken achterwege laten. Maar dat we in Brugge niet over satelliet beschikken.
Cipressa en Poggio
Ik hoop stiekem dat ze nog niets gelezen heeft over de sleutelrol van de Cipressa en de Poggio. Die kans is uitermate klein. Dan krijg ik haar waarschijnlijk wel overtuigd van het feit dat we bij de start van de Capi paraat moeten zijn. Mele, Cervo en Berta. Dat plan is waterdicht. Eender welke pronostiek ik doe, zal ik waarschijnlijk winnen. Zeker als ik haar op de startlijst random namen laat kiezen. Maar ik zal haar wel even vriendelijk wijzen op de ‘1’ die staat voor ‘kopman’.
Greg Van Avermaet zal ze wel kennen, neem ik aan? Herkennen op de fiets is iets anders. Gouden randjes. Belangrijk detail! Misschien moet ik haar gewoon voor hem laten supporteren. Al dat sprintersgeweld wordt waarschijnlijk weer een chaos. Ze weet nog niet dat ze naar de meest ongestructureerde koers van het jaar gaat kijken. Maar hey, waar is het plezier als ik haar dat nu al vertel?
Gaviria?
Ik zal m’n enthousiasme hoogstwaarschijnlijk moeten intomen. Wat heb ik eraan als ik voor een televisiescherm zit te roepen dat Fernando Gaviria de koers gaat winnen. Het zou al een gok zijn als ze zegt dat hij een Colombiaan is. Dat onze rappe man vorig jaar al de Primavera had moeten winnen, zal haar worst wezen. Misschien moet ik haar toch maar voorbereiden op een overvloed aan informatie waar ze niks mee kan. Filteren. Dat is haar taak. Als ik koers kijk, is dat net hetgeen ik niet meer kan. Wat ik denk, rolt over de lippen.
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over zeker? Al vraag ik me af of dat gedrag Ines ervan zal kunnen overtuigen dat ik een passie heb en niet zot ben in de kop. 1 vraag houdt me vannacht wakker: hoe overtuig ik haar te kijken naar de saaiste koers die er is en hoe leer ik haar dat het dé koers is die je ieder jaar gezien moet hebben?
Die staking van vorig jaar was peanuts in vergelijking met mijn zorgen van vandaag.