Augustus 2017 deelde Danny In’t Ven het nieuws mee dat hij vanaf 2018 niet langer verantwoordelijkheid draagt over het vervoer van de renners van Trek-Segfredo. De Amerikaanse ploegbus zal vanaf dan bestuurd worden door soigneurs. Een beslissing van hogerhand. 2 jobs die worden opgevangen door 1 persoon, een ingreep om budgettaire redenen.
14 jaar lang was Danny In’t Ven het gezicht dat zich achter het stuur van de Trek-Segafredo bus nestelde. Toen Fabian Cancellara de wielersport vaarwel zei, begonnen de veranderingen. “Mijn ontslag kwam niet vanuit het niets”, zegt de Lillenaar. “Fabian en ik waren een goed team en dat was algemeen geweten. Hij voelde zich goed op zijn gemak bij mij in de bus en wij hadden onderling een goede relatie. Vanaf het moment dat hij vertrok, ging het gevoelsmatig bij de ploeg wat minder lopen voor mij. Wanneer je dan te horen krijgt dat er tijdens de Tour de France van 2017 al iemand anders aan het stuur gaat zitten, gaat er wel een belletje rinkelen. Al blijft het moeilijk om te vertrekken. Je maakt veel mee, van prachtige overwinningen met Fabian in de klassiekers, tot de tragische val van Wouter Weylandt. De jongens met wie je die momenten meemaakt, daar ontwikkel je een speciale band mee.”
Fris blijven
Vanuit de UCI zijn er ook geen opgelegde regels over wie zo’n vehikel mag besturen. Zo zagen we de voorbije jaren ook al dat er veel op werd bespaard. “Het is een beetje een trend aan het worden. Masseurs die eerst met de bus rijden, daarna masseren en ‘s avonds de bus nog moeten kuisen. In grote wedstrijden of rondes zijn het voor iedereen hele lange dagen, waardoor bij iedereen de vermoeidheid de kop op steekt. Als chauffeur zijnde is het op zo’n moment zaak om fris te blijven. Kijk, op een autostrade kan iedereen met een bus rijden, maar dat is onze job niet. Wij manoeuvreren tussen de paadjes en smalste weggetjes die je kan vinden, bergop en bergaf.”
“Tel daar dan nog eens de bus bij op, die al snel een half miljoen euro kost, en het kapitaal aan renners dat achterin zit en je komt aan een grote verantwoordelijkheid. Ik zeg niet dat er geen masseurs zijn die niet voldoende rijvaardig zijn, maar sommigen zeggen ‘ja’ omwille van druk. Iemand die 4, 5 keer moet proberen om een bocht te nemen, die wij in 1 keer kunnen maken, dat is gedoe. Mijn mooiste jaren zijn sowieso die bij CSC Saxo Bank in 2009, bij Bjarne Riis. Trek heeft dat goed overgenomen, maar de vriendschap maakte plaats voor budgetten. Dat was wel opmerkelijk.”
Grootser, spectaculairder, moeilijker
Een bus van Quick-Step die zich vastrijdt in de Vuelta, de grand départ van de Tour de France op Corsica, de Giro op Sardinië of een dagverplaatsing van 480 kilometer in de Ronde van Kroatië. Het zijn allemaal zaken die de voorbije jaren de revue passeerden. De koers moet groots, spectaculair en dicht bij het volk staan. “Koersen zijn spectaculair en logistiek wordt dat zwaarder en zwaarder”, beseft In ‘t Ven. “En zulke eilanden in grote rondes zijn zwaar. Daar moet je rustig bij blijven. Hoe rustiger jij bent, hoe rustiger de coureurs blijven. Als ik mij dan eens in de Giro vast rijdt en je plotseling omringd wordt door schapen, is dat niet altijd simpel. Als dat dan lukt, heb je achteraf vooral een ‘schoon verhaal’ om mee naar huis te nemen.”
“Organisatoren van wedstrijden gaan ook wel op een gegeven moment aanvoelen dat werken met niet-professionele buschauffeurs toch niet zo efficiënt is”, denkt de 49-jarige Kempenaar er het zijne van. “Eens dat besef komt, gaan zij ook commentaar geven en dat proces versnellen. Ik geloof er zo ook wel in dat er regels gaan komen rond het vervoer van renners in wedstrijden.”
Rennersbenen aan het stuur
Busky – In’t Vens bijnaam als chauffeur – heeft er in de jaren ’90 zelf een aantal profjaren in het zadel op zitten. Dat klinkt bij hem als een groot voordeel. “Mijn vader was profrenner en ik later ook. Als je er in opgroeit en er dan zelf nog eens in belandt, voel je op den duur aan wat een renner voelt. Je weet heel goed wanneer je een mopje mag maken tegen een renner en wanneer je hem moet laten doen. Je bent ook een neutrale persoon die niet zozeer bezig is met de prestaties en de druk. Als je er dan kan voor zorgen dat renners relaxt zijn bij jou, is dat een groot voordeel en dat inschattingsvermogen komt daar zeker van pas.”
Wat de toekomst brengt voor In’t Ven, is nog geen uitgemaakte zaak. Hij kreeg al snel het aanbod om Toscaanse fietsreizen te gaan begeleiden bij het nieuwe, door de voorzitter van Cancellara’s fanclub, opgerichte reisbureau Ride & Wine, een luchtigere opdracht die hij met veel plezier aannam. Al sluit hij niet uit ooit nog terug te keren in de koers. “Ik heb altijd gedacht dat Fabian een nieuwe ploeg zou oprichten als hij gestopt was en dat we op die manier weer vertrokken zouden zijn. Dat is nu zeker nog niet concreet. Hij wil nu wat aftasten en dan zien wat hem het meeste ligt, denk ik. Maar als hij het doet en de vraag mij toekomt, is de kans wel groot dat ik in dat project spring.”
“Het is wel een grote verandering, van de druk in een koers, naar het genietend rondrijden in Toscane. Koers is verslavend en ik vind dat nog wel moeilijk om daar afstand van te nemen. Maar de druk die je dagelijks voelt en het besef dat je geen enkele fout mag maken, begint na verloop van tijd te knagen. Dan zijn lichtere projecten als deze ook wel eens welkom. Ik word 50 dit jaar, misschien heeft het ook wel gewoon zo moeten zijn.”
Fotomateriaal: Danny In ‘t Ven.