Het was een vreemde Giro. En heus niet alleen omdat een semi-outsider, een Ecuadoriaan dan nog, hem won. Er waren godsgruwelijke lange en eentonige etappes waar zelfs renners al trappend bij in slaap vielen, alsof organisator Mauro Vegni in een dronken bui de parcoursbedenkers van de Tour had aangeworven.
Het leek wel herfst daar in Italië. Verkleumde renners trapten als eenden door apocalyptische regenbuien heen. Dikke pakken sneeuw versperden de doortocht op de Passo Gavia. Begenadigde pronostiqueurs raakten compleet van slag. Nog voor het 1e startschot lagen er al een paar beduchte spelmakers uit koers door een trainingsongeval. Wereldkampioen Valverde had last van een beschadigd staartbeen. Superbelofte Bernal brak een paar weken voor de Giro z’n sleutelbeen.
Tom Dumoulin, uitdager van topfavorieten Roglic en Nibali, ging al in de 4e etappe finaal tegen de vlakte en stapte in etappe 5 tijdens de neutrale kilometer van de fiets met een griezelig verfomfaaide knie. Simon Yates, die vorig jaar de Giro kleurde tot hij op spectaculaire wijze door het ijs zakte, viel gewoon geweldig tegen.
Knarsetanden
De geestigste en eigenzinnigste renner van het land, Thomas de Gendt, won geen etappe, maar telde vrolijk schaapjes, onderhield de Twitterfans met z’n onvermoeibare grapjasserij, en verraste zelfs z’n eigen ploegmaats door 3e te worden in de slottijdrit, waar hij naar eigen zeggen totaal geen zin in had. Zelfs als hij niet wint, is Thomas een zegen voor de koers.
Onze besnorde werelduurrecordhouder greep niet 1, maar 2 keer net naast de tijdritwinst, waarvan 1 keer op zo’n knullige wijze dat zelfs Roglic zelf het sneu voor hem vond. Als er een palmarès bestaat van idiootste fietswissels, dan hoort die van Campenaerts in San Marino daar zonder enige twijfel in thuis. Ik kan het filmpje van de desbetreffende wissel nog niet bekijken zonder luid te knarsetanden.
Plas en gebries
Een andere knullige fietswissel was er eentje van Jumbo-Visma in de 15e etappe. Op het moment dat kopman Roglic met mechanische problemen kampte, bleek de ploegwagen in geen velden of wegen te bekennen. Die hield een sanitaire stop, terwijl iedereen weet dat je in de koers gewoon je plas ophoudt.
Arme Elia Viviani. Gekomen om de puntjes op de i te zetten in eigen land, en roemloos huiswaarts met strafpunten van de jury voor een niet reglementaire sprint. Zie ook het norse gezicht van ex-ploegmaat en vriend Gaviria die de overwinning cadeau kreeg, maar niet wilde. Het woedende gebries van ploegmanager Lefevere over de “belachelijke beslissing” viel dan wel weer binnen de verwachtingen.
Speelplaatsruzie
Overgebleven favorieten Nibali en Roglic hadden enkel oog voor elkaar. Nibali liet geen kans onbenut om z’n beklag te doen over het feit dat Roglic hem geen seconde uit het oog verloor. Het had bij momenten veel weg van een speelplaatsruzie in de lagere school. Het gekissebis en geloer leverde hen overigens bitter weinig op. Karma’s a bitch, jongens.
De verrassendste sprint werd gereden aan het eind van de 18e etappe. Met nog een paar luttele kilometers in het verschiet reed een groepje van 3 vluchters voor het aanstormende peloton uit. Terwijl de sprinters aanzetten wist 1 vluchter nog een reservevaatje energie aan te breken. Damiano Cima bleef sprintbom Ackermann te snel af en won de etappe tot ieders verbazing, niet in het minst die van zichzelf.
Weggemept petje
In de 20e etappe, de laatste in de bergen, deelde Miguel Angel Lopez rake klappen uit. Aan de voet van de slotklim verloor een meelopende toeschouwer z’n evenwicht. De man sleurde Lopez mee in z’n val. Die trakteerde de man woedend op een paar ferme pedagogische tikken, een reactie waar normaliter een sanctie op volgt, maar wellicht vond de westrijdjury het tijdverlies van bijna 2 minuten al straf genoeg. De toeschouwer zoekt nog steeds naar z’n weggemepte petje in de berm.
Wat had ik te doen met eeuwige rondebelofte Mikel Landa, die op een boogscheut van het podium strandde; datzelfde podium waar zijn ploegmaat Carapaz stond te blinken in het roze waar Landa zelf al jaren op jaagt. Het riep pijnlijke herinneringen op aan de Tour van 2017, toen Landa trouw z’n kopman Froome bijstond en net naast het podium eindigde. Weten dat je 1 van de beste ronderenners van je generatie bent en steevast in dienst moeten rijden van een ander, het is om van te janken. Maar Landa jankte niet. Toch niet terwijl we het zagen.
Boerenzoon
Wordt er eigenlijk gekoerst in Ecuador? Jawel. Maar er keek geen hond naar. Tot nu. Tot een jeugdige boerenzoon uit de bergen het wielrennen in z’n 1’tje op de kaart zette in zijn voetbalgekke thuisland. President Lenín Moreno zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat de Ecuadorianen zondag de Giro konden volgen op televisie om hun nationale held toe te juichen. Richard Carapaz is geen kneusje.
Op z’n 13e stond hij elke ochtend om 04u op om de koeien te melken, daarna naar school te gaan, te trainen en opnieuw tot in de late uren op de boerderij te werken. Carapaz was de allereerste Ecuadoriaan die ooit een Europese koers won én die een rit won in een grote ronde (Giro 2018). En nu is hij dus ook de allereerste Ecuadoriaan met een roze trui. De Ecuadorianen zwaaiden geestdriftig met vlaggetjes en vierden feest.
Traumaverwerking
Hoe graag ik Vocsnor ook op het podium had zien staan, de vreugdetranen van Chad Haga maakten veel goed. In die tranen zaten jaren van vechten tegen angsten en demonen, jaren van knokken en afzien. In 2016 raakte Haga zwaar gewond bij een trainingsongeval in Spanje. Chad en vijf ploegmaats werden frontaal aangereden door een wagen. Als een wonder overleefden ze het slagveld. Haga was er het ergst aan toe. De littekens op zijn guitige gezicht en in z’n nek zijn een onuitwisbare herinnering aan de fragiliteit van een rennersbestaan. Er moest een expert traumaverwerking aan te pas komen om de gehavende renners weer op de fiets te krijgen. De pijn verdween, de angst ging nooit helemaal weg.
Terwijl hij op het podium z’n emoties de vrije loop liet, dacht ik aan de piano waarop Chad zich graag uitleeft. Geen boenke boenke of Banaan voor Chad Haga, maar Rachmaninoff. De perfecte soundtrack voor zijn verhaal van vallen en opstaan.