Voor de WK-wedstrijd van 2017 in het Noorse Bergen leek het vooraf al een zekerheid dat een Nederlandse de WK-trui zou pakken. Alleen was er nogal veel commotie over wie dat nu moest worden: Vos? Van der Breggen? Van Vleuten? Van Dijk? Een Nederlandse werd het. En nog wel Chantal Blaak uit Berkel en Rodenrijs. In een onbewaakt moment liet ze iedereen achter en reed solo naar haar grootste triomf ooit. En nu, meer dan een jaar later? “Geef mij maar de Ronde van Vlaanderen”, grijnst ze.
Sinds het WK in Innsbruck is het echt gedaan met die regenboogtrui voor Chantal Blaak. Dat het een avontuur was.”Ik weet nog dat ik in de luchthaven op weg naar huis moeilijkheden had met de vlucht. Ik stond te springen om naar huis te gaan, mocht normaal al op zondag vliegen maar dat werd dus uiteindelijk maandag (op dezelfde vlucht als WielerVerhaal, red). Dat was wel zenuwen hebben, want ik wilde natuurlijk snel naar huis. Ik functioneerde een beetje op automatische piloot, met die roodgloeiende telefoon bij me. Langs de andere kant had ik de mensen die ik het eerste wilde zien wel al gezien. Mijn moeder, zus, broer en neefje waren komen kijken in Bergen, dus dat was wel een moment om nooit meer te vergeten.”
De thuiskomst leek een beetje chaos. “Bij mijn aankomst moest ik meteen naar 2 televisieprogramma’s. Ik kon ook niet echt slapen. Omdat ik op een andere dag dan gepland naar huis was gekomen, waren de feestjes verzet naar de dag nadien. Ik zat nog vol adrenaline en deed geen oog dicht. ‘s Anderendaags kwamen familie en vrienden naar ons voor taart en koffie. Heel gezellig.”
Amstel
Een nieuwe wereld ging open voor de Noord-Hollandse. “Ik werd bekender en werd veel aangesproken, maar het waren alleen positieve ervaringen waar ik enorm veel energie van kreeg. Ik moest wel vaak naar her en der, had het behoorlijk druk, maar het was genieten, ik vond het niet vervelend. De hectiek begon pas toen het nieuwe seizoen gestart was, dan kwam er ineens veel op me af. Maar als ik op de fiets zat en naar beneden keek, zag ik elke keer die streepjes. Als het regende maakte dat me wel iets makkelijker om te gaan trainen, ja.” (lacht)
Met die trui werd er plots wel meer verwacht van Blaak. “Maar wat is druk?”, stelt ze zichzelf de vraag. “Mensen gaan veel van je verwachten, dat je elke keer wint en zo. Maar ik heb voor mezelf van meet af aan duidelijk gesteld dat ik nog steeds dezelfde renster ben als voor die wereldtitel en dat ik me niet per se hoef te bewijzen. Ik wilde een mooi jaar draaien en mijn trui alle eer aan doen. Ik denk dat dat best gelukt is, met de Amstel Gold Race te winnen. Ik ben een renster voor de klassiekers en als je dan dé klassieker in je eigen land kan winnen, dat is top. Bovendien kon ik als regerend wereldkampioene ook mijn Nederlandse titel prolongeren.”
De Ronde
Bijna alles wat haar hartje verlangt dus. En toch kijkt Blaak reikhalzend uit naar 2019. “Ik mag opnieuw in het Nederlandse rood-wit-blauw rondfietsen en bovendien komen er de wereldkampioenenstreepjes bij op de mouw. Dat is een uniek shirt in het peloton. Ik vind het trouwens wel leuk dat de WK-trui in de ploeg blijft – al moet ik eerlijk toegeven dat ik me vooraf de vraag had gesteld hoe ik daarop zou reageren. Anna (Van der Breggen, red) is een vriendin, maar ook als het een andere renster was geweest, had ik die dat gegund. Iedereen is op de WK-dag op haar best, en wie wint, die verdient het.”
Doelen te over in 2019 voor de voormalig wereldkampioene uit Berkel en Rodenrijs. “Ik ga me in het voorjaar focussen op de 1-dagswedstrijden”, besluit Blaak onze openhartige babbel. “Het is toch vooral in het voorjaar dat ik me wil laten zien en dat ik een overwinning wil pakken. Later op het jaar wordt het NK opnieuw erg belangrijk en zijn er een aantal interessante etappekoersen. Het WK is natuurlijk ook altijd een doel, maar ik weet niet of dat in Yorkshire realistisch zal zijn. Als ik in 2019 1 keer mag winnen, geef mij dan maar de Ronde van Vlaanderen. De Omloop Het Nieuwsblad heeft ook wel iets, maar de Ronde valt niet te overtreffen.”
