2018 was in wielertermen het jaar van Wout van Aert en Mathieu van der Poel. Zelden domineerden twee prille 20’ers die in de 1e plaats veldrijder zijn in dergelijke mate het wielernieuws in de Benelux. Wout stond er van januari tot december en behaalde 2 prestigieuze titels. Mathieu stond er in het veld, in het bos en op de weg en mag zich nu al de koning van de allround noemen.
Een mens zou bijna vergeten dat Van Aert begin 2018 zowel Belgisch als wereldkampioen veldrijden werd. Een dubbel waarmee je eigenlijk meteen een geslaagde winter hebt bereikt. Fier klopte wederom ons wielerhart toen eind februari bleek dat hij ook in de Vlaamse Ardennen een rol van betekenis kan spelen. Hij overleefde toen de Muur met de allerbesten in de Omloop Het Nieuwsblad.
Een week later volgde de mooiste dag van het jaar voor wielerminnend Vlaanderen. In een historische Strade Bianche was er de doorbraak van Tiesj Benoot op het niveau van de kampioenen. Van Aert werd in de aanloop tussen Sagan en Kwiatkowski op de persconferentie geplaatst en kreeg zo al het respect van de internationale pers. Hij werd na een offensieve race knap 3e. Hoe hij moegestreden de straten van Siena bereikte…. Het waren beelden voor het collectief geheugen. 2 van onze grootste beloften waren plots kleppers van wereldformaat.
EK
Het voorjaar werd later gedomineerd door Terpstra en Sagan. Met een 10e plaats in Gent-Wevelgem, een 9e plaats in de Ronde en een 13e plaats in Roubaix bevestigde Van Aert week na week. Toen hij eindelijk ging rusten, kwam Van der Poel in het mountainbike aan de oppervlakte met podiumplaatsen in Albstadt, Val di Sole en later ook nog Vallnord en het WK. Nino Schurter blijkt nog een niveau te hoog, dat gaf de Nederlander zelf ook al aan. Maar een klein beetje uitdaging is niet slecht in de nog erg prille carrière van MVDP.
Toen de wegen van Van Aert – intussen eindwinnaar geworden van de Ronde van Denemarken – en Van der Poel elkaar in augustus eindelijk nog eens kruisten, was er opnieuw spektakel. Een doorregende versie van het EK in Glasgow leverde uiteindelijk een sprint op met een groepje van 5. Trentin versloeg de 2 veldrijders, die met een povere glimlach plaatsnamen op het erepodium. Het waren speciale beelden van 2 wonderkinderen die op hun eigen manier vooral gemaakt zijn om te winnen.
Slotakkoord
Het slotakkoord was uiteindelijk voor Van der Poel, die een hele veldritwinter lang op ongezien hoog niveau presteerde en een voortreffelijke wereldkampioen Van Aert amper zijn momenten gunde. 2 absolute wonderkinderen van amper 24 en 23 jaar kleuren de koers. Waar we nu nog ooit zeuren over eentonigheid, zullen we later spreken over een unieke generatie. De toekomst voor beide heren kleurt roze.
Toch moeten we eindigen met een zwarte noot. Van Aert was ook betrokken bij het absolute dieptepunt van 2018: het overlijden van Michael Goolaerts. Een verlies dat iedere wielerliefhebber diep geraakt heeft. Verhalen als dat van Stig Broeckx leren ons dat het niet altijd slecht hoeft af te lopen, maar helaas gebeurt het ooit wel. Dat Michael voor altijd in het peloton aanwezig blijft. Dat we in 2019 gespaard mogen blijven van dergelijke incidenten. Dat de wonderkinderen verder groeien.
Vive le vélo!
Fotomateriaal: Bram van Lent.
