Eindelijk is het december. Nee, niet voor het snoepgoed in mijn schoen – zoals de voorbije 26 jaar, de zekerheden in het leven zijn er nog. Ook niet voor de kerstboom die sinds zondag staat de glunderen in de hoek van de woonkamer. Niet omdat we het einde van alweer een te snel voorbij gevlogen jaar vieren met bubbels en te veel toeters & bellen. Wél omdat de renners stilaan wakker worden uit hun winterslaapje. En ik uit de mijne.
Nog geen live beelden. Wel al dromen. Over een peloton dat door de Alpen slingert en over kasseien dokkert. Dromen. En het internet. Godzijdank zijn er de social media. Toch ben ik sinds gisteren alweer enkele teleurstellingen rijker. Van alle tot hiertoe gelekte wielershirts anno 2018 heeft nog maar een klein deel me weten bekoren.
Dior. Chanel. Givenchy. En toch. Toch dragen die jongens in het team van Bardet nog altijd die lelijke bruine broeken. Het is een pijnlijke vaststelling. Ze kunnen er niets aan doen, hou ik mezelf steeds voor. Arme jongens. Gelukkig is Oliver Naesen Belgisch kampioen. Mag hij een zwart exemplaar dragen. Staat wat beter op de foto’s die genomen zullen worden als hij binnen een maand of 2 een voorjaarsklassieker wint. Bijvoorbeeld.
Het roze van Sep
Dan heeft z’n maatje Van Avermaet minder geluk. Die nieuwe co-sponsor, van levensbelang voor het voortbestaan van de ploeg (oef), maar een meerwaarde voor de outfit van de Olympische kampioen is het niet. Die blauwe streep net boven het achterwerk, oké nog. Dat kraagje? Dat is, wel ja, dat is wennen. Jammer dat dat blauw zo hard vloekt met het zwart en rood dat die truien van BMC stevig wat cachet geeft. En onderscheidt van de rest van het peloton.
Dat peloton waar we niet alleen in juli, maar ook de rest van het jaar moeten kijken op een witte Sky-trein. Jammer. Zo jammer. Dat zwart met die helblauwe streep op de rug. Die trui was er gewoon knal op. Knal op mijn goesting. Helaas is die praktische keuze voor het wit minder mijn ding. Zucht. En dan moet dat nieuwe roze van Sep Vanmarcke me nog weten te overtuigen. Net als die vreemde outfit van Movistar. En is die bovenkant van die trui van Kittel nu wit of lichtblauw?
Bosberg
Ik blader online nog wat verder. Daar zijn ze. Mijn helden van de dag. Laurens De Plus en Philippe Gilbert. Ze doen me met gemak vergeten dat ik me het laatste half uur heb zitten opjagen in het truiendrama dat zich in 2018 lijkt aan te dienen. Maar. De Plus en Gilbert dus. Dat sneeuwfilmpje. En vooral de pure blijdschap van twee jongens om een banaal iets: de Bosberg oprijden met de auto. Ja. De auto. (klik hier en scroll)
2 renners en de auto. In de winterperiode kan je het zo eenvoudig niet bedenken of renners hebben m’n aandacht beet. Hun trui. De nieuwe schoenen waar ze mee rijden. De fotoshoot die ieder seizoen vooraf gaat. Hun 1e kilometers op nieuw materiaal. Hun koffiestops tijdens de groepstrainingen op stage. Het zijn banale dingen die er eigenlijk niet toe doen. Maar, en dat is het grote verschil. Ze zijn de voorbode voor een periode waarin mijn lichaam zich mentaal terug in zijn habitat bevindt. De wielerkalender.
Daar is Sagan weer!
Het is december. En het nieuwe seizoen staat in de startblokken. De voorbereidingen zijn begonnen. Het grote werk komt er binnen x-aantal weken toch alweer aan. Ondanks de winterprik in België is het winterslaapje van het peloton alweer voorbij. Ook voor Peter Sagan. Die via social media toonde dat hij op vlak van lenigheid en core stability de doorsnee norm vér voorbij is.
Wow.
Laat maar komen dat seizoen. Ook al moet ik nog wennen aan sommige truien.
Alles went.
Behalve de split van Sagan. Die blijft zéér indrukwekkend. (klik hier)
