Toen onze hoofdredacteur het idee opperde om een professioneel bezoek aan de de GP Le Samyn te koppelen aan een rit in de omgeving, was ik 1 en al oor. Een nieuwe omgeving, onbekende wegen verkennen en uiteindelijk een mooie gpx maken voor de lezers van WielerVerhaal. Ik was meteen mee. Liep dat even anders, zeg.
Onze eerste try-out brengt ons naar de GP Le Samyn. Na de start in Quaregnon rijden we meteen naar Dour. Terwijl Yves de wedstrijden volgt en interviews afneemt, mag ik in de omgeving gaan spelen. Omdat Le Samyn verscheidene lokale ronden aflegt en ik het parcours niet te dikwijls wil kruisen, verkies ik om offroad te gaan. Maar wanneer ik via Google op zoek ga naar al bestaande routes levert dat bitter weinig op. De meeste routes zijn echt recreatieve routes, weinig sportief. Of beperkt de route zich tot wat rondjes draaien door een bos. In de omgeving vind ik enkele leuke plaatsjes, maar die liggen soms ver van elkaar.
Op Komoot teken ik een gravelroute uit van 66 km. Mijn enige limiet is de tijd. Fietsen, foto’s nemen, een alternatief zoeken, ik mag de route niet te lang maken. We zitten hier in een oude mijnstreek en dus zoek ik plaatsjes waar terrils nog het landschap bepalen. Er lopen heel wat grotere paden of veldwegen door de streek en die rijg ik aan elkaar. Af en toe stop ik er een singletrack in. Maar er is weinig groen in deze streek. Op Google Maps zie ik hier en daar een bosje maar vooral veel velden. Toch ziet het er leuk uit. Met een dikke 65% aan offroad over grote paden en enkele singletracks wordt het waarschijnlijk een wat snellere rit. En hopelijk eentje die ook beginners kan bekoren. Maar goed, we zien wel wat enkele dagen opzoekwerk hebben opgeleverd.
Avonturiers
Mijn route start aan de finish van Le Samyn, grenzend aan het plaatselijke voetbalterrein. Ik duik er meteen de weides in. Dat belooft al veel goeds. Na enkele honderden meters ploeter ik al door de modder. Aan de rand van de veldweg is een bronnetje en tractoren hebben alles stevig omgewoeld. Maar het kan nog, goed om de benen al even op te warmen. In de verte verstoort het geluid van zaagmachines het vredige uitzicht. Wat verder wordt mijn vrees bewaard. Omgewoelde grond en takken her en der over het pad doen me afstappen. Hier is geen doorkomen aan. En er is geen andere weg uit de vallei. Ach ja, met wat geluk is dit over enkele weken al wat opgeruimd door de lokale mountainbikers. En anders wordt het gewoon even wandelen. We zijn toch een beetje avonturiers, nietwaar?
Nadat ik even een betonweg volg, duikt mijn route weer het bos in. Dit is leuk. Ik herken 1 van de foto’s die ik op internet vond. Met rede, dit is een knap stukje om te doen. Het pad loopt zachtjes omhoog en dus volgt er waarschijnlijk straks een afdaling. En wat voor 1! Ik hou even halt om mijn weg te zoeken. Rotsen en kleine drops wisselen elkaar af en op enkele plaatsen loopt het pad door een diepe geul. Dit is al het betere mountainbikewerk. Ik duik naar beneden en zoek mijn weg. Maar in een diepe geul schuif ik weg wanneer mijn voorwiel bijna dwars op de zijkant neerkomt. Geen erg, de snelheid was laag. En ja, hier kan de beginner best even te voet gaan. Maar het is wel mooi.
Kilometers gravel
Dadelijk na de afdaling kom ik op een straat die stevig omhoog loopt. Ik ben nog maar enkele kilometers ver en er zit al heel wat variatie in het parcours. Leuk! Ik zet mijn route verder door Petit Dour. Wat verder wacht me het Bois de Colfontaine. Een mooi en uitnodigend bos. Even vind ik de uitgetekende route niet. Het erg steile pad is onbegaan en ligt vol met bladeren. Ik check even mijn gps en kies wat verder een ander pad. Een korte maar leuke klim leidt me naar een topje waarna ik de route verder volg via een breed en makkelijk bospad. Na een tijdje slalom ik via een wat minder goed berijdbaar pad aan de rand van het bos richting Sars-la-Bruyère. De eerste 10 kilometers zitten er op. Die waren al mooi, enkele korte delen in het begin niet te na gesproken.
Nu volgen enkele saaie kilometers over slecht onderhouden betonwegen. Ik moet een spoorweg voorbij en de veldwegen hier in de buurt lopen allemaal dood. Maar daarachter wachten kilometers gravel. Pure joy en fun. Hoop ik. Een kilometer beton verder schuift er opnieuw gravel onder mijn wielen. Dit is weer mooi. Al snel verandert de ondergrond echter in scherpe stenen. Ai, hier zal je met je bandjes moeten oppassen. Goed dat ik tubeless rijd. Wanneer ik naar rechts moet, sta ik voor een grote houtwal. Het pad is volledig dichtgegroeid. Hier is al jaren niemand meer langsgekomen. Op mijn gps zie ik dat ik geen andere keuze heb. Dit is het enige pad dat de doorsteekt maakt naar de volgende zone. Anders geraak ik veel te ver uit de richting.
Klei
Ik fiets zo lang mogelijk door het dorre hoge gras langs de kant, maar sta al snel te voet. Ik stap verder tot ik merk dat de natuur alles heeft overgenomen. Er heeft zich een klein moeras gevormd en ik kan geen kant meer op. Terugkeren heeft weinig zin, dus wat moet dat moet. Tot aan mijn enkels in het water zoek ik mijn weg. Deze zone moet er dus zeker uit. Wanneer ik in de houtwal een opening zie, klim ik de kant op en ga verder door het veld. Mijn schoenzool verandert dankzij de klei snel in bruine klomp. Net zo snel als de brokken er van afvallen komen ze er weer bij. Verdorie toch.
Na een aantal rake trappen zijn mijn schoenen weer bruikbaar en dus fiets ik naar het volgende verbindingsstuk. Ik had mooie foto’s gezien van een historische boerderij. Maar dat die langs een drukke smalle baan ligt, was daar niet op te merken. Er is geen fietspad en de zijkant ligt bezaaid met steenafval. In de afzink naar een beekje razen vrachtwagens vlak langs me door. Nog eentje die er uit moet. Het mag niet gevaarlijk worden. Na een dikke kilometer duik ik het veld in. De veldweg ligt bezaaid met scherpe stenen en de tractoren hebben brede sporen achter gelaten. Ik moet goed opletten om me recht te houden. Aan mijn banden denk ik even niet, hopelijk wordt het dadelijk beter.
Loopgraven
Na een tijdje worden de stenen minder. Oef. Maar tegelijkertijd worden de sporen dieper. Ik balanceer op een 20 cm breed paadje met links en rechts 50 cm diepe loopgraven. Wanneer een onverlaat dan ook nog eens besloten heeft om zijn veld op te rijden en mijn smalle rijstrookje helemaal te vermorzelen, sta ik weer te voet. Again. En het hetzelfde scenario herhaalt zich nog enkele keren. Nadat ik een 2e en een 3e keer de Nijl moet doorwaden staat mijn besluit vast. No can do. Hier is geen plezier aan te beleven. Ook het landschap en de talloze kleine terrils kunnen me niet meer bekoren.
Ik ben blij als ik het fietspad van de Ravel 98 bereik en weer richting Dour kan stomen. Na wat geslenter begin ik weer vaart te maken. Met gezwinde pedaalslag spoel ik de ontgoocheling van mij af. Op het einde zit er nog een stukje door het bos waar ik daarstraks vertrokken ben. Dat maakt zeker nog wat goed.
Niet naar wens
Maar ter hoogte van die afslag is er weer niets te zien. Een beek met een overgroeide zijkant, daar heb ik even geen zin meer in. Ik rij verder en zie nog net het peloton in Le Samyn in volle snelheid voorbij razen. Wanneer de baan weer vrij is, rijd ik verder naar de auto. Die staat kort voor de finish aan de zijkant. Ik vraag aan een politieagent of de wedstrijd al voorbij is. Nee, ze zitten nu in de laatste ronde. Gelukkig kan ik die nog meepakken.
De sprint wordt aangezet. Rasmus Fossum ligt enkele meters voorop maar Tim Merlier en Andrea Pasqualon schakelen nog een tandje bij. Ik zie niet wie er wint. Maar merk op dat Mathieu Van der Poel zich als laatste van de groep rechtzet en rustig laat uitbollen. Later hoor ik dat ik die dag niet de enige was waarbij het niet naar wens was verlopen. Kutrit.
Zorg dat je ingeschreven bent op onze nieuwsbrief en maak deze maand kans op 5 fietsstickerpakketten van FIETSNAAMSTICKERS!
De winnaars worden bekendgemaakt op 1 april 2021 – mail je naam en volledige adresgegevens alvast naar liefdevoordekoers@wielerverhaal.com en laat ons weten waarom jij zo’n pakketje verdient! (de winnaars van de WielerVerhaal cross-T-shirts zijn Lien Mylle uit De Haan en Martine Janssens uit Betekom! Zij werden persoonlijk op de hoogte gebracht)
