Eind 2017 ging Cédric Mertens (21) uit Herenthout zwaar tegen de grond. Bij dat manoeuvre hakte een schijfrem zwaar in zijn onderbeen, waardoor dat verlamd werd. Hij zou minstens 2 jaar moeten revalideren en het was onzeker of het ooit nog goed zou komen met dat been. Dat verliep zelfs hallucinant snel, maar Mertens blijft helaas niet gespaard van verder leed. Een aandoenlijke monoloog.
Cédric Mertens: “Ik werd diezelfde avond nog geopereerd door 2 professors in het UZ in Antwerpen en werd pas de volgende dag wakker”, herinnert de jonge crosser zich. “Mijn geluk is geweest dat de zenuw kaarsrecht doorgesneden was en dat ze die zo terug aan elkaar hebben kunnen zetten. Er moest geen stukje van tussen. Ik heb toen 6 weken in het gips gelegen, maar mijn knie was wel een beetje geplooid zodat er geen spanning op de zenuw zou kunnen staan. Elke 2 weken werd mijn been een klein beetje meer gestrekt.”
“Na 2 maand ging ik 3 keer per week naar de kinesist. Ik moest mijn hoofd weer koppelen aan mijn voet. De betreffende zenuw wordt bestuurd vanuit de hersenen, maar mijn voet bewoog nooit mee. Mentaal was dat verschrikkelijk vermoeiend. Ik probeerde zo hard om die voet te bewegen, maar er gebeurde gewoon niets. Dan zijn we overgeschakeld naar oefeningen met een vork en moest ik mijn ogen sluiten en raden of het ik een scherp of stomp voorwerp voelde. Het klinkt misschien allemaal wat belachelijk, maar deze aanpak rendeerde wel.”
11 maanden
Cédric Mertens: “Na een half jaar zweten kon ik mijn voet eindelijk weer een klein beetje bewegen. Dat gaf natuurlijk moral om door te zetten. Wat volgde waren eindeloze lange reeksen oefeningen om mijn voet te bewegen met een klein beetje gewicht aan. Naarmate ik mijn voet weer deftig kon bewegen, gingen we een stap verder: stabilisatieoefeningen. Ongeveer 4 maand na het ongeval ben ik opnieuw een beetje beginnen fietsen op de rollen, omdat het te gevaarlijk was om buiten te gaan fietsen. Als ik nog maar probeerde om zonder mijn brace buiten te komen, hing mijn voet gewoon naar beneden. En als daar druk op kwam, sloeg ik vrijwel meteen mijn voet om.”
“De professors hadden mij 2 jaar gegeven om terug iets te kunnen. Mijn ambitie was echter om gewoon van in september terug wedstrijdklaar te zijn. Pas in de periode april/mei 2018 ben ik pas terug buiten beginnen fietsen. Mijn trainingen waren best zwaar omdat ik in september echt met een goeie conditie aan de start wou staan. Ik heb geen enkel moment gehad dat ik dacht ‘nu is het genoeg geweest, ik wil er mee stoppen’. Het crossseizoen 2018-2019 kwam eraan en iedereen praatte op me in dat ik niks mocht verwachten. Ze zeiden dat elke keer dat ik een koers uitreed, dat dat al top was. Ik stond immers al na 11 maanden aan de start van een wedstrijd, in plaats van de 2 jaar die de dokters mij hadden voorspeld. “
Virus en schouder uit de kom
Cédric Mertens: “Desondanks heb ik wel heel de winter veel last ondervonden in mijn been. Van mijn fiets stappen en snel mijn klikpedaal vinden, dat was allebei moeilijk omdat mijn voet niet zo stevig was. Ik moest telkens echt nadenken over die beweging, niet evident natuurlijk in een wedstrijd. Omdat het toch allemaal niet zo makkelijk vlotte als gehoopt, zat mijn seizoen er ook al in januari.”
“Ook de voorbereiding op volgend seizoen verloopt tot nu toe met horten en stoten. Eerst had ik een CRP-virus in mijn bloed, waardoor ik niet kon fietsen. En deze week was mijn schouder 2 uur lang uit de kom door een banaal ongelukje. Die schouder was vroeger al eens geopereerd geweest omdat het kapsel was afgescheurd en een halve schouderbol gewoon weg was. Ik hoop dat de schade aan de schouder nu meevalt, maar ze kunnen momenteel nog niks doen omdat hij nog heel dik is. Feit is dus dat ik sinds januari nog maar weinig echt op de fiets heb gezeten. Ik moet dus nog wat doorbijten….”