Nadat corona stokken in de wielen had gestoken in de organisatie van de 1e WielerVerhaal-toertochten kon op zaterdag 8 mei de Klimrit Heuvelland toch plaatsvinden. De weergoden gaven aanvankelijk niet thuis, maar onze gelegenheidsorganisatoren Lars, Simon en Thomas, studenten aan de Gentse Arteveldehogeschool, staken toch een knap evenement in elkaar. Alle deelnemers waren vol lof over onze 1e toertocht, de afwezigen hadden dus ongelijk.
De lange route van 112 km en 8 heuvels is veruit de populairste bij de deelnemers. Het startpunt van de rit ligt bij een leuk restaurantje in de buurt van Poperinge. Het mooie terras laten we noodgedwongen links liggen, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat het er bij minder wind en aangenamere temperaturen goed toeven is. De beloofde zon en hogere temperaturen zijn naar de namiddag verplaatst en tot dan moeten we het doen met erg guur en nat lenteweer.
En veel wind dus. Over rustige wegen zoeven we richting onze 1e hindernis: de Kemmelberg. Berucht en bevreesd, maar met nog maar 16 km in de benen zitten we nog fris en mag dit eigenlijk geen probleem vormen. Wanneer we de markt opdraaien, zitten er al enkele mensen op de terrasjes. Met een dikke jas en in elkaar gedoken schuilen ze onder de grote parasols voor de striemende wind en regen. Wie moet nu wie beklagen?
Remmen dicht
We beklimmen de Kemmel via de Bergstraat. Zo is die goed 1,5 km lang met een gemiddelde stijging van 6,6%. Hij begint zachtjes maar wanneer we de kasseien opdraaien, zitten we constant boven de 10% met een piek tot 16%. Een bordje geeft zelfs 20% aan, maar dat is maar heel even. De kasseien liggen er goed bij en dat is maar best ook. De regen maakt ze behoorlijk glad en geregeld voelen we hoe de bandjes op de limiet van de grip zitten. Een mooi strak tempo aanhouden, rustig op de fiets zitten en niet op de pedalen stampen is de boodschap. Zonder veel problemen ronden we de top en dalen we af via de Klokhofweg. Wanneer we de Kemmelbergweg weer opdraaien, laten we de snelheid weer oplopen, maar de harde zijwind roept ons met een stevige tik tegen de hoge velgen weer tot de orde en we knijpen veiligheidshalve de remmen toch maar dicht.
Het parcours is mooi en we genieten van het landschap. De vele wandelaars die we tegenkomen zijn blijkbaar van dezelfde mening, maar het geringe aantal fietsers maakt ons duidelijk dat het weer echt niet te pruimen is. Wanneer we een foto nemen, krijgen we achteraf ons toestel niet weggeborgen in onze achterzak. De koude en de regen hebben onze vingers gevoelloos gemaakt, het duurt minuten eer we de opening vinden. Redacteur zijn is niet altijd rozegeur en maneschijn.
Strava-competitie
Net na het mooie Westouter komen we via een onzichtbare grens op Frans grondgebied. Ongemerkt voegt het golvende landschap steeds meer hoogtemeters aan het totaal toe. Wanneer Thomas en Simon ons tijdens de bevoorrading na 50 km vragen of we de hoogtemeters goed verteerd hebben, wuiven we dat met de glimlach weg. Tuurlijk, wat is dat voor een vraag? Meteen geven ze me mee dat er in Kassel een Strava-competitie ligt en er een prijsje aan verbonden is. Gelukkig hebben we excuses als leeftijd en gebrek aan talent al klaarliggen en mogen we ons rustig naar boven werken.
De Kasselberg via de route de Dunkerque is een 2,9 km lange, gemakkelijke klim van gemiddeld 3,9% met een piekje van 7,3%. Maar wel over kasseien. Het is dan ook voortdurend zoeken naar een beter liggend gedeelte, terwijl enkele smalle strookjes asfalt gegarandeerd eindigen in slechtliggende kasseien. Maar wel erg mooi. Boven is het even opletten en draaien we dadelijk rechts een straatje in. Dat straatje brengt ons naar een mooie afdaling richting Oxelaere. In de afdaling willen we naar het buitenblad. Maar de regen en de koude wind hebben na het gevoel nu ook de kracht uit onze vingers gezogen. Enkele pogingen later schuift de ketting dan toch de andere kant op. Toch eens bekijken of Di2 een optie is.
Mont des Cats
Oxelaere brengt ons naar de andere kant van Kassel waar een nieuwe klim op ons wacht: la Porte d’Aire. Een ‘muur’ van 1,1 km lang en 8,8% gemiddeld en max 17,2% over 100 meter. Maar in die 100 meter hebben ze een nog steiler stukje verborgen. Wanneer we recht op de trappers staan, voelen we heel even ons achterwiel doorslippen op het gladde asfalt. We gaan snel weer zitten maar voelen meteen hoe ons voorwiel dan weer licht wordt. Even is het zoeken naar de juiste positie, maar gelukkig wordt het daarna met 14 en 11% veel makkelijker.
We blijven nog een tijdje op Frans grondgebied, want de streek heeft nog heel wat moois te bieden. Of wat dacht je van de Katsberg, de Mont des Cats. Die beklimmen we vanuit Flêtre. De aanloop is misschien gelijkmatiger en minder steil dan vanuit Godewaersvelde, maar de steile stukken van 11% kort voor de abdij worden ons niet onthouden. Dankjewel, jongens.
Panorama
De Katsberg is amper verteerd of de Kokereelberg kondigt zich al aan. Met zijn 1,1 km lengte niet verschrikkelijk lang of steil en met een max van ‘slechts’ 11% niks bijzonders, maar met 85 km in de benen toch niet te onderschatten. Net zo min als de Zwarteberg (90 km) die bijna naadloos overloopt in de Baneberg (93 km). We vragen ons trouwens af waarom die wandelaars ons zo raar bekijken als we op de Baneberg, zwaar hijgend, bovenkomen. Maar ja, zij moeten die 20% die we net overwonnen hebben nog naar omlaag.
Het weer gaat ondertussen de goede kant uit. De regen heeft plaats gemaakt voor wat zon en dat zorgt voor zachte temperaturen. De handen raken weer ontdooid en zelfs de schoenovertrekken zijn weer droog. Uiteindelijk komen we na 98 km aan de Scherpenberg. Die is zijn naam niet helemaal waard en met 3,6% gemiddeld en max 6,5% een loper. Maar neem boven op de top toch de moeite om over de schutting te kijken en even van het schitterende panorama richting Ieper te genieten. Die Scherpenberg is meteen de laatste klim in ons parcours. Nu is het rustig cruisen tot aan het startpunt. Tijd om de beentjes te laten rusten en wat los te rijden. De goede sfeer aan de aankomst bewijst dat de deelnemers er, ondanks het slechte weer, toch van genoten hebben. Het was inderdaad een fijne tocht die tegelijkertijd mooi, niet te zwaar maar toch vermoeiend was.
Knap gedaan van onze mannen Lars, Thomas en Simon. Dit smaakt naar meer! En dat komt er ook, blijf ons maar volgen – dat kan bijvoorbeeld makkelijk via onze nieuwsbrief!
Tot slot: nog een heel hartelijke dank aan onze sponsors Svensson en Vondelmolen voor de uitgebreide en kwalitatieve bevoorrading!
1 comment
Mooi om lezen.
De Katsberg is in het Frans Mont des Cats. Heeft dus niet smet katten of chats te maken. 🙂