In de winter van 2015 werd Pauline Ferrand-Prévot wereldkampioene veldrijden in Tábor na een prangende sprint met Sanne Cant. De Française was toen net geen 23 jaar en gold als 1 van de grootste talenten in het vrouwenwielrennen. Enkele maanden eerder was ze immers ook al wereldkampioene op de weg geworden en in het cross-country van het mountainbike haalde ze later in 2015 haar 3e wereldtitel op een jaar tijd. Een unicum.
Maar de droom werd een nachtmerrie, waaruit ze maar niet wakker wordt. Deze winter zullen we Ferrand-Prévot niet in het veld te zien krijgen. Ze kampt met een geknelde liesslagader en daardoor slaapt haar been quasi heel de tijd. De operatie zorgt ervoor dat ze 4 maanden buiten strijd zal zijn. Een nieuwe tegenslag voor de blondine, die sinds haar unieke triple van de ene tegenslag in de andere sukkelt. Rio werd een grote teleurstelling. Ze smeet haar fiets weg en vertrok zonder een woord uitleg. Achteraf gaf ze toe dat het lastig was om regerend wereldkampioene te zijn.
Ze negeerde een blessure, waardoor ze in een negatieve cirkel terecht kwam. En het kwam niet meer goed in dat Olympisch jaar. Allergieën, overtraining, blessures…. Ferrand-Prévot blijft maar in het zelfde bedje ziek. In 2017 werd ze op het WK op de weg wel nog 11e en ook in de klassiekers reed ze af en toe top 10, maar dat was niet de toekomst die haar enkele jaren eerder werd voorspeld. Hetzelfde verhaal dit seizoen. De Nederlandse succesvrouwen kwamen hun vroegere rivale zelden tegen in de diepe finale.
Tussendoor was ze in de winter wel Frans kampioene veldrijden geworden, maar net toen ze klaar leek voor een nieuwe titel op een parcours dat haar perfect zou liggen (Valkenburg), ging ze in de wereldbekermanche van Hoogerheide hard tegen de grond toen de Zwitserse Neff haar wilde passeren. Ze geraakte niet hersteld voor een week later en eindigde gedesillusioneerd 24e. Haar afwezigheid is een aderlating voor het vrouwenveldrijden, waar dames met haar allure de sport extra uitstraling geven. Het leek altijd erg gemakkelijk te gaan voor de Française met het staartje op de schouder. Maar toen ze de wereld aan haar voeten kreeg, schoof de grond al langzaam weg.