Dylan van Baarle heeft deze winter Cannondale ingeruild voor Team Sky, een nieuwe challenge in zijn groeiende carrière. Voor zijn zus Ashlynn gaat het echter heel wat minder. Door een chronische schildklierinfectie moest zij haar wielerdroom definitief opbergen. Ze moet nu herstellen, kilo’s kwijt geraken en hopelijk dan weer stilletjes aan recreatief gaan fietsen. Maar de wielerwereld laat haar intussen niet los!
Hoe goed volg je jouw broer Dylan, die komend seizoen voor Team Sky uitkomt?
Ashlynn van Baarle: “Ik volg hem natuurlijk op de voet. Vooral het voorjaar wordt weer spannend. Dan zal ik zeker elke wedstrijd voor tv zitten. Het is superleuk dat hij dit jaar voor Sky uitkomt, hopelijk geeft dat hem ook wat meer zelfvertrouwen. Nu de 6-daagse van Rotterdam aan de gang is, probeer ik zoveel mogelijk te gaan kijken. Soms is het wel wat wel lastig, want ik moet ook gewoon werken. Maar gelukkig hebben wij van 12GO Biking een stand op de 6-daagse. Ik ga er zelf een avond werken. dan kan ik er toch bij zijn.”
Hoe zat het tot dusver met je eigen ambities op de fiets?
Ashlynn van Baarle: “Zoals de meeste rensters die willen doorbreken: het hoogste niveau bereiken en misschien nog wel meer. Eind maart 2016 moest ik door een gescheurd labrum (heup) onder het mes, wat negen maanden revalidatie betekende. Na mijn heupoperatie had ik ook zeker het doel om weer terug te komen op het niveau van voorheen. Ik wist dat het moeilijk en zwaar zou worden, maar ik had een doel en dat wilde ik bereiken. Ik was goed op weg, reed weer wedstrijden uit en daar haalde ik weer kracht en energie uit om door te blijven gaan. Het ging wel in stappen, want ik wilde eerst mijn niveau bereiken om vervolgens de overstap te maken naar een profploeg. Op die manier wilde ik verder doorgroeien onder een goede begeleiding.”
Maar je lijdt dus aan de ziekte van Hashimoto, een chronische schildklierinfectie. Wat waren en zijn daar de gevolgen van op menselijk vlak?
Ashlynn van Baarle: “Klopt, ik voelde me supermoe en was niet meer vooruit te branden op de fiets. Als ik wat had gegeten, viel ik bijna aan tafel in slaap omdat mijn lichaam zoveel energie nodig had om het te verteren. Ik heb toen nog wel een wedstrijd gereden maar na 20 km was het op, ik kwam niet meer vooruit, alles deed pijn en ik was onwijs moe. Ik kwam na het werk thuis, viel in slaap, ging eten en viel weer in slaap. Dan maakte mijn vriendin me wakker, ging ik naar bed en sliep weer. Ik sliep bijna elke nacht 15 uur om de volgende ochtend weer op te staan om te gaan werken. Het leek een soort depressie. Ik deed m’n ding, maar daarnaast zat ik op de bank voor me uit te staren en alles ging aan me voorbij. Nu alles een beetje onder controle is, kan ik al veel meer doen en ben ik minder moe. Dat wil echter nog niet zeggen dat ik weer kan gaan sporten, maar ik probeer wel zo veel mogelijk te bewegen.”
En wat zijn de gevolgen voor je wielercarrière?
Ashlynn van Baarle: “Ik moet eerst herstellen en weer proberen alle overtollige kilo’s eraf te krijgen. Dan is het nog maar de vraag of ik in staat ben om nog wedstrijden te kunnen rijden. Tot nu toe zit dat er niet meer in en richt ik me dan ook op werk en school. Ik wil wel weer meer gaan fietsen naar het werk, zodat ik weer fit wordt. Maar dat gaat helaas nog wel even duren.”
Doet het pijn als je Dylan ziet fietsen, of helpt jou dat net om het te verwerken?
Ashlynn van Baarle: “Het doet mij meer pijn dat ik op deze noodgedwongen manier moet stoppen dan dat mijn broer een mooie carrière heeft. Daar kan je als zus alleen maar trots op zijn. Gelukkig heb ik heel veel steun van mijn vriendin Demi van Es. Die ziet mij elke dag worstelen met het feit dat ik niet meer fiets, terwijl ik het nog wel heel graag wil. Het zal nog wel even duren voordat ik het een plaats heb gegeven.”
Je gaat nu als fietstechnicus aan de slag. Hoe en wat precies?
Ashlynn van Baarle: “Ik ga 1 dag in de week naar school en 4 dagen werken. De opleiding duurt 3 jaar, dus ik heb nog een lange weg te gaan. Ik krijg een goede begeleiding bij 12GO Biking om door te groeien tot 1e fietstechnicus. Zo blijf ik toch in de fietsen en wie weet waar het mij allemaal brengt in de loop der jaren….”
Fotomateriaal: Ashlynn van Baarle.
