WielerVerhaal Fietsroute Hulste: 102 km extensieve duurtraining tussen Leie en Schelde

We hebben op de redactie van WielerVerhaal de gewoonte om wanneer we bij iemand op reportage gaan ook diens omgeving te verkennen. Even kijken waar deze toppers hun trainingstochtjes afhaspelen. Toen ik onlangs bij Ann-Sofie Duyck op bezoek ging, tekende ik een rondje van Hulste naar de Zwalmstreek. Tijd voor een extensieve duurtraining.

Het was even zoeken naar een parkeerplaats maar aan de sportvelden van Hulste Sportief is er ruim plaats. Alleen is het even opletten ‘s morgens en ‘s avonds wanneer de ouders hun kinderen oppikken in het nabij gelegen schooltje. Al na enkele honderden meters zit ik midden in het platteland. Ik kom voorbij de plaats waar Roland Garros tijdens de Eerste Wereldoorlog een noodlanding diende te maken.

Inderdaad, dé Roland Garros naar wie in Parijs de overbekende tennisterreinen werden genoemd. Maar tijdens WOI was deze luchtvaartpionier de 1e jachtvlieger. Zijn toestel was uitgerust met een deflector waardoor de piloot tijdens het schieten zijn propeller niet naar de vaantjes schoot. Hij trachtte dit te verbergen door na noodlanding zijn vliegtuig in brand te steken, maar de Duitsers ontdekten zijn geheim en pasten dit zelf ook toe op hun vliegtuigen. De luchtoorlog kreeg een heel andere wending.

Spieren aanspannen

Ik zet mijn weg verder richting Ingelmunster. Een mooie streek, die vroeger gekend was voor de vlasverwerking. Hier en daar duikt nog een oud industrieel gebouw op als getuige van de vroegere welvaart, maar nu een stille getuige van vergane glorie.Via kleine wegjes kom ik in Wielsbeke. Niko Eeckhout komt hier vandaan en in 2014 lag hier de finish van het Belgisch kampioenschap. Jens Debusschere mocht toen de driekleur meepakken.

Vlak daarop ga ik in Sint-Baafs-Vijve over een oude arm van de Leie. Als je het begrip ‘een idyllisch plaatsje’ wil verduidelijken, moet je hier naar toe komen. Wanneer ik Waregem aan de noordzijde passeer, moet ik over de spoorlijn Deinze-Kortrijk. Van in de verte zie ik de brug al liggen. Die troont een 10-tal meter boven de grond uit. Een uitnodigend klimmetje van enkele honderden meters aan zowat 4% volgt. Even de spieren wat aanspannen en de hartslag wat hoger jagen, geven een goede prikkel. Ik voer de snelheid wat op. Schakel nog een tandje bij en op de 52-14 stoom ik naar boven. Lekker!

Wolvenberg naar beneden

Wat verder wacht me Nokere met zijn berg. En die kunnen we natuurlijk niet laten liggen. Met zijn 5,5% gemiddeld is hij niet te zwaar, maar de kasseien maken hem de moeite waard. In Wannegem rij ik langs de Schietsjampettermolen. Die stond voordien in Houtave en werd in 1981 afgebroken om in Wannegem weer opgebouwd te worden. De veldwachter (champetter) van Houtave was hier niet mee opgezet en in het tumult vuurde hij zelfs een schot af. Meteen had de molen een nieuwe naam.

Weer wat kilometers verder kruis ik voor de 1e keer de Schelde. De stroom heeft nog niets van de brede economische motor van Antwerpen, maar toch zie je dat de economie de loop van de Schelde danig heeft veranderd. Via mooie en rustige wegjes kruis ik door het landschap. Geregeld zie ik watermolens opduiken die door een kleine beek worden gevoed. Mooi bewaarde geschiedenis. Bij het bos van Ename heb je de keuze tussen kasseien of een fietspad. Vlak daarna volgt de Wolvenberg. In de verkeerde richting. Bergaf dus. Mijn hartslag moet laag blijven.

Kleinste gemeente van Vlaanderen

Aan brouwerij Liefmans rij ik richting Schelde. Kriek Liefmans, memories…. Dan voert mijn route me langs de Schelde. Bij Oudenaarde rij ik er via een vrij hoge fietsbrug over. Een prachtig zicht over het oude havengedeelte is mijn beloning. Via het oude gerechtshof en de abdij van Maagdendale verlaat ik de stad. Het landschap glijdt voorbij en ik laat me rustig meevoeren door het industriële verleden. Eind 19e eeuw en begin 20e eeuw werd de sterk meanderende Schelde rechtgetrokken, maar links en rechts duiken geregeld oude Schelde-armen op. Enkele kasteeltjes geven het geheel een extra toets.

Even voor Kaster verlaat ik de Schelde en trek ik richting Gijzelbrechtegem. Ooit was dit de kleinste gemeente van Vlaanderen met een oppervlakte van slechts 78 ha en dik 300 inwoners. Voor mij is het vooral de Kortenberg die me aantrekt. 900 meter lang en gemiddeld 5,7%, met een piek van 10%. Mijn hartslagmeter schiet wakker en weet even niet wat er gebeurt. 147 bpm, dat was effe geleden. Na de top gaat het weer naar beneden en beperk ik me weer tot zone 1 en 2.

In Ooigem ga ik weer over de Leie. De voorlopige brug is uit metaal vervaardigd en ziet er vervaarlijk glad uit. Bij regen wordt het hier oppassen. Maar het is nu niet ver meer en al snel komt Hulste weer in zicht. Een leuke tocht, zonder echt spectaculaire uitschieters maar wel een goede extensieve duurtraining. En een tocht die ons weer een mooi stukje Vlaanderen liet ontdekken. Voor wie het niet kan laten: de ‘bergs and cobbles’ zijn niet ver uit de buurt.

Download GPX WielerVerhaal Fietsroute Hulste – 102 km!