Campenaerts en zijn ontblootte torso dus… Sorry, niet wat ik eerst in mind had, maar hier kon je niet naast kijken, toch? 😀
Je zou bijna denken dat er in de Giro alles gedaan wordt, behalve fietsen. Hele natuurdocumentaires kunnen gedraaid worden met al die foto’s uit Sardinië. En Bram Tankink nam het nog eens letterlijk ook. Voor Pozzato was dat biertje bergop dan weer welkom. En anderen kunnen al niet wachten tot ze weer thuis zijn. Om op date te gaan.
Liefde, dat schreeuw je van de daken. Zoals Romeo en Juliette bij hun balkonscène. Zo stond Victor Campenaerts vol overtuiging op dat startpodium bij de tijdrit gisteren. Carlien is zonder het te beseffen dé queeste van het nieuwsgierige wielerpeloton – en daarbij horend allegaartje supporters en journalisten – geworden. Arm kind.
Zo origineel werd ik nog nooit op date gevraagd. Niet iedere man heeft die dosis lef. Niet iedere man is voor iedere date zó overtuigd van wat ie wil. Oh ja, en misschien een klein detail, maar niet iedere man is een wielrenner. Laat staan 1’tje die van z’n ploegleiding de opdracht krijgt het rustig aan te doen in wat toevallig z’n beste discipline is. Tja, ik zou ook met andere dingen bezig zijn als ik Victor Campenaerts was.
Tussen de sneeuwmuren op de Stelvio
Goede benen in Firenze vandaag. Hopelijk ben je daar dan wat mee. Hij lachte het allemaal wat weg met die move op zijn borstkas, maar of hij het echt zo grappig vindt? Er zijn weinig momenten waarop je je kan meten met de wereldtop. Er zijn weinig momenten waarop hij dat zwart-geel-rood kan showen. Nu kon het, maar mocht het niet.
Dat Kruijswijk na vorig jaar volop in z’n kansen gelooft, dat is nog maar goed ook. Hij had die Giro vorig jaar al moeten winnen. In het beste geval. Maar het werd het slechtste geval. Omdat wielrennen nu eenmaal een evenwichtsoefening op de smalle koord is. Erop of eraf. En het hangt vaak van heel kleine details af. En dus ook van de benen van de ploegmakkers. Het is jammer voor Victor, maar zo gaat dat tegenwoordig als je met een kopman voor een klassement gaat.
Die 3e week is zo zwaar. Dat iedereen van die 3e week schrik heeft. Die 3e week zou alles bepalend gaan zijn. Hoog in het noorden. Tussen de sneeuwmuren op de Stelvio. Of niet. Vraagtekens. Die zijn er ook nog. Maar 1 ding is zeker. Niet alleen Steven Kruijswijk telt af naar die laatste week. Ook Victor Campenaerts. En vooral naar het einde ervan.
Daar ging Victor. Zonder ook maar half in het rood te gaan op zoek naar een 2e rustdag. Flierefluitend en met een hoofd in de wolken naar de finish. Geen schrik Carlien, naar de knappe vrouwen langs de kant van de weg zal hij niet gekeken hebben. Daar ben ik en iedere vrouw in deze wereld van overtuigd. Gelukkig heb je hem niet te lang laten wachten. Een slechte nachtrust had het positieve effect van die tweede rustdag in een vingerknip met de grond gelijk gemaakt. Dat zou toch zonde zijn?
Way to go, Victor! Enne, veel plezier binnenkort!