Limburgse amateur ondergaat operatie na moeilijke diagnose: “Dit kan veel wielerliefhebbers helpen”

Het gebeurt wel meer dat wielrenners geopereerd worden aan een adervernauwing, maar eigenlijk zijn er nog veel meer renners die er hinder van ondervinden. Zo was het ook met John De Schutter, een 27-jarige Limburgse amateurwielrenner. Na bijna 2 jaar lijkt het einde van zijn leed nabij. Hij doet graag zijn verhaal, “want dit kan veel wielerliefhebbers helpen”, stelt hij.

Tijdens het koersen heb je wel vaker krampen of pijn in de benen, dat gaat wel over. Maar bij John De Schutter werd het – begin 2018(!) – steeds erger. “Bij mij kwam het elke keer opnieuw in het begin van een training of wedstrijd op en het ging het snel voorbij. Maar het werd erger en erger. Ik had gene flauw vermoeden wat er aan de hand was en mijn huisdokter stuurde me naar een kinesist. We probeerden steeds nieuwe oorzaken te vinden en dachten telkens dat het probleem werd opgelost, maar de pijn ging nooit weg. Dan blijf je je toch vragen stellen.”

De Schutter zocht het aanvankelijk bij zijn fiets. “Ik heb mijn fietspositie inderdaad laten aanpassen” bekent hij. “Maar dat leverde niks op, waarna ik ben overgeschakeld op stabilisatieoefeningen en nog meer visites aan de kinesist. Zonder resultaat, integendeel. Ik bleef starten in wedstrijden wetende dat ik pijn zou krijgen. Als het warm weer werd, ging het wel beter omdat – zo blijkt nu – de hitte de aders open zette. Het is net alsof je je bovenbeen afbindt met een touw en zo gaat fietsen. Het verkrampte gevoel links was vaak zo pijnlijk dat ik aan de kant moest gaan staan.”

INSCHRIJVINGEN TALKSHOW NU OPEN!

Fysisch geneesheer

Op bepaalde momenten ging het écht niet meer. “Het werd een hel om aan wedstrijden deel te nemen”, schuddebolt de amateurcoureur. “Desondanks kon ik vorig en ook dit jaar nog wedstrijden winnen bij de amateurs en nevenbonden, maar enkel als het warm weer was. Bij koude en in regenkoersen haalde ik de aankomst niet. Ik kreeg veel vragen van collegarenners wat er scheelde en waarom ik zo vaak diende af te stappen.”

Hoe kwam De Schutter dan plots bij de diagnose van een adervernauwing? “Ik las een artikel in een wielermagazine over adervernauwing bij wielrenners”, verduidelijkt hij. “Bij het lezen ging er een lampje branden. Dat zou het bij mij ook wel eens kunnen zijn, dacht ik. Maar hoe geraakte ik bij een goede dokter die mij hier mee vooruit zou helpen? Ik liet verschillende scans maken, maar er kwam geen duidelijkheid. Via mijn vriendin kwam ik bij een fysisch geneesheer in Leuven. Hier werd al snel duidelijk dat het probleem bij een bloedvat lag.”

Tuinslang

Een week later mocht hij een enkel-arm-index fietsproef doen. “Bij deze test meten ze de bloeddruk op de arm en aan de enkel. Dat gebeurt in rust en wanneer de pijn begint. Na de test was snel duidelijk wat er aan de hand was: mijn ader was vernauwd. Bijgevolg mocht ik op afspraak bij een vaatchirurg met als doel de plaats van de vernauwing te vinden. Het volgende onderzoek in februari 2019 was een angiografie. Hierbij prikken ze in de lies en wordt er een dunne metalen draad ingeschoven, waar ze contrastvloeistof inspuiten.”

“Dan volgden enkele röntgenfoto’s, waaruit de correcte diagnose werd gesteld: iliacale endofibrose. Er volgden nog een paar onderzoeken bij specialisten om zeker uit te sluiten dat het niets anders was. Het vele uren fietsen kan de oorzaak zijn van de blessure. Het is als een tuinslang die je vaak plooit. Die gaat ook na verloop van tijd een knik krijgen, waardoor het water minder vlot stroomt.”

Weer genieten

In juli 2019 kreeg De Schutter eindelijk groen licht voor een operatie. “Ik moest zelf beslissen of ik het wilde laten doen”, zegt hij. “De pijn er echter was niet alleen meer tijdens het fietsen, ik had ook last tijdens mijn werk als logistiek medewerker bij het Wit-Gele Kruis. Dat maakte de beslissing iets makkelijker om het toch te laten doen.”

De operatie werd op 16 oktober 2019 uitgevoerd. “Ze hebben het weefsel uit mijn liesader gehaald. Met een ader uit de voet hebben ze dit weer aan elkaar gezet. Dat klinkt allemaal gek, maar het is toch top wat ze allemaal kunnen in de medische wereld. 2 dagen later mocht ik het ziekenhuis verlaten. De insnede aan de lies is wel zeer pijnlijk, want je gebruikt bij alles wat je doet de buikspieren. Er volgen nu 5 tot 6 weken rust voor mij. Het herstel gaat goed. Ik hoop dat ik snel weer pijnvrij kan genieten van mijn hobby.”