Ooit vloog El Cóndor pijlsnel richting hemel, om vervolgens elk jaar een beetje te zakken en uiteindelijk versleten met zijn pootjes op de grond te landen. Nairo Quintana leek helemaal vleugellam te zijn geworden. Maar soms drinkt de Colombiaan nog eens van zijn levenselixir en beleeft hij zijn 2e jeugd. Al is hij zelf wellicht de enige die nog gelooft dat hij bij Arkéa-Samsic écht de Tour zal winnen.
Het verhaal is gekend: Quintana kwam uit het niets naar boven in de Tour van 2013 waarin hij 2e werd en met wit en bollen terug naar Colombia trok. De Giro van 2014 volgde een jaar later en ook in de Vuelta leek hij flink op weg naar de eindzege, tot hij na een dubbele val tot opgave gedwongen werd. Nooit zou hij uiteindelijk dichter bij zijn ultieme droom komen dan in 2015, toen hij op Alpe d’Huez Froome op anderhalve minuut reed, maar eerder had moeten gaan.
Het 2e deel van de carrière van Quintana bestaat uit voortdurend vallen en opstaan. In de Tour van 2016 moest hij bikkelen om op het podium te staan, in de Vuelta vloog hij vervolgens dartel als in de grote dagen. In de Giro van 2017 botste hij op Dumoulin en de Tour werd een fiasco. Ook toen hij in 2018 zonder Giro naar de Tour trok, viel dat zwaar tegen, al won hij wel een prachtige etappe richting Saint-Lary-Soulan. De nieuwe Quintana was plots meer rittenkaper dan klassementsrenner.
De Quintana van dit jaar was een oud, versleten mannetje van schijnbaar 40 die al lang niet meer als serieuze Tourfavoriet gezien werd. Tot hij op 25 juli plots weer van zijn levenselixir gedronken had en de Galibier naar boven stormde met het strijdershart van Simon Bolivar tijdens de bevrijding van Zuid-Amerika. Toch was niet hij, maar Egan Bernal de ware ‘El Libertador’ die het continent zijn 1e Tourzege bezorgde. Quintana was maar wat blij dat hij op de foto mocht met zijn landgenoot.
En toen kwam de Vuelta. Toen iedereen Quintana al lang had opgegeven en Movistar reeds besloten had de Colombiaan zijn nadagen te laten uitdoen bij het kleine Arkéa-Samsic, vloog El Cóndor weer richting hemel. Hij viel aan en won een typische sprintersetappe. En hij bleef aanvallen tot hij de rode trui zowaar weer rond de schouders droeg. En toen we stilaan dachten dat de allerbeste Quintana, de überklimmer met de allure van Luis Herrera, eindelijk tot ons was weergekeerd, werd hij door Roglic gewoonweg van de tabellen geveegd in een tijdrit.
Rest de vraag: stijgt El Cóndor nog een keer op? Of is de landing voorgoed ingezet?