Zondag blijft het wisselvallig met kans op enkele fikse voorjaarsbuien. Dat dus. Met Pasen. Na een Roubaix waar we zaten te vloeken op de zon die in het televisiescherm bleef vallen en ons het zicht op de arena in het noorden ontnam. Vorig jaar nog sneeuw in Luik. Dit jaar dus regen in de Amstel. Dat keren en draaien hier vlak over de grens wordt misschien wel een nog helser karwei.
1 man moet zich in de handen wrijven. Enthousiast. Als het regent, transformeert hij in een koele killer. Hij vindt de koersomstandigheden waarvan hij houdt. Hij vindt de koersomstandigheden waar hij op kickt. Een druppel regen geeft Tim Wellens spreekwoordelijke vleugels. Dat tikje vertrouwen dat hem boven zichzelf doet uitstijgen. Dat tikje vertrouwen dat het verschil kan zijn tussen winnen en verliezen. Dat tikje vertrouwen dat de ploeg uit een diep dal kan halen. Wie weet.
Heel schoon volk
Het peloton verandert. Van vorm. Van kleur. Meer uit het zuiden. Minder uit het noorden. Meer frêle lichamen. Minder stoere lijven. Net zoveel kwaliteit, maar in een totaal andere verpakking. De impact van het nieuwe peloton op België is vaak kleiner. De massa’s langs het parcours zijn beperkter. Het bier vloeit er minder. De Vlaamse kermis blijft aan de andere kant van de taalgrens. En toch zit er de komende 2 weken veel schoon volk in onze contreien.
Enfin, in de mijne toch. De koers komt voor mij letterlijk thuis. Riemst wordt even een stukje epicentrum van het peloton. En nu komen ook Limburgers hun neus aan het venster steken. Tim Wellens staat zondag met stip in mijn lijstje. Apart. Met een uitroepteken in de vorm van een regendruppel. Vanaf het moment dat de hemelsluizen open gaan, zal ik extra aandacht geven aan de bewegingen van de rode truitjes.
Leemte van Valverde
Terwijl hij zich stiekem in de handen wrijft, stappen de Italianen en Spanjaarden met haast dichtgeknepen billen op het vliegtuig. Vloekend. Die warmte van zondag, zo hadden ze het waarschijnlijk graag gehad. Maar er is ook een Pool onderweg. En die weet wel deksels goed van aanpakken. Al hebben we nog altijd een Belgisch en Olympisch kampioen waar we huizen op kunnen bouwen. In zomerse hitte of in ellendig regenweer.
Al is dat van die Italianen en Spanjaarden ongetwijfeld wat bij de haren gegrepen. Er zit er op z’n minst 1’tje in het peloton die het hele pak schrik aanjaagt. Die het peloton meer doet daveren dan de grootste hagelbui ooit zal doen. Alleen al door aanwezig te zijn. Zondag waarschijnlijk niet. En dus zullen velen zich geroepen voelen om de leemte van Valverde in te vullen.
Knuppel en…
Het is gewoon hopen op mannen die ons in de Ardennen doen genieten vanop kilometers afstand. De realiteit in het lichaam zegt dat dromen bedrog zijn. En toch. Nog zo’n reden om naar Wellens uit te kijken, is omdat hij het wél durft. Van ver gaan. Van ver het verhaal schrijven van de knuppel en het hoenderhok. Maar wat doet de rest van het peloton? Gaan ze meekoersen of gaan ze lekker gezellig zitten keuvelen tot een kilometer of 10 van de streep?
De koers komt naar Riemst. Hopelijk het spektakel ook.
Het peloton komt naar Limburg. Hopelijk de overwinning ook.