De ‘Pedal to the Medal’-shows van trialbiker Kenny Belaey kent nagenoeg iedereen wel. Die worden gemanaged door Fien Lammertyn, die zelf vooral actief is op de mountainbike. Zo reed ze in 2012 de Cape Epic in Zuid-Afrika, waar ze haar bijnaam Pink Panther kreeg, en kwam ze afgelopen week in het nieuws door een virtuele Everesting te doen. Haar 2 zwaarste beproevingen ooit.
Lammertyn reed een virtuele Everesting, 8.848 hoogtemeters en klom door naar 10.738 meters, claimde daarmee een spot in de selectieve High Rouleurs Society en vestigde ook een nieuw wereldrecord bij de dames. Ze deed dat op dezelfde klim (de Alpe du Zwift, de virtuele Alpe dHuez) en deed dat virtueel, waarbij ze 16 uur op haar fiets naar een schermpje zat te staren. “Het was fysiek en mentaal wel zwaar”, bekent ze. “Mijn lichaam is het niet gewend om lange afstanden te doen of veel te klimmen, maar als het in je hoofd goed zit, kan je veel aan. Ik wist vooraf waar ik aan begon, en dan kan je je daar mentaal op instellen, waardoor je je fysiek ook verder kunt pushen. Het is echt een mindset.”
Zwaarste beproeving
In 2012 reed Lammertyn de Cape Epic. “Daar was het weer mijn grootste vijand”, weet ze nog. “Dat was de grootste uitdaging, naast het technische en elke dag uren en kilometers malen. De etappe op vrijdag was het zwaarste dat ik ooit gedaan heb. We hadden de dagen voordien gekoerst in meer dan 40 graden, en plots kwamen we in de bergen met 9 graden en regen. Niemand was voorzien dat het zo koud ging worden. Het was een etappe van 9 uur en ik heb 7 uur gejankt op mijn fiets. Het waren de schrijnendste taferelen op een fiets die ik ooit gezien heb. Op den duur keek ik zelfs niet meer voor me en focuste ik alleen nog op mijn pedaaltred. Zolang ik bleef trappen ging ik vooruit en zou ik er wel komen, was toen urenlang mijn troostende gedachte.”
“Fysiek zat ik compleet kapot: ik kon niet meer schakelen, niet meer remmen, geen drinkbus uit mijn bidonhouder nemen,…. Op een bepaald moment was het niet meer gezond. Normaal zit ik op hartslag 160, maar in de Cape Epic reed ik rond 140 vanwege de lange afstanden. Maar op een bepaald moment dacht ik dat ik richting 200 ging, terwijl ik maar op 100 slagen per minuut meer reed. Zo compleet erdoor zat ik. Naast mij reed autocoureur Alain Prost en die trok een gezicht van ‘ik begrijp het’, waardoor ik door die mental struggle geraakte. Ik dacht: als hij afziet, zal het wel echt zwaar zijn. Het was mijn eerste en enige deelname aan de Cape Epic.” (lacht)
Schouder uit de kom
Lammertyn rijdt vaak koersen voor wielertoeristen. “Elk jaar staat de Ronde van Vlaanderen op mijn planning en ook Luik-Bastenaken-Luik heb ik al eens gedaan: 275 km, dat was wel een erg lange dag. Vorig jaar heb ik voor het eerst Parijs-Roubaix gereden. Het zotste wat ik ooit gedaan heb – los van de afstand – is de Megalavanche, vollebak Alpe d’Huez naar beneden. Momenteel heb ik gene verdere plannen, want ik zit eigenlijk nog in revalidatie na een schouderoperatie. Mijn beide schouders zitten in een kleine kom en schieten daarom vaak en makkelijk uit die kom. Op een bepaald moment schoten ze uit de kom terwijl ik me omdraaide in bed. Dan had ik geen optie meer en moest ik wel onder het mes. Dat is eind vorig jaar gebeurd en het euvel is bijna definitief opgelost.”
Lammertyn is de voorbije jaren overgeschakeld op het enduro MTB. “Vroeger deed ik veel crosscountry, marathons en eliminators, maar na al die jaren had ik het eigenlijk wel gezien. Het was de periode dat het enduro wat meer opkwam. Daarbij moet je niet alleen afdalen, maar ook klimmen, en dat vind ik wel leuk. Ik heb er eens ene meegereden en ik was vertrokken. Het is echt wel mijn ding, want je moet goed allround zijn om een hele dag van de ene naar de andere beklimming te rijden.”
Als job verzorgt Fien Lammertyn het management van de Belaeys Trial Academy en de Pedal to the Medal-shows. “Maar alles ligt stil, dus ik ben nu technisch werkloos.”
