Bart De Clercq maakt na deze jaargang een eind aan zijn sportieve carrière. De 33-jarige Oost-Vlaamse prof van Wanty-Gobert schreef in zijn 9-jarige carrière ritten in de Giro d’Italia en de Ronde van Polen op zijn naam. De klimmer, die na een valpartij in januari 2018 nog steeds niet volledig hersteld is, blikt met veel dankbaarheid terug op de afgelopen 10 jaar.
“Bijna 9 jaar heb ik het geluk gehad om mijn hobby als beroep te kunnen uitoefenen”, zegt De Clercq. “Na 2 jaar op een serieuze manier te fietsen, vroeg ik pas op mijn 22e mijn 1e wedstrijdvergunning aan, zonder ambitie om er mijn beroep van te maken. Het ging sneller dan verwacht, met een overwinning in mijn 1e koers bij de beloften én een contract in de opleidingsploeg van Lotto Soudal. 7 jaar lang zou ik de rode armada vertegenwoordigen, met heel mooie momenten, maar uiteraard ook met de inherent aan het wielrennen verbonden tegenslagen.”
Prothese
“In 2018 begon ik aan een nieuwe uitdaging bij Wanty-Gobert”, vervolgt De Clerq zijn afscheidsspeech. “Helaas ging het op mijn 2e officiële dag in het truitje van mijn nieuwe ploeg mis. Een val met een gebroken heup als zware gevolg betekende de start van een jaar vol ellende. Na verschillende operatieve ingrepen bleek het plaatsen van een heupprothese de enige, maar meest drastische, optie. Na 11 maanden ben ik zeer positief over dit kunstmateriaal in mijn lichaam. Mijn comeback in de Ronde van Oman, 4 maanden na het plaatsen van de prothese, was zeer hoopgevend.”
“Helaas kreeg ik kort nadien in wedstrijden last van een verzurend bovenbeen in het been zonder prothese. Talloze onderzoeken boden geen antwoord op mijn klachten. Ondanks deze frustratie bleef ik doorzetten, richting de Tour. In de Dauphiné, de generale repetitie voor mijn grote doel, begon het moeilijk te worden om te aanvaarden dat mijn limieten op 80 procent van mijn volle potentieel lagen. Ook al werkte ik mijn wedstrijden naar bestvermogen af, mentaal werd het steeds zwaarder om te dragen dat alle moeite niet in resultaten omgezet kon worden.”
Dankbaar
“Intussen heb ik er vrede mee genomen dat een miraculeuze genezing van mijn been onwaarschijnlijk is, en dat ik vanaf volgend jaar in het ‘gewone leven’ een weg zal zoeken. Ik hoop dat ik mijn ervaring als profwielrenner, in combinatie met mijn masterdiploma Lichamelijke Opvoeding, kan gebruiken in een nieuwe job. Het is spijtig dat ik mijn wielercarrière enigszins in mineur en enkele jaren eerder dan gewenst moet afsluiten. Maar globaal genomen blik ik met veel dankbaarheid terug op de afgelopen 10 jaar. Ik heb er misschien niet alles kunnen uithalen, maar het was een ongelofelijke ervaring. Kortom, het is een heel mooi hoofdstuk in mijn leven geweest, maar nu is de tijd stilaan rijp voor iets nieuws.”