Hij was ooit 1 dag prof maar zou uiteindelijk naam maken in het peloton als soigneur. Na dik 24 seizoenen tussen de profs verdwijnt Marc Van Gyseghem straks echter uit de koers. De Lotto-man heeft er een prachtige loopbaan opzitten maar zal zeker niet kennismaken met het zwarte gat.
Marc Van Gyseghem zit momenteel met Lotto Soudal in de Vuelta. Het is zijn 27e grote ronde, maar wellicht ook de laatste. “Ik heb 11 keer de Giro en 11 keer de Vuelta gedaan”, zegt hij vanuit Spanje. “Daarnaast mocht ik ook 5 keer de Tour de France meemaken, en dat was toch mijn grootste droom, om die ooit 1 keer te mogen doen. Ik ben blij dat het uiteindelijk 5 edities zijn geworden. Maar de Vuelta vind ik wel het leukst. Enerzijds omdat ik echt van Spanje hou, anderzijds omdat hier het minste stress is. Ik ben zelf nogal rustig van aard, wellicht daarom.” (lacht)
Hendrik Redant
Prof is Van Gyseghem zelf nooit echt geweest. “Ik ben zelf van Erpe-Mere en kende de familie Van Impe goed, zowel Lucien als Frank, de vader van Kevin. Ik koerste dus zelf ook en stond op het punt een contract te tekenen bij Brooks, maar net diezelfde dag ging het bedrijf failliet. Eigenlijk ben ik dus nooit verder geraakt dan de liefhebbers – de categorie beloften bestond toen nog niet. Het waren andere tijden met heel veel kermisploegen. Maar ik was niet echt een kermiscoureur. Een 2e kans heb ik niet meer gekregen.”
Het verhaal van Van Gyseghem als soigneur begon 24 jaar geleden. “Dat was als freelancer bij TVM”, blikt hij terug. “Ik werkte bij Volkswagen in Brussel maar kende Hendrik Redant nog uit de tijd dat ik zelf koerste. Via hem ben ik als verzorger in de koers gekomen. Dat was aanvankelijk als hobby, maar na een jaar bij de Lotto-ploeg – het werd toen Omega Pharma-Lotto – kreeg ik de kans op een fulltime betrekking. Ik was toen al 48 en heb die met beide handen gegrepen.”
Van Petegem
Mooie momenten te over. “Ze zijn inderdaad ontelbaar, maar ik onthoud toch vooral de deelnames aan de Tour enerzijds en de stages met de renners anderzijds als hoogtepunten. Ik ben veel op hoogtestage geweest met Jurgen Van den Broeck, met Cadel Evans ook; dat blijft bijzonder. De 1e coureur die ik ooit masseren was Peter Van Petegem bij TVM, dat zal ik ook nooit vergeten. En ik heb Philippe Gilbert bij de jeugd Nederlands geleerd.
“De kameraadschap in de wielersport ga ik het meeste missen. Ik had best veel vrienden en die ga ik samen met het reizen – wat toch altijd een beetje avontuur is – het meeste missen. Het is jammer dat ik op het einde van mijn carrière nog de val van Bjorg Lambrecht heb meegemaakt. Ik was erbij in Polen en ben nog bij hem geweest. Dat doet nog altijd pijn. Het is het dieptepunt in die 24 jaar en heeft me tot nadenken gezet. Ik ben er nu 60 en er zijn ook van mijn leeftijd al heel wat schoolvrienden heengegaan. Ik wil dus nog wat profiteren van het leven.”
Calpe
Van Gyseghem was in zijn beginjaren als soigneur vooral bij de jeugd actief, en daar ziet hij zich de komende jaren opnieuw terechtkomen. “In de zomer van 2020 ga ik eerst met mijn vriendin eens op vakantie, want dat lukt in de koers niet in juli of augustus”, besluit de Oost-Vlaming. “Ik ga ook zeker zelf meer fietsen, heb een huisje in Calpe gekocht en inderdaad: de jeugd ligt me nog altijd na aan het hart. En wie weet blijf ik ook nog wel betrokken bij Lotto Soudal. In elk geval zal ik van het zwarte gat nooit last hebben.”