Mijn vrouw Sabine en ik hebben samen al heel wat kilometertjes afgefietst. Compostella, Mont Ventoux en the Ride brachten we samen tot een goed einde. Maar na enkele medische perikelen lag het prestatieniveau wat verder uit elkaar. De woorden ‘tandem’ en ‘samen fietsen’ hingen al eens in de lucht. Tijdens de Roc du Maroc werd mijn aandacht getrokken door een stel dat deze zware mountainbiketocht op een tandem wist te beëindigen. “Elkaar aanvoelen en samen trappen”, was hun uitleg. Toch een behoorlijke uitdaging.
Nu is mountainbiken niet bepaald datgene waar mijn vrouw van wegkwijnt, maar toen ons onlangs een mooie racetandem werd aangeboden, gingen we meteen de uitdaging aan. Ik had de fiets al op internet zien voorbij komen, maar beet mijn tong in twee. Tot de verlossende woorden ‘Kijk wat ik heb gezien’ kwamen. 2 dagen, een testritje en een wandeling verder is de zaak rond en verrijkt een blinkende Duratec BigBang B9 onze fietsenstalling.
Het Tsjechische Duratec is 1 van de weinige constructeurs die permanent een racetandem in het gamma voert. Cannondale bouwt af en toe een klein aantal tandems, maar buiten enkele ambachtelijke framebouwers wagen grote constructeurs zich niet aan deze niche. De BigBang is al jaren een vaste waarde. Dat vertaalt zich in een oerdegelijke, vlot rijdende fiets. Een klassiek frame met kabels buitenom en ruim oversized buizenwerk, Ultegra voor het schakelen, Deda 100-cockpit, DT Swiss-wielen met 36 spaken en een 350-naaf, degelijkheid troef. Een trapstel van specialist Gebhardt en een potige voorvork ronden het verzorgde geheel af. De voorvork wordt bepaald door de discipline die je verkiest. Toch liever schijfremmen? Geen probleem, als je zelf je frames bouwt, dan kan alles.
De snelheid komt erin
Diezelfde dag maken we onze 1e rit. Op ons vertrouwde rondje leren we in alle veiligheid ons nieuwste strijdros beter kennen. Aan klikpedalen zijn we nog niet toe. We hebben geen van beiden zin om het asfalt in close-up te bekijken en zetten liever snel een voetje opzij. Zijwieltjes zijn nu eenmaal geen optie. Na enkele afspraken over draaien en keren, starten en stoppen volgen de 1e pedaalslagen. Oef, dat valt mee. Het gevreesde kwakkelend vertrek is nergens te bekennen. Dit gaat al goed. Rustig rijden we verder.
Op het einde van de straat moeten we immers oversteken en 90° naar links draaien. Weer een horde genomen. Een steile brug, kasseien, gootjes, putten en gaten. Zowat alles passeert op onze eerste rit. Van een doop gesproken. Al snel groeit het vertrouwen en hoewel je een gewichtsverplaatsing van je passagier duidelijk voelt, is het meer de schrikreactie dan de reactie van de fiets die je stem even laat verheffen. Stilaan komt de snelheid er in. Enkel bij erg korte bochten met paaltjes stappen we van de fiets. Tijdig snelheid minderen zorgt ervoor dat ik achter me niet te veel ongerust gezucht hoor.
De passagier
Duratec koos bij zijn BigBang voor een stabiele geometrie. De lange wielbasis en een relatief luie balhoofdhoek van 70,5° maken dat er van zenuwachtig stuurgedrag geen sprake is. Dankzij het stijve frame, de stevige voorvork en de goede wielen wordt sturen geen avontuur op zich. De fiets reageert vlot en volgt getrouw het aangegeven pad. Verwacht echter niet het betere gooi- en smijtwerk. Een grote maar vlotte bestelwagen waaraan je even moet wennen is een betere vergelijking. Het comfort is verrassend goed. Putjes, bulten en kasseien worden ondanks de slechts 28 mm brede banden goed verteerd. Meerijden op deze tandem is dus zeker geen straf.
Wat een ideaal bruggetje is om even onze passagier aan het woord te laten. “Het is me beter meegevallen dan ik verwachtte”, zegt mijn vrouw. “Aanvankelijk wilde ik meesturen, kijken waar we naar toe reden, zelf remmen en schakelen. Maar eens je dat wat van je af hebt kunnen zetten, is het een heel andere ervaring. Je hebt meer tijd om rond te kijken en moet bijvoorbeeld toch niet op enig verkeer letten. Je voelt al snel aan wanneer een bocht wordt ingezet of de pedalen om de ene of andere reden even worden stilgehouden. Gewoon ontspannen meesurfen is de boodschap. In de toekomst wil ik wel graag mijn stuur wat hoger. Dan kan ik toch even over zijn schouder gluren.”
Goede afspraken
Eigenlijk is met een racetandem rijden een beetje zoals een goed huwelijk. Je moet elkaar aanvoelen, goede afspraken maken, zeggen wat er mis gaat of kan gaan en elkaar vertrouwen. Dan gaat het vooruit, dan wordt het prettig. Maar het ooit als huwelijkstherapeut inschakelen, is dan weer een brug te ver. Een goede verstandhouding is van in het begin een betere optie.
