Ruim 5 jaar geleden maakte de nu 23-jarige Janice Geyskens een ogenschijnlijk domme tuimelperte tijdens een veldrit. Maar de gevolgen waren ongezien groot. Het meisje uit Retie is sindsdien aan haar bed gekluisterd. Maar er is licht aan het eind van de tunnel, hoewel de weg naar volledig herstel nog een zware klus wordt. Zet u schrap voor een ongelofelijk verhaal over afzien, doorbijten én positief blijven.
Wat is er 5 jaar geleden precies gebeurd?
Janice Geyskens: “Ik was heel het seizoen naar het BK cyclocross voor dames jeugd aan het toewerken en de week ervoor wilde ik nog een zware training inplannen. Vandaar had ik last minute beslist om de avond voordien nog in Affligem bij een nevenbond te gaan crossen. Halverwege de koers kwam ik van de weg en dook ik het veld in, in een vrij diep spoor. Toen bleek er een steen in de modder te zitten, waardoor mijn fiets aan hoge snelheid plots tot stilstand kwam. Ik ben letterlijk van mijn fiets gekatapulteerd. Ik kwam jammer genoeg met mijn bekken op een paal terecht. Het licht ging toen uit en de gevolgen waren erger dan verwacht: 5,5 jaar later lig ik nog plat in bed.”
Hoe zag jouw wielerleven er tot dan toe uit?
Janice Geyskens: “Mijn leven was 1 en al fietsen, elk vrij uur na school zat ik op de fiets. Ik moest het wel met mijn studies moderne talen-wetenschappen combineren, zodat ik soms zelfs met mijn boeken op de rollen zat. Fietsen was mijn leven, mijn vriend moest me vaak intomen om niet te veel te trainen. Ik ben pas beginnen trainen/koersen toen ik 15 was. Dat is vrij laat, maar ik maakte ieder jaar progressie. In het 3e en jammer genoeg ook ineens mijn laatste seizoen bij de WBVC heb ik heel wat overwinningen geboekt en ook het eindklassement gepakt. Ik wilde eerst daar beginnen en aan mijn techniek werken voor ik grote crossen mee kon doen. Als er geen klassementscross was, kon je me altijd wel op de grote crossen terugvinden. Vaak pas vanaf december, omdat ik vol voor het klassement bij de WBVC ging. Ik voelde me dat laatste seizoen sterker dan ooit, maar jammer genoeg heb ik me niet meer kunnen meten met de besten.”
Wat waren de gevolgen van die aanrijding/val?
Janice Geyskens: “De gevolgen waren vrij ernstig: sinds mijn val ben ik bedlegerig. Ik lig nu al 5,5 jaar plat. Ik kon niet lang staan, ik moest met krukken stappen want als ik op mijn been steunde, viel ik flauw van de pijn. Ik had constant pijn, kon niet meer zitten, was 24/7 aan mijn bed gekluisterd. Mijn SI-gewricht (heilig been, red) was helemaal kapot. 1 bilspier was er zo slecht aan toe dat ze die hebben moeten verwijderen, want die beklemde een belangrijke zenuw. Ik heb heel wat operaties moeten ondergaan. Dokters wisten niet goed wat er precies aan de hand was, waarom ik nog zoveel pijn had.”
Maar er is nu toch een doorbraak….
Janice Geyskens: “Mijn chirurg ontdekte dat mijn schroeven van een eerdere mislukte operatie helemaal niet vast stonden, waardoor mijn gewricht steeds tegen een pijnlijke zenuwknoop duwde. Dus stelde hij voor om een zware operatie te ondergaan. Met veel risico, want je kunt er levensbedreigend veel bloed door verliezen en bovendien was er grote kans op verlamming en incontinentie. Maar als ik moet kiezen tussen enerzijds een leven constant in bed met pijn en anderzijds een operatie met veel risico’s maar waardoor ik misschien mijn leven wel terug op de rails kan krijgen, dan is voor mij de keuze al gemaakt. Ik heb enorm veel geluk gehad: de operatie is enorm goed gelukt, al zal ik het effect pas over 3 tot 4 maanden voelen. En ik heb er gelukkig geen enkele complicatie aan over gehouden!
Hoe zijn de voorbije jaren verlopen op persoonlijk vlak?
Janice Geyskens: “Ik heb gelukkig een hele goede vriend en familie die me steeds blijven steunen zijn, daar ben ik hen enorm dankbaar voor. Zonder hen had ik het nooit zo lang volgehouden. Mijn vriendinnen en vrienden van de cross zijn er ook altijd voor me geweest. In tussentijd heb ik zelfstudie gedaan om toch afleiding te vinden. Ik leefde dag in dag uit met ondraaglijke pijn. Maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik het fietsen niet heb gemist. Ik ben altijd positief blijven denken en blijven zoeken naar een behandeling die wél een keer zou aanslaan. Ik heb mezelf altijd ingepeperd dat ik vroeg of laat weer op die fiets zou zitten!”
Hoe komt het dat die operatie nu pas is geweest?
Janice Geyskens: “Dokters konden op de scan niet zien dat er iets mis was met mijn si-gewricht, alles leek steeds perfect op scans, ik ben gelukkig (na heel wat dokters gezien te hebben) eindelijk bij de juiste chirurg terechtgekomen die via fysieke testen het probleem kon achterhalen en niet enkel op scans afging. Toen hij tijdens de operatie het gewricht zelf zag, was hij verbaasd dat het gewricht en ook de schroeven alle kanten op konden bewegen, wat niet mag. Dit gewricht beweegt normaal gezien bijna niet, dit beweegt enkel bij de bevalling van een vrouw om je bekken breder te kunnen maken. Bovendien duurde het zo lang voor deze operatie plaatsvond omdat ze eerst alle andere opties willen geprobeerd hebben voor ze zo’n riskante operatie doen. Mijn chirurg zag deze operatie in het begin niet zitten omdat deze operatie normaal gezien enkel gedaan wordt bij mensen die letterlijk op leven en dood liggen.
Hoe zwaar was deze operatie en hoeveel zie je ervan af?
Janice Geyskens: “De operatie was pas 2 weken geleden en was enorm zwaar. Ik krijg ook nog steeds de maximale pijnstilling, maar desondanks heb ik erg veel pijn. Ze hebben vanachter in heel mijn linker bekkenbot moeten kappen zodat het gewricht weg is. Dat hebben ze dan opgevuld met bot zodat dat in de toekomst geen gewricht meer is, maar 1 groot bot. Het is een hele pijnlijke operatie, maar gelukkig lijkt het erop dat de stekende pijnen én de zenuwpijnen verdwenen zijn – wat er op wijst dat de operatie gelukt is. Momenteel kan ik nog niet uit bed omdat ik dan op de gebroken stukjes bot moet zitten, dus ik lig nog constant. Dat zal wel stilletjes aan beteren. De 1e 3 tot 4 maanden mag ik trouwens nog niet steunen op die kant van het bekken.”
Wat moet deze operatie nu veranderen?
Janice Geyskens: “De chirurg vertelde me dat de operatie enorm goed gelukt is en dat ik ik mijn leven terug zou moeten kunnen opnemen eens het bot vastgegroeid is. Ook het sporten! Ik heb eerst nog een hele revalidatie voor de boeg, ik zal terug goed moeten leren stappen. Maar dit is voor mij eindelijk mijn 2e kans op een normaal leven! Ik kijk er enorm naar uit om alle verloren tijd in te halen. Mijn ultieme doel is om terug op die fiets te kunnen kruipen, dan zou ik dolgelukkig zijn. Ik moet en zal terug fietsen! Met mijn verhaal wil ik graag andere mensen steunen. Hoe uitzichtloos je situatie ook lijkt, geef nooit op! Als ik me had neergelegd bij deze situatie, dan had ik nooit deze 2e kans gekregen en misschien wel de rest van mijn leven bedlegerig geweest.”