Met een bijnaam als ‘Rocky on the Bike’ moet je wel een opvallend verhaal met je meedragen. Dat geldt zeker voor Martijn Maaskant, vandaag/maandag 37 jaar. De Nederlander leek voorbestemd om op een dag een kasseienklassieker binnen te halen, maar botste op de verkeerde stenen. Vandaag is hij rattenvanger in Wijk en Aalburg. En gelukkiger dan tijdens zijn carrière, zo vertelde hij aan het Brabants Dagblad.
Wanneer de naam Martijn Maaskant valt, zien we voor ons de renner in het truitje van Garmin met oranje en blauwe tinten. In 2008, bij de 2e van ene Tom Boonen, was hij dé verrassing van Parijs-Roubaix. Samen met Ballan, O’Grady, Vansummeren, Devolder, Boonen, Cancellara en Hoste trok hij de finale in. Niet onder de indruk van al die grote namen rond hem, rijdt hij naar een knappe 4e plaats na het leidende trio.
De Hel was de doorbraak voor een jongen die sinds 2016 was uitgekomen voor de continentale ploeg van Rabobank, waarvoor hij eerst een rit won in Normandië en daar een jaar later ook het eindklassement pakte. Verder werd hij ook 2e in de Hel van het Mergelland en de Beverbeek Classic, alsook in het eindklassement van zowel de Triptyque des Monts et Châteaux als de Ronde van Bretagne – na Lars Boom – en de Olympia’s Tour.
Bevestiging?
Ondanks de prestaties bij de 2e ploeg van Rabo werd Maaskant dus prof bij de Amerikaanse ploeg van Jonathan Vaughters. Die had wellicht zelf ook niet gedacht dat de Nederlander meteen op zo’n hoog niveau zou acteren. Want er was niet alleen Roubaix, ook in de Strade Bianche – toen heette de koers nog de Monte Paschi Eroica – werd hij in dat gezegende 2008 al 4e na Cancellara, Ballan en Gerdemann. Maaskant reed later ook nog de Tour de France uit.
In 2009 stond de kasseistamper voor het jaar van de bevestiging. Dit keer scoorde hij in de Ronde van Vlaanderen met een 4e plaats, die hij behaalde in de sprint met de grote groep na Devolder. In Besançon had hij zelfs een Touretappe kunnen winnen, maar Ivanov reed uiteindelijk in zijn eentje weg en maakte het af. Na een paar moeizame maanden werd Maaskant in de Omloop Het Nieuwsblad van 2011 7e. Het leek de revival van de beste Maaskant, tot hij in de slotrit van Parijs-Nice zwaar ten val kwam in een afdaling. Hij brak 7 ribben en liep een klaplong op. Vervolgens bleef hij kampen met de naweeën van deze klap en kon hij nooit meer voluit trainen.
Maaskant zocht vruchteloos naar zijn vormpeil van weleer. Na zes jaar trouwe dienst moest hij in 2013 de ploeg van Vaughters verlaten. Hij trok naar een andere Amerikaanse ploeg: UnitedHealthcare Pro Cycling. Nog één keer mocht Maaskant zijn favoriete wedstrijden rijden. In de Ronde van Turkije moest hij echter oververmoeid opgeven. Het leek een tijdelijk fenomeen, maar de Nederlander zou nooit meer op de fiets stappen om een wedstrijd te betwisten.
Vandaag zijn we zeven jaar verder. Rocky on the Bike werd Martijn off the bike. Zijn Vlaanderen en Roubaix heten vandaag Tijl en Tuur. Hij werkt bij het Waterschap Rivierenland en vangt net als zijn nonkel ratten. Aan hem om te zorgen dat de populatie niet te groot wordt, want de knaagdieren kunnen voor problemen zorgen aan dijken. Het nieuwe leven knaagt zeker niet aan hem, maar ergens diep vanbinnen blijft hij kasseienstamper voor altijd.