Elias Van Breussegem (26) is 1 van die renners die al bij Willems-Veranda’s reed voor de komst van Nick Nuyens en de bijhorende upgrade naar het procontinentale niveau. 2016 was een echt topjaar, maar wat nog beter moest worden, mondde uit in uiteindelijk 2 zeer bewogen seizoenen. Die wil de voormalig Belgisch kampioen tijdrijden bij de elite zonder contract (2016) snel vergeten. Zijn avontuur zet hij voort bij de Taartjesploeg.
“Het 1e jaar dat we procontinentaal reden, hadden we veel problemen met de fiets”, opent Elias Van Breussegem zijn betoog na de komst van Nick Nuyens. “Dat is eigenlijk een volledig jaar gewoon verloren. Heel hard trainen, beter zijn dan andere jaren en gewoon lossen in de wedstrijd nog voor die goed en wel begonnen is…. Dat is niet normaal en heel slecht voor de moraal. Ik kreeg dan nog een andere fiets op het einde van het seizoen, maar de vorm was dan al niet meer top. Ook op mentaal vlak ging het heel moeilijk. Voor ons was het simpel: een andere fiets. Maar ik kan me inbeelden dat dat als manager en als ploeg helemaal niet zo vanzelfsprekend is, dat je niet zomaar contracten kan verbreken of met gelijk welk materiaal kan beginnen rijden. Soit, genoeg daarover.”
“Na mijn zware val in de laatste wedstrijd van het seizoen in Putte-Kapellen was er eindelijk rust en tijd om de batterijen opnieuw op te laden. Ik begon eigenlijk met een vrij goed gevoel opnieuw aan de voorbereiding voor 2018. De stages verliepen goed, de nieuwe fietsen bolden goed, de sfeer was goed,….. Alles ging goed en ik keek opnieuw uit naar het komende seizoen. Dat begon ook vlotjes, maar daarna begon ik mij steeds slechter te voelen in de wedstrijden. Tot onlangs uitkwam dat ik sukkelde met een ijzertekort, wellicht geraakte het ijzer gewoon niet in mijn bloed. Dat euvel is nu opgelost en de laatste tijd fiets ik opnieuw op mijn niveau.”
Wereld stond stil
En dan was er de fatale val van Michael Goolaerts in Parijs-Roubaix. “Het ongeval van Michael was voor mij persoonlijk heel zwaar. Zo onverwachts en toch zo echt. Mijn wereld stond stil. Michael was een goede vriend van mij, iemand die ik ook vaak via Whatsapp hoorde buiten de koers. De ploeg heeft ons heel goed geholpen bij het verwerken van dat drama. Groepsessies met een traumapsycholoog, gezamenlijk op hotel, als ploeg samen de Brabantse Pijl beleven,…. Dat heeft allemaal erg veel geholpen in het verwerkingsproces.”
“Ik was vereerd dat ik de kist van Michael mocht dragen, het was het laatste dat ik kon doen voor hem en dat
betekende dan ook heel veel voor mij. Ik had niet veel zin meer in fietsen en andere dingen, maar door vaak af te spreken met ploegmaats en erover te praten, besef je dat het leven verder gaat en je wel moet voortdoen, Michael zelf zou het ook niet anders gewild hebben. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Mijn overwinning in de GP John Hannes in Erpe-Mere begin deze maand was er 1 voor hem.”
Niet gesproken met Nuyens
“Het verschil tussen de continentale en de procontinentale ploeg was vooral dat het op procontinentaal niveau plots een heel pak serieuzer was”, vervolgt Van Breussegem. “Alles was ook veranderd, van staff tot materiaal. Wat niet wil zeggen dat we daardoor niet meer zouden presteren. Iedereen zag het zitten, de sfeer onder de renners en personeel was eigenlijk heel goed. Tot het voorval begon met de fietsen. Ik denk nog steeds dat het er heel anders zou hebben uitgezien als we dat probleem niet hadden. Meer van die jongens van toen zouden nu waarschijnlijk nog steeds koersen, als ze de kans hadden gehad zich te bewijzen.”
“Zoals het er nu naar uitziet, zal de ploeg volgend jaar nog steeds bestaan, dus er is nog niet echt iets misgelopen. (grijnst) Wat er tussen de ploeg en Wout allemaal gebeurt, daar weet ik zo goed als niks van, behalve dan wat er in de media verschijnt. Ik heb zelf trouwens niet met Nick Nuyens gesproken voor volgend jaar. Ik wou zelf ook eens iets anders en ging ervan uit dat ik niet zou blijven. Anders had ik al iets gehoord, zoals enkele andere ploegmaats.”
Samen met Niels
Van Breussegem zet zijn loopbaan verder bij Tarteletto-Isorex, waar hij in het voorjaar een aanstaande rol zal krijgen. “Ik kijk uit naar mijn transfer”, zegt hij. “Ik zie het ook als een nieuw hoofdstuk in mijn carrière. Ik ben blij en opgelucht dat ik al getekend heb voor volgend jaar. Zo kan ik rustig de winter in zonder veel te piekeren. Tarteletto is wel een niveau lager dan Veranda’s Willems, maar dat vind ik zeker niet erg. De koersen blijven praktisch hetzelfde. Tarteletto rijdt een heel mooi programma in eigen land, en ook koersen in het buitenland. Dat vind ik persoonlijk heel goed. Er verandert dus niet zo veel. Het familiare zal ook wat terugkomen en ik vind er veel jongens die ik al ken. Tarteletto is intussen ook een vaste waarde geworden in het milieu.”
“Het is plezant dat ik weer wat vaker mijn eigen kans zal mogen gaan. Niels de Rooze is ook goed op dreef de laatste weken en hopelijk trekken we dat beiden door naar volgend jaar. Ik vind het zeker niet te min om mezelf voor ploegmaats op te offeren, en zal dat volgend jaar ook zeker doen. We proberen er straks sowieso het beste van te maken, met zo veel mogelijk goeie prestaties. Dit seizoen geef ik nog alles voor mijn huidige ploeg en probeer ik nog resultaten te halen. Daarna volgen een paar weken rust en volle focus op 2019, waar ik graag nog eens zonder problemen mezelf kan bewijzen.”