Op de luchtmachtbasis van Koksijde kroonde deze Belgische met Nederlandse roots zich begin januari 2018 nog tot Belgisch beloftenkampioene veldrijden, maar afgelopen weekend zat het niet me voor Suzanne Verhoeven. Op het BK in Kruibeke moest ze al na 1 ronde de aftocht blazen. Tranen met tuiten huilde ze, op wat voor haar de belangrijkste dag van het jaar moest worden. Maar een paar dagen later is de rug alweer gerecht.
Je was aan het BK begonnen met als doel top 8. Hoe realistisch was dat vooraf?
Suzanne Verhoeven: “Dat was zeker realistisch. Doordat er een aantal vrouwen afwezig waren op het BK lagen mijn kansen open. In een hele goede dag waarin alles had mee gezeten, was zelfs een 5e plaats mogelijk denk ik.”
Helaas. In de 1e ronde nog was je BK al voorbij. Wat ging er door je heen?
Suzanne Verhoeven: “Heel veel frustraties, natuurlijk. Toen ik een schuivertje maakte en weer wilde opstaan, zag ik de sluiting van mijn schoen naast mij liggen. Ik probeerde hem er nog terug op te krijgen, maar dat ging niet. Ik wist het direct: hier eindigt mijn wedstrijd. Je voelt je machteloos, omdat je niks kan doen. De tranen kwamen toen direct naar boven.”
Met welk gevoel kom je dan in de camper en hoe heb je de ontgoocheling verwerkt?
Suzanne Verhoeven: “Ik ben echt naar de camper gesukkeld en heb op die afstand wel al mijn tranen opgebruikt, denk ik. Ik was niet aanspreekbaar en wilde zo snel mogelijk naar huis.”
Wat heb je de rest van je zaterdag nog gedaan?
Suzanne Verhoeven: “Ik ben thuisgekomen en heb eerst alle berichten beantwoord van ongeruste vrienden. Zij zagen enkel een beeld op televisie dat het leek alsof ik hard gevallen was en daarom uit de wedstrijd was verdwenen. Met schrik ben ik die beelden terug gaan bekijken en alsook de volledige cross. Het deed pijn om dat terug te zien, wetende dat ik een mooi resultaat had kunnen neerzetten op dat parcours. Verder heb ik ook nog even voor school gewerkt.”
Vorig jaar werd je nog Belgisch kampioene bij de U23. Hoe groot is het verschil?
Suzanne Verhoeven: “Ik denk dat mijn niveau even hoog was als vorig jaar. Enkel ben ik nu geen U23-renster meer en streed ik niet mee voor een titel, maar voor een dichte ereplaats. Dat maakt toch dat er veel minder stress was voor de wedstrijd. Ik had niks te bewijzen of te verliezen.”
Is dit een mentale dreun of valt het wel mee?
Suzanne Verhoeven: “Op dat moment zelf is het mentaal heel moeilijk, maar ik heb me er al vrij snel bij neergelegd. Het waren niet de benen die het lieten afweten, maar het materiaal. Ik kon er dus niets aan doen. Dat is mentaal makkelijker te verwerken.”
Kan de rest van het seizoen nog iets goedmaken voor jou? Of ga je nu al stilaan focussen op de weg?
Suzanne Verhoeven: “Een WK-selectie zou natuurlijk alles goedmaken, maar daarvoor moeten we nog even geduld hebben. Mocht ik geen WK-selectie halen, dan zal Ruchpen op 26 januari mijn laatste wedstrijd zijn en gaat vanaf dan alle focus op de weg. Want op 8 februari trek ik al naar Calpé met mijn nieuwe UCI-wegploeg Health Mate Ladies Team.”
