Tussen de jonge dames van de cross zullen we dit seizoen nog enkele keren Christine Vardaros zien rijden. De 48-jarige Amerikaanse is zot van het veld en duwt door, ondanks hevige en onophoudelijke rugpijnen. Ze doorzwom heel wat diepe wateren om haar dromen te verwezenlijken. Daar kunnen de jonkies van nu nog iets van opsteken.
Je bent Amerikaanse en vooral bekend uit het cyclocross. Vertel eens wat over je sportieve carrière.
Christine Vardaros: “Ja, ik ben een echte New Yorker, heb ook gestudeerd aan Columbia University in NYC. De bedoeling was neurochirurg te worden. Maar toen, in 1995, ontdekte ik de fiets. Ik was direct verliefd op de eerste mountainbike dat ik ooit zag. Het was een Breezer Steel MTB, compleet met XTR en Scott-vering. Het was zelfs nog net voor de ontdekking van V-brakes.”
“Mijn 3e keer op de fiets was al een grote nationale MTB-wedstrijd bij Mt. Snow in Vermont. Op het eind zat ik helemaal in laatste positie, maar dat maakte niks uit voor mij. Ik was zo blij om mee te koersen. Ik reed alle technische zones, sommige waren zelfs te gevaarlijk voor de professionele vrouwen. Maar wist ik veel dat ik van die fiets kon vallen.” (lacht) In diezelfde periode zorgde ik voor mijn overgrootmoeder. Ik heb haar geplaatst in een verzorgingshuis. Toen ze stierf, kon ik mijn dromen realiseren. Dat betekende naar Mill Valley – net aan de andere kant van de San Francisco Golden Gate Bridge – verhuizen om professioneel mountainbikester te worden. Toen had ik maar 7 dollar in mijn zak. Tja, verzorgingshuizen kosten véél, liefst 286 dollar per dag! Ik was de eerste nacht dakloos, maar zo opgewonden dat dat niets uitmaakte. Een bank in een park was voldoende.”
“Na een jaar werd ik MTB-prof en deed mee aan de grote wedstrijden. Na een paar jaar schakelde ik over op de weg. Mijn 1e ervaring op de weg was met Velo Bella uit Californië. Dat gaf me veel ervaring om een beetje voorbereid te worden voor mijn 1e Europese UCI-ploeg: Lotto-Belisol. Maar het was in San Francisco dat ik mijn 1e cyclocross zag – en zo ben ik naar België gekomen. Wat een ongelooflijk spektakel was dat! Mannen verkleed als verpleegsters, pornosterren, superhelden compleet met cape…. Ik heb zelfs een paar g-strings gezien. Natuurlijk wilde ik meteen mee. Vanaf het volgende weekend stond ik aan de start met mijn Breezer MTB.”
“Nadat ik volledig verliefd was geworden op het veld koos ik het volgende jaar om aan de grote VS-series deel te nemen. Mijn 1e grote wedstrijd was in Massachusettes. Ik vloog daarheen met een geleende fiets en 1 les van mijn coach Elmo. Na de 1e ronde zat ik in 1e positie met een grote voorsprong. Maar dan was het snel over and out. I bonkte zó hard. Aan de aankomst was ik maar 8e. Dat was voldoende om een beetje moed te krijgen voor de volgende wedstrijden. Na een paar jaar en veel meer lessen werd ik een stuk beter. Ik stond jaren in de top 20 en heb deelgenomen aan meer dan 30 wereldbekers en 3 wereldkampioenschappen.”
Hoe ben je in België terechtgekomen en waarom Everberg?
Christine Vardaros: “Ik ben naar België gekomen omdat ik in het hart van de cross wilde vertoeven. Mijn 1e keer was in 2002, toen ik aanvankelijk weer bijna dakloos was. Ik kwam een paar keer meer naar België om te koersen, maar alleen in de winter voor de cross. In 2006 koerste ik voor Lotto-Belisol en dus moest ik ook in België wonen buiten het seizoen. Ik had een host in Everberg, Jan van Fietsen Goeman. Na 2 maanden in Californië om te trainen, keerde ik terug naar België voor de crosswinter. De bedoeling was om bij Jan te wonen, maar hij kwam niet naar de luchthaven om mij te halen. Dus was ik alweer dakloos. Maar ik had geluk! Ik had 2 nummers in mijn broekzak. Ene was van een vrouw die ik een paar maanden eerder ontmoet had. Na 5 uur wachten in de luchthaven heb ik haar gebeld. Zij heeft me direct opgepikt. Dan zei ze, waar gaan we naartoe? De andere nummer was er ene om een kamer te huren in Leuven. Ik was nu niet meer dakloos, maar het was wel veel puzzelen om zonder auto en zonder steun op de wedstrijden te geraken.”
Je bent van het gezegende jaar 1969!
Christine Vardaros: “Ja, een geluksjaar, zo zeggen ze. Ik ben 1 van de oudste vrouwen in het professioneel crosspeloton. Leeftijd zit in je hoofd, en in mijn hoofd ik ben nog héél jong. Maar jammer dat een veganistisch dieet goed is voor alles, behalve voor schade van een bekkenbreuk. Ik heb mijn bekken 7 jaar geleden gebarsten tijdens een WB-manche in Zolder. Maar ik wist niet dat mijn bilspieren daardoor gestopt waren met functioneren. Ik heb doorgekoerst en het gevolg was een hernia op 2 wervels, waarvan 1 die opgeschoven was en veel slijtage aan mijn onderrug. Door de schade heb ik héél veel pijn tijdens het koersen. Als ik heel hard op de pedalen duw, dan wordt de kracht in mijn benen afgesloten. Dat is niet plezant als je nog wilt koersen.”
“Ik koers héél graag, dat is het probleem. Anders was ik al gestopt. En op pensioen. Ik koers nog als prof cyclocrossster. Ik heb nog een loon door te koersen. Als ik geen oplossing vind, dan moet ik op het einde van het seizoen definitief stoppen. Jammer, maar het is wat het is. Ik stond jaren in de top 20 van de UCI, maar door mijn rug is dat niet meer mogelijk. Maar ik zal dit seizoen nog een paar wedstrijden proberen rijden, zoals de Druivencross in Overijse. Misschien wel 10 of 15 in totaal.”
Je bent veganistisch, wat betekent dat en hoe ben je zo ver gekomen?
Christine Vardaros: “Ik ben 27 jaar veganiste, en 27 jaar vegetariër. Vegetariër ben ik per ongeluk geworden. Een vriendin vroeg me of ik vegetariër wilde worden om de aarde te redden en om hongersnood te stoppen. Ik zei direct ja! Maar toen had ik geen idee wat dat betekende. Ik kreeg direct een uitleg en daarna mijn meatballs uit mijn spaghetti geplukt. Sindsdien ben ik vegetariër. Maar veganist worden, dat was nog iets anders. Ik deed dat voor mezelf. Door mijn onderzoek vond ik dat het het beste dieet was voor een sporter – zeker voor een wielrenner. En dat maakte inderdaad een heel groot verschil. Ik was niet meer ziek, zat vol energie, was supersnel hersteld van wedstrijden en zware trainingen. Zelfs mijn gebroken botten waren 2 keer zo snel genezen. Het was eigenlijk een mirakel. Door mijn veganistische dieet kan ik nog koersen als een oud madammeke.”
Je geeft ook lezingen over veganisme, vertel eens.
Christine Vardaros: “Ik ben publiek spreekster voor een paar grote internationale non-profit organisaties, zoals In Defense of Animals, The Vegan Society en Physicians Committee for Responsible Medicine. Ik spreek meestal over sportvoeding, zo’n 5 tot 8 keer per jaar in de VS en Europa.”
Naast dat alles ben je ook journaliste….?
Christine Vardaros: “Ja, maar ik doe dat niet meer zo vaak. Het is zwaar werk en je verdient er niet zo heel veel mee. Nu doe ik meestal copywriting als freelancer voor verschillende bedrijven binnen de fietswereld, zoals Shimano. Ik vind het héél leuk om mijn passies te combineren. Intussen woon ik ook met mijn partner Jonas in Everberg.”
Fotomateriaal: Christine Vardaros, tenzij anders vermeld.