Hij werd geacht alle Monumenten op zijn naam te kunnen schrijven, hij was de volgende in rij bij Team Sky die zou worden omgebouwd tot Tourwinnaar en hij zou kampioenstruitjes verzamelen als postzegels. Maar op 10 augustus 2018 stopte Michal Kwiatkowski plots met winnen. De gedoodverfde nummer 1 van het wielrennen werd luxeknecht. Wereldkampioen op zijn 24ste, tempobeul op zijn 30ste. Het had helemaal anders kunnen lopen met de Poolse alleskunner.
De kleine krachtpatser uit Chelmza was amper 20 jaar oud toen hij bij ons 3e werd in de Driedaagses van West-Vlaanderen en De Panne-Koksijde. Zijn naam was gemaakt en Patrick Lefevere wist wat hem te doen stond. Met succes want in 2012 was Kwiatkowski al een hit. Hij won de proloog in diezelfde Driedaagse van West-Vlaanderen, eindigde als 2e in de Ronde van Polen en deed daar nog een 8e plaats in de Eneco Tour bij. Dat de Pool vroeg of laat raak zou schieten in een grote koers stond in de sterren geschreven.
2e in Algarve, 4e in de Tirreno, 4e in de Amstel Gold Race, 5e in de Waalse Pijl, Pools kampioen, 5 keer top 10 en een 11e plaats in het eindklassement van de Tour en ook nog eens wereldkampioen in de ploegentijdrit. Het ging alleen maar beter met Kwiatkowski. De cirkel rond zijn naam werden 3 cirkels. Een jaar later gebeurde wat moest gebeuren: Strade Bianche, podium in de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik en vooral: wereldkampioen. De geboorte van een wonderkind.
Ponferrada
Die bewuste herfstdag in 2014. In Ponferrada reden de Polen als gekken op kop. Niemand wist wat de rood-witte formatie bezielde om zo tekeer te gaan. “Wie heeft hen betaald?”, klonk het cynisch bij de volgers. Tot de kleine kopman in een afdaling naar de kop reed. Hij hield stand en veroverde op 24-jarige leeftijd de regenboogtrui. The best was yet to come.
Kwiatkowski won in de regenboogtrui de proloog van Parijs-Nice, waarin hij 2e zou eindigen, maar liet zich later verrassen door het Topsport Vlaanderen-duo Wallays en Theuns in Dwars door Vlaanderen. De wraak volgde in de Amstel, maar de rest van zijn gloriejaar werd een soepje. Niets aan de hand. Kwiatkowski bleef ook bij Team Sky winnen. De E3 Prijs in 2016, nogmaals de Strade, Milaan-Sanremo en San Sebastian in 2017. Maar diep vanbinnen doofde het vuur langzaam uit.
Vorstelijk betaald
Symbolisch voor Kwiatkowski zijn de beelden uit de Tour waarin hij steevast in dienst van de kopmannen reed. Tot aan het gaatje en daar voorbij maakte hij tempo in de groep der favorieten, om zich dan opzij te zetten en haast helemaal tot stilstand uit te puffen op de flanken van 1 van de monumentale hellingen. In een niet zo heel ver verleden leek de Pool voorbestemd om zelf kopman van de sterrenformatie te worden, maar het lukte hem zelfs niet om Parijs-Nice (2019) te winnen. Met de komst van Bernal werd Kwiatkowski officieel wat hij eigenlijk al jaren verdoken was: een steengoede knecht.
Anno 2020 is de kleine Pool nog steeds 1 van de sterkste renners van het peloton. Keer op keer slooft hij zich uit voor de vele kopmannen die zijn ploeg Ineos rijk is. Hij doet trouw zijn werk en wordt daar vorstelijk voor betaald. Het zegegebaar maakt hij niet meer. Al niet meer sinds de Ronde van Polen in 2018. Het wonderkind is intussen 30 jaar. Hij doet wat hij moet doen. Alle stoute voorspellingen, dromen en ambities lijken voltooid verleden tijd. De Pool is niet de allersterkte renner, wel de allersterkste knecht van het moment.