‘Ik heb altijd mijn eigen koers gereden’ van Gianni Wespelaer is het meest fascinerende wielerboek in tijden. Eerst denk je dat het grotendeels nergens over gaat, al snel besef je dat het over alles gaat. 20 jaar doping in het wielrennen in 1 werk samengevat. Het boek waar niemand op zat te wachten, laat dat juist de reden zijn dat je het toch moet lezen.
Voor alle duidelijkheid: de schrijver Gianni Wespelaer is een verzonnen renner die in deze autobiografie het wielrennen van de voorbije decennia schetst. Hij is gewezen ploegmaat van Armstrong, Rebellin, Ricco en Froome en maakt een samenvatting van de carrières van Cobo, Kohl, Vanendert en Rasmussen. Eigenlijk krijg je als lezer niets nieuws te lezen, maar het is wel de 1e keer dat iemand zo vlotjes verwijten deelt zonder ooit te theoretisch te worden. Dit boek is niet nieuw door de praktijken bij US Postal of Rabobank uit te leggen, wel door ook vlotjes met de vinger naar Gilbert en Cancellara te wijzen, iets wat quasi niemand eerder zo concreet durfde doen.
Wie zoekt, die vindt!
Het gaat niet over of het allemaal klopt, het gaat over dat het wordt gezegd. De schrijver van dit werk blijft bewust uit de picture. Wie echt gaat zoeken, vindt hem wel, maar dat is niet de bedoeling. Omdat hij blijkbaar een afrekening wilde maken met het hele wielrennen. Journalisten, teamartsen, nationale helden…. Iedereen moet eraan, plots ook automobilisten in een hoofdstuk dat qua irrelevantie aardig zijn best doet. Het is knap hoe de auteur subtiel het ideale traject aflegt van de dopingzondaar: van US Postal naar Gerolsteiner, Saunier Duval en CCC. En hoe hij af en toe met feiten goochelt. Zo wint Ullrich plots de Tour van 2003 (of niet?).
Het precieze verboden spul wordt enerzijds duidelijk genoeg uitgelegd, maar de auteur doet anderzijds nergens zijn best om het allemaal hard te maken. Hij bedacht een verzonnen autobiografie en laat Gianni Wespelaer het allemaal vertellen. Subtiel, doch goed gevonden. Al hoop je als lezer dat de auteur in pakweg Vive le Vélo ook eens enkele passages komt toelichten. Zijn Twitterfeed is leuk, maar je wil zo iemand ook eens in discussie zien.
Ongeschonden uit de strijd
Vraag is waar je als liefhebber staat na dit handboek van 20 jaar doping. Ergens wist je dit allemaal ook wel, of heb je in ieder geval dezelfde vermoedens. Goed getimed komt het boek gelijktijdig uit met een rare Keniaanse Brit die onwaarschijnlijke dingen presteert. Het plaatst een hoop vraagtekens bij de sport, maar het is niet meer dan een potloodstreep. Wellicht hoopt een groot deel van het peloton dat het nooit wat wordt met dit verhaal. In de tussentijd ligt het in de rekken en moet je het gewoon lezen. Als je wil, kan je snel weer uitgommen. Ik ben benieuwd waar Gianni Wespelaer echt zal eindigen, maar aan het eind blijft dit toch vooral een goed bedacht verhaal. Waar de werkelijkheid ligt, moeten we zelf maar bepalen.
Overleven het boek: Tom Dumoulin, Peter Sagan, de broertjes Yates, Cadel Evans, Carlos Sastre, elke sprinter, Greg Van Avermaet,….