Remco Evenepoel heeft het gedaan op het WK: de dubbel tijdrit-weg. In de tijdrit reed hij iedereen naar huis, in de wegrit ook. Met dat verschil dat hij donderdag anderhalve minuut moest goedmaken na een valpartij en materiaalpech en zodoende ook recht heeft op de denkbeeldige prijs voor de strijdlust. Wij hebben 70 km lang duimen en vingers afgelikt van deze prachtige gozer uit Schepdaal. Wát een scenario!
Flashback naar 70 km van de meet. Na een valpartij stond Evenepoel te voet. Geen lichamelijk leed, wel mechanische pech. Dat duurde even. En dat duur nog even. Zelfs zo lang dat José De Cauwer al zei dat hij voor een quasi onmogelijke opdracht stond. En de koers moest nog beginnen – al had de helft van het peloton al serieus wat krijt verschoten. Tijd voor Plan B.
Aaron en Ilan
Eens dat achterwiel vervangen, stond zijn teller op meer anderhalve minuut van de kopgroep. Dat ging vooruit vooraan, want de anderen roken een zeer onverwachte kans. Evenepoel sprong weer in het zadel en raapte vervolgens renner na renner op. Het leek wel zijn eigen gezapige tempo, maar het ging bergop wel hard. Af en toe moest hij zelfs een concullega een duwtje geven om zelf te kunnen passeren. Die lange rij voor hem moet wel handig geweest zijn, van punt naar punt, van wiel naar wiel. Opschuiven, maar!
Evenepoel reed bewonderenswaardig snel naar de tweede groep. Daar kreeg hij het gezelschap van 2 landgenoten, met name Aaron Van der Beken en Ilan Van Wilder, de jongen uit Opwijk die in de schaduw van Evenepoel een beresterk seizoen rijdt (lees hier). Evenepoel nam de kop en zette rek op de groep. Maar was ook wel zo verstandig om zijn arm op te steken richting Van der Beken. Met het sein over te nemen. Van der Beken offerde alles op en trok alles op 1 lijn. Evenepoel volgde gezwind – in het wiel van een tussenknijpende Italiaan. Van der Beken reed zich te pletter en zo kon Evenepoel even recupereren, wat eten en drinken. Even later was Van der Beken op.
De koplopers Piccolo en Mayrhofer zaten lang 40 tot 55 seconden voorop, maar dienden zich daar wel voor in het zweet te werken. Evenepoel zette op de Igls verder jacht. In het wiel van een fenomenale Ilan Van Wilder. Een pluim voor die jongen, want hij offerde zijn eigen podiumkansen op voor zijn kopman. Respect, daarvoor. Op het moment dat een Fransman even zelf aan de boom wilde schudden, glipte Evenepoel mee en was er geen houden meer aan. In een mum van tijd waren de koplopers eraan. Het gevloek van de Italiaan richting de Duitser ten spijt.
Was de Tsjechische outsider Vacek wel nog mee, maar Evenepoel ramde zo hard door dat die even later verging van de krampen. In een afdaling nota bene. De Italiaan Piccolo had in de achtervolging zijn landgenoot Benedetti nog mee, maar ze gingen allebei overkop – figuurlijk. Evenepoel was weg, enkel Mayrhofer volgde nog. Behoorlijk lang zelfs. Even probeerde Evenepoel aan te manen om over te nemen, maar dat verzoek stuitte op een njet. En dus deed hij alle werk zelf. Tot hij het beu was en op 19,5 km als een pijl weg schoot.
Gedaan met de rest. Wat een fenomeen. Op 3,6 km maande hij het publiek nog aan om mee te feesten. Hij had zogezegd vooraf al gewonnen, maar je moet het toch maar doen. Hoeveel talent Remco Evenepoel ook heeft, dit verdient ongelofelijk veel respect. En daar gaan we de komende 15 jaar waanzinnig hard van genieten.