Een aantal renners, waaronder Bob Jungels, Tim Declercq, Paul Martens en Marcel Sieberg, uitten scherpe kritiek na de 3e etappe van de Binckbank Tour. Ze lieten verstaan dat ze het parcours ronduit onveilig vonden. Maar hebben ze wel een punt? Tuurlijk!
De veiligheid van renners is een heet hangijzer. Of pretendeert het te zijn. De tragische dood van Bjorg Lambrecht maakte bij sommige renners heel wat latente emoties wakker. Woede over het gebrek aan respect voor hun veiligheid. Angst, dat altijd meerijdt, en renners bezwaart en soms blokkeert. Wielrenners staan nochtans niet bekend om hun geknies, geklaag en gejammer. In geen enkele sport tonen atleten zich zo wendbaar, veerkrachtig en onversaagd. De koers gaat altijd verder. Wie valt en nog kan trappen, trapt verder. Wanneer renners het beu zijn en een signaal geven, zijn mensen dan ook verveeld en geschokt.
Het is niet voor het eerst, en wellicht niet voor het laatst, dat renners kritiek uiten op de wegen en het parcours waar ze langs en overheen moeten racen. Kritiek die zoals zo vaak weerlegd en gepareerd wordt, en vervolgens verticaal geklasseerd. Want de organisator ziet geen kwaad, de sponsor wil gewoon veel volk en de ploegmanager is vooral geïnteresseerd in winst en visibiliteit. Dat is kort door de bocht, maar helaas soms pijnlijk waar. Wie hier langer dan 5 seconden over nadenkt, en beweert echt iets te geven om de koers, zou heel erg boos moeten worden. Mensen die de wielersport liefdevol willen veranderen en innoveren weten hoe hoog de muren zijn, hoe hardnekkig de bezwaren tegen elke nieuwlichterij.
Tegen welke prijs?
Toch is het hoog tijd voor een aantal vragen. Hoeveel dode en zwaar gewonde renners is ons plezier en vertier waard? Hoe spectaculair en gevaarlijk moet de koers zijn om ons te animeren en tegen welke prijs? Neemt er eigenlijk iemand renners hun leven, hun gezondheid, hun welzijn ernstig? Of doen zij er niet toe? Wielrenners zijn geen robots, maar mensen van vlees en bloed. Mensen met ouders, geliefden, kinderen, een leven dat het waard is geleefd te worden. Wie beweert een koersliefhebber te zijn, moet in de eerste plaats van coureurs houden, en hun veiligheid en welzijn verdedigen en bepleiten.
Mensen die beweren van wielrennen te houden, maar overduidelijk niets geven om wielrenners, die mogen wat mij betreft de sport verlaten langs de dienstuitgang.Zelf heb ik genoeg bloed, tranen, wonden en onverdraaglijk verdriet gezien in de sport waar ik van houd. Het is genoeg. Het is te veel. Het moet stoppen.
1 comment
Als koersliefhebber, en houdende van de koers, heb ik al dikwijls mijn hart vastgehouden. En me afgevraagd “is dit wel nodig”? Kleine smalle kronkelende wegen, snelle afdalingen, ….
NEE !! Voor ons hoeft dit niet, wij willen geen gehavende renners aan de aankomst zien, en nog minder in het ziekenhuis.
Wij willen een veilige koers, met respect voor de renners, die voor mij bij de allergrootste en hardste sporters horen.