Deze week stond in de verschillende provincies het Provinciaal Kampioenschap Tijdrijden geprogrammeerd. In West-Vlaanderen ging de bronzen bij de beloften naar Gilles Borra, van EFC-L&R-Vuylsteke. Veel opvallender was echter wat na die koers gebeurde. Borra trok naar het kerkhof om zijn medaille op het graf van Bjarne Vanacker te leggen.
Eerst het sportieve gedeelte. Het beloftengoud was in Ruddervoorde voor Stan Dewulf, het zilver voor zijn Lotto Soudal-ploegmaat Loran Cassaert. “Mijn doel vooraf was podium rijden, al had ik toch liever nog een trapje hoger gestaan”, lacht Borra. “Maar ik ben pas ziek geweest, dus té hoog wilde ik ook niet mikken. Helaas had ik wat problemen met mijn TT-fiets, maar dat is nu achter de rug. Ik ga er deze week trouwens nog mee aan de slag, want ik zit nog steeds niet 100% goed in positie. Er is nog wat werk aan. Ik wil me graag verder toeleggen op deze discipline.”
De seizoenstart van Borra was wel goed naar zijn gevoel. “Klopt, alleen heb ik na Zepperen een bacteriële infectie opgelopen, waardoor ik een tijdje niet mocht koersen. Pas 2 dagen voor het PK kon ik mijn competitieve benen nog eens testen. De conditie was wel goed, daar niet van. Op het PK zelf had ik echter het gevoel dat ik niet diep genoeg kon gaan. Ik had nog wel power in de benen, maar ik kon niet rapper. Het zij zo.”
Medaille en bloemen
Na de podiumceremonie stelde Gilles Borra wel een grootse daad. Hij trok naar het kerkhof om er zijn bronzen medaille neer te leggen op het graf van zijn ex-ploegmaat en vriend Bjarne Vanacker, die eind 2017 in zijn slaap het leven liet. “Na de koers in Ruddervoorde ben ik met de fiets naar Torhout gereden, dat is vlakbij. Ik ben er eerst naar het graf van Bjarne geweest om er mijn medaille neer te leggen. Vervolgens ben ik naar zijn ouders gereden om te vragen waar ze de podiumbloemen graag zouden leggen, bij hen thuis bij Bjarnes foto op ook op de zerk. Die wilden ze ook op het graf, dus is Eveline, de vriendin van Bjarne, die bloemen ginder gaan leggen.”
Borra heeft het er moeilijk mee. “Het is inderdaad heel lastig om dit drama te verwerken”, bekent hij. “Eigenlijk kan ik het nog altijd niet geloven. We trokken niet alleen samen met de fiets op pad, we gingen ook vaak samen krachttraining doen. Ik kende Bjarne al van bij de aspiranten, en daarna hebben we bij de nieuwelingen samengereden onder de vlag van Zannata-Menen. Dit is dus heel moeilijk voor mij.”