Finland, land van 1.000 meren, snelle rallypiloten, hete sauna’s en te veel muggen. En daar gaan fietsen? De gefronste wenkbrauwen konden moeilijk verbergen dat we bij Finland als fietsbestemming toch enkele vragen hadden. Maar de Saimaa Cycle Tour lonkte nu eenmaal. En toegegeven, het werd een weergaloze fietservaring!
Onze man ter plaatse is Lieven De Rycke, een Belg die al 17 jaar in het hoge Noorden woont en naast importeur van Bioracer ook International Marketing Manager is voor de Saimaa Cycle Tour. Het is de 1e keer dat deze toertocht wordt georganiseerd maar de organisatie heeft wel duidelijk begrepen dat ze iets bijzonders in elkaar moesten steken om internationale aandacht te trekken. Een bijzondere rit in elkaar steken is geen sinecure. Maar wat dacht je van deze ingrediënten: een rit van 285 km, 1.610 positieve hoogtemeters tijdens de nacht. Een topcombinatie, want het schitterende decor en de middernachtzon en zouden voor een epische tocht zorgen.
Wanneer we in Imatra aan de start staan van de Saimaa Cycle Tour hebben we ons al enkele dagen laten onderdompelen in de Finse sfeer, levenswijze en tradities. Best een fijne kennismaking. Heel die sfeer wordt bij de start nog eens extra in de verf gezet wanneer het officieuze Finse volkslied wordt ingezet. Wanneer Finlandia van Jean Sibelius door de boxen schalt, wordt iedere Fin stil, voelt iedere Fin welk bloed er door zijn aderen vloeit en kan je, op enkele kilometers van de Russische grens, de geschiedenis van het land op de gezichten aflezen. Oud-prof en 3-voudig Fins kampioen Juho Suikkari geeft de start. Het was zijn droom om deze toertocht te organiseren en na jaren lobbyen en werken mag hij eindenlijk de meute over zijn vroegere trainingsparcours sturen. Je kan de trots maar ook de ontroering in zijn ogen zien wanneer hij aftelt voor ‘zijn’ evenement.
Geen meter vlak
We vertrekken in golven met 4 minuten tussenpauze. Er staan opvallend veel vrouwen aan de start. De Belgische influencer Jean Biermans vertrekt in de 1e groep waar ook de betere renners zitten. Voor teams die snel willen rijden, zijn er 2 speciale stopplaatsen georganiseerd. Zo moeten ze niet aanschuiven. Een bepaald team mikt op een hoog gemiddelde. Jean’s ogen blinken wanneer hij de jongens aanwijst. “Daar moet ik bij zijn”, lees je in zijn blik. Dan is het onze beurt. Net voor de start komt Juho even naar ons toe. Met zijn sappige Finse tongval geeft hij nog wat goede raad mee: “Distance won’t, but speed will kill you”. En we zijn weg. Het publiek klapt in de handen en wenst ons veel geluk. Enkele groepjes rijden ons voorbij, maar Juho’s woorden en de vele hoogtemeters indachtig houden we ons gedeisd. En de hartslag laag.
Na goed 20 km kijken we even achterom. 2 vrouwen hebben zich in ons wiel genesteld. De 1e komt even naast me rijden. We maken nader kennis met Erica en Julia. Voor hen is het de 1e keer dat ze een dergelijk lange tocht rijden en mijn tempo bevalt hen wel. Ze blijven liever in ons wiel hangen, maar af en toe maken we toch een praatje. Ondertussen hebben we de streek rond Imatra verlaten en rijden we links om het reusachtige meer van Saimaa. Een blik op een overzichtskaart leert ons overigens dat we maar een fractie van de streek hebben bezocht. Maar wat een prachtige streek. Geen meter is vlak. Nergens overdreven steil, maar altijd of omhoog of omlaag. We spreken met de vrouwen af dat we de klimmetjes rustig aanpakken en bij het afdalen aan 32 à 33 km/u de benen weer stilhouden. Ze vinden het goed. Nog dik 200 km te gaan.
Augurken
Tot een stuk in de nacht staat er publiek naast de weg. Naar mijn gevoel zitten we in de middle of nowhere maar toch duiken er hier en daar supporters op. Het woud wordt afgewisseld met schitterende zichten op het meer. Soms heb je de indruk dat het maar een vijver is die je ziet, dan weer kan je kilometers ver kijken. Nog een verrassing: op de maar liefst 8(!) bevoorradingen vind je niet de klassieke sportvoeding. Juho en zijn organisatie geven de voorkeur aan lokale producten. Geen energierepen maar plaatselijke rijsttaartjes, broodjes en… augurken. Voor jullie beginnen te lachen: het werkt! Geen zwak moment, geen honger. Eten, drinken en trappen. Urenlang. 2 keer krijgen we een warme maaltijd. En het heeft gesmaakt!
Ondertussen wordt het wat donker. We ontsteken de lichtjes. Helemaal donker wordt het echter nooit. Eerder zoals op die schitterende zomeravond waar je op een terrasje geniet van de laatste warmte en nog net een gloed in de donkere lucht kunt ontwaren. We zijn nu goed 5 uur onderweg. Dan weer sluiten er enkele andere fietsers bij ons aan. Dan weer rijden we met ons drietjes. Opvallend is de tactiek van de Finnen. Op een helling wordt er echt naar het kleinste kroontje geschakeld. In de afzink wordt er even doorgeduwd om meer snelheid te maken. Wij passen ons aan. De vrouwen volgen.
Postkaart
Wanneer we rond een uur of 1 ‘s nachts midden op de viervaksweg van de Puumalansalmi Bridge een foto nemen, rijdt de politie ons voorbij. Hoofdschuddend rijden ze verder. De zachte gloed aan de horizon heeft hen wellicht milder gestemd. In Puumala ligt de bevoorrading aan het water met bijhorend prachtig verlicht kasteel. Dat we daarna de steile kasseien weer omhoog moeten, is slechts bijzaak. Goed 50 km en een bevoorrading verder komen we in het mooiste gedeelte van de tocht. Punkaharjun Harjutie is als een postkaart. De door bomen omzoomde weg slingert over een hooggelegen rug boven het water en geeft een waanzinnig mooi zicht op de horizon.
Bovendien rijden we over de rug net voor de zon opkomt. Het licht is dan zeer speciaal, een droom voor fotografen. Gedurende de 3 kwartier dat we over Punkaharjun Harjutie rijden, weten we niet waar eerst kijken. Steeds weer wordt onze blik naar die waanzinnig mooie gloed aan de horizon gezogen. Een gloed die de omgeving in een geheimzinnig licht doopt waar je zo feeën en trollen ziet verschijnen. ‘Wow’ en ‘Oh my god’ zijn de enige woorden die we horen vallen. Ongelooflijk!
Nog 20 km
Ondertussen zijn we goed 180 km ver. We voelen ons goed en onwillekeurig duwen we wat harder op de pedalen. We lopen in op een groepje. Tijdens een klim duwen we even door en rijden hen voorbij. In de afzink komen ze weer over ons heen. We versnellen en wanneer de helling weer klimt, gaan we ze weer voorbij. We houden het hogere tempo aan en enkele kilometers lang nemen we de groep op sleeptouw. Boven op een helling is een bevoorrading. We zien dat de hartslag eigenlijk wat te hoog is en beseffen dat we ons even hebben laten meeslepen. Erica en Julia kijken ons een beetje boos aan, de rest negeert ons. Boodschap begrepen. Nog 65 km te gaan.
Het is nu volop licht en links en rechts staan er al mensen ons aan te moedigen. Om 5 uur ’s ochtends! Af en toe rijden we enkele fietsers voorbij die ons voordien aan een strak tempo voorbij snelden. Een meisje staat te wenen in het midden van een helling. Haar vriend neemt haar schouder even vast. We hebben niet de indruk dat dat de juiste move was. Stilaan wordt het kilometers aftellen. Op een bepaald moment lezen we op een wegwijzer ‘Imatra, 20 km’. Nog effe. Wanneer we 10 km verder het bord ‘20 km’ zien weten we, nog effe.
We rijden voorbij een reusachtige papierfabriek. Het is de grote motor van de industrie hier in de omgeving. Het mooie landschap wordt hier en daar ingeruild voor een meer economisch gecorrigeerd milieu. Het einde nadert. Na 11 uur en 10 minuten rijden we met Erica en Julia over de streep. Een Heineken en pasta met vers gerookte zalm maken het af. Ongelooflijk: 285 km, over de heuvels, door de nacht, door een waanzinnig decor badend in een prachtig licht. Termen als episch, bucket list en must do schieten door ons hoofd. Bedankt Finland, bedankt Erica en Julia, bedankt Lieven, bedankt Juho. See you soon!
Download GPX Saimaa Cycle Tour 2021 vanuit Imatra, Finland – 285 km!
Foto’s: Sportograf en Luc Vandevenne.