De nieuwe drager van de Stars-and-Stripes is de amper 21-jarige Gage Hecht. Hij ging in Steilacoom Park in Lakewood in Washington Curtis White en titelverdediger Stephen Hyde vooraf. Op die manier maakt Hecht een einde aan de hegemonie van Powers en Hyde, die zes 6 lang de titels verdeelden. Maar kan hij straks ook op het Europees vasteland voor furore zorgen en uitgroeien tot de langverwachte Amerikaanse topcrosser?
Gage Hecht begon als prille tiener met veldrijden en is op jonge leeftijd al kampioen van zijn land. Hij kon vroeg in de wedstrijd een kloofje slaan met Kerry Werner en ging vervolgens solo. Hyde en White bundelden de krachten, maar kwamen nooit meer op het wiel van hun jongere landgenoot. Die won met 17 seconden voorsprong en maakt zo de grote verwachtingen waar die hij vorig jaar creëerde door naar brons te fietsen bij de profs.
Hecht verzamelt al jaren truien in het veldrijden. Bij de junioren werd hij zowel in 2014 als in 2015 kampioen van z’n land. Hij won in 2014 ook de Duinencross in Koksijde en werd Pan-Amerikaans kampioen. Die laatste titel herhaalde hij in 2017 bij de beloften en een maand geleden deed hij dat kunststukje bij de beloften nog eens over. Ook op de weg is Hecht een kanjer. Hij werd Amerikaans kampioen bij de junioren in 2016 en behaalde in 2018 de titel in het tijdrijden bij de beloften.
Verwachtingen
Zoals wel vaker is het voor een Amerikaan helemaal anders wanneer hij naar Europa komt om te crossen. Toch was Hecht op zijn 1e WK bij de junioren erg verdienstelijk met een 4e plaats in Tábor, achter Simon Andreassen, Eli Iserbyt en Max Gulickx. Een jaar later lagen de verwachtingen als 2e jaars junior hoog, maar hij verloor op de Pan-Amerikaanse kampioenschappen al van Spencer Petrov en kwam in Heusden-Zolder niet in de buurt van Jens Dekker. Hecht eindigde als 12e, achter onder meer Crispin, Kuhn en Pidcock.
Als 1e jaars belofte zakte Hecht weg tussen al het geweld van de oudere generatiegenoten. Op het WK in Luxemburg eindigde hij ver achter Nieuwenhuis, Orts en co op een verloren 31e plaats. Na een jaartje leerschool kwam hij veel beter terug in 2017-2018 met een 9e plaats in Valkenburg als mooi eindpunt. Opnieuw creëerde hij zo verwachtingen voor zijn 3e jaar als belofte, maar hij eindigde ‘pas’ 12e in Bogense en leek wederom geen stap voorwaarts te hebben gezet.
Topper nodig
Als laatste jaars belofte breken nu de maanden van de waarheid aan voor Hecht en in Amerika koos hij vol voor de profwedstrijden. Hij botst daarin vaak op Curtis White, maar haalt een degelijk niveau. In de Wereldbekercross van Iowa werd hij verdienstelijk 18e, wat veelbelovend leek. Bij de beloften in Koksijde deed hij zowaar minder goed met een 22e plaats. Vreemd genoeg gaat het beter met Hecht wanneer hij bij de profs komt rijden, zo getuigt zijn 13e plaats, voor Iserbyt, in de Ambiancecross van Wachtebeke.
De komende maanden moet blijken of Hecht echt de stap kan zetten naar de top bij de beloften. Op die manier kan hij de deur openen voor een mooie Europese carrière bij de profs. Het is echter maar de vraag of hem dat lukt en hij zo verder geraakt dan de prestaties van illustere voorgangers als Ryan Trebon en Jonathan Page, die desalniettemin bijna wereldkampioen werd in Hooglede. Om echt vooruitgang te boeken als veldritland heeft Amerika dringend een topper nodig die de lokale wedstrijden overstijgt.