Eindelijk! De Italiaanse grens. We zijn er. Niet dat er veel te zien valt. Het regent vooral. De wolken hangen laag en de bergen zitten verstopt achter een wit doek. Het tempert het enthousiasme lichtjes. Maar. Vandaag mag het regenen zoveel het wil. Morgen trekken we pas naar de koers. Morgen springen we uit bed en huppelen we als een kind zo blij naar de Giro.
Het is een jaarlijks fenomeen geworden. Sinds die 1e keer in 2012. Toen ik mijn thesis er met enige extra druk door pompte. Om toch maar zonder zorgen naar Italië te trekken. Die ene keer was genoeg om verliefd te worden op de mooiste ronde van het jaar. Sorry, Tour de France. Sorry, grootste wedstrijd ter wereld. Maar de Giro ademt charme die nergens anders te vinden is.
Het is heel moeilijk om te zeggen waarom. Om er heel precies de vinger op te leggen. Maar de Giro, dat is iets speciaals. Daar kan je koers beleven, meer dan in de Tour. Daar zijn de renners bereikbaar. Aan te raken haast. Daar kan de supporter bijna in de koers stappen. Daar is de koers niet extreem afgeschermd van het publiek. Daar is de koers open. Daar is de supporter vrij.
Yvo Molenaers
M’n vriend Yvo Molenaers is er naar goeie gewoonte bij. Alleen al aan zijn blik morgenochtend kan je zien wat ik met de charme van de Giro bedoel. Hij is dan wel de 80 al gepasseerd, maar met zijn voeten in de Giro mag je daar zeker 20 jaar van af doen. Dan herleeft hij. Dan bloeit het leven elke keer weer open.
Hij is een vriend van de familie en heeft een passie voor de fiets waardoor wij het erg goed met elkaar kunnen vinden. Al kan iedereen het met hem vinden. Hij is joviaal tot en met. En iedereen kent hem. In het kleinste bergdorp dat je je kan indenken, roept een oude wielervriend van ver zijn naam. Hij zegt eerst vriendelijk goeiedag, draait zich om en vraagt me dan of ik weet wie dat was.
Ik leg hem uit dat ik best wel wat renners ken, maar dat de mannen uit zijn tijd voor mij nogal moeilijk te herkennen zijn. Want ja, ik was er toen nog niet. Een uur of 2 later volgt het eureka-moment. Dan valt hem te binnen wie dat was. Gevolgd door een verhaal waarmee we de tijd tussen voor- en hoofdgerecht met gemak overbruggen.
Puur genieten
De Giro is voor mij veel meer geworden dan ‘naar de koers gaan’. De Giro heeft een speciale plek in het hart gekregen. Door een uitzonderlijke vriendschap. Waar de koers centraal staat. Een unieke band die hier in de Giro ieder jaar weer een tikkeltje meer aansterkt. In Italië staat familie op de 1e plaats, houden ze van aperitieven en is pasta een dagelijks terugkerend ritueel. Geef toe, wie zou het hier niet naar zijn zin hebben?
Nu, we komen wel degelijk voor de koers. We gaan een week lang achter het peloton aanhollen. Tussen start en finish. Voor sommigen lijkt het zottenwerk. En soms is het dat ook.
Maar ondergedompeld worden in de Giro, dat is gewoon puur genieten.
Koers, Italië, familie, cultuur en lekker eten.
Ciao tutti.
Giro d’Italia, amore infinito.
Fotomateriaal: LaPresse – D’Alberto / Ferrari / Paolone / Alpozzi