Over enkele weken is het zover. Dan staan we aan de start van de Roc du Maroc. Maanden geleden startten we met de voorbereiding van deze zware 8-daagse MTB-marathon. Om optimaal voorbereid aan de start te staan deden we beroep op specialisten als Kevin Van Hoovels en Davy Commeyne. Onze Scott Spark RC900 werd ter beschikking gesteld door Fietsfabriek uit Aarschot. Alles leek mooi in zijn plooi te vallen, tot we echt hard aan de slag gingen. Toen liep het even mis. Dat was slikken. Maar opgeven? Nooit!
Toen we maanden geleden aan de slag gingen met de trainingen, verliep alles naar wens. Voormalig profwielrenner Davy Commeyne bouwde een mooi trainingsprogramma op, terwijl we bij MTB-kampioen Kevin Van Hoovels enkele clinics volgden om onze MTB-techniek bij te schaven. De conditie werd steeds beter en de afdalingen en bochtjes werden met steeds meer plezier afgehaspeld. De Scott Spark RC900 van Fietsfabriek werd een fijne vriend. Ondanks een soms druk programma was de vooruitgang duidelijk merkbaar. Heel even moest Davy wat extra rust inbouwen toen we door een te druk programma niet genoeg recuperatie konden voorzien. Maar na enkele weken verliep alles weer zoals verwacht.
Een 1e grote test op conditioneel gebied was de Saimaa Cycling Tour in Finland. Tijdens de midzomernacht haspelden we zonder enig probleem 285 km af. Tel daar de opwarming van 50 km in de voormiddag bij en de afstand tussen start en hotel: die dag kregen we goed 340 km voor de wielen. Maar ook de kracht nam steeds verder toe. Op Strava zagen we hoe onze PR’s steeds weer scherper gesteld werden. Van een bescheiden middenmoter klommen we stilaan naar de beste 20% in onze leeftijdscategorie.
Wheelies en bunnyhops
Ook qua techniek werd de lat steeds hoger gelegd. Op een technisch gedeelte in de Beringse bossen doken we met groeiend vertrouwen steeds sneller de helling af. Ook een met korte bochtjes bezaaid stukje dat door putten en builen nog wat extra moeilijkheden kreeg ingebouwd, werd op de Scott Spark steeds vlotter genomen. De terril in Beringen werd met verder groeiend vertrouwen in de routes opgenomen. Een steile bocht naar beneden waar we vroeger met knikkende knieën doorheen moesten, en zelfs al eens afstapten, werd dankzij de tips van Kevin Van Hoovels steeds vlotter en vlotter genomen.
Kortom, de tips van Kevin en de trainingsprogramma’s van Davy wierpen hun vruchten af. Pijntjes links en rechts hoorden er natuurlijk bij, maar alles verliep volgens plan. Tot we eens extra aan de wheelies en bunnyhops gingen werken. Op een mooi vrij stukje bos liep een mooi recht paadje. Daar oefenden we en oefenden we, tot de wheelies beter werden en we bij de bunnyhop de fiets bijna helemaal recht kregen. Zo moest het!
Maar de volgende ochtend kwam de ontnuchtering: we kregen onze arm niet meer omhoog. Ouch! Voordien hadden we al eens wat last gehad van wat zeurende pijn aan de schouder, en daarom al eens een training naar Zwift verhuisd. Maar nu deed het echt pijn. Was het een blessure of gewoon spierpijn? Een bezoekje aan de dokter bracht gauw uitsluitsel. Een ontsteking door overbelasting. Oef, dat viel eigenlijk best mee. Of, niets wat we met enkele ontstekingsremmers en pijnstillers niet onder controle konden krijgen.
Cyste
Na een weekje rust werd het gauw weer beter. Enkele drukke weken gooiden nog wat roet in het programma, maar kom, wat bijkomende rust was eigenlijk een voordeel. Van bij de 1e techniektraining stak het euvel echter weer de kop op. Pijn net onder de schouder verhinderde ons ervan om echt aan de slag te gaan. Af en toe kwamen zelfs enkele pijnscheuten in de onderarm naar boven. Steken die ons behoorlijk ongerust maakten. Gewoon fietsen was geen probleem. De arm recht naar voren bewegen of steunen viel best mee, maar van zodra het brede mountainbikestuur ons vroeg om de armen actief te gebruiken, was de pijn daar.
Een echo bracht meer duidelijkheid. Een ontsteking van het schouderkapsel zorgde voor pijn en irritatie. Maar er werd nog iets gezien dat er eigenlijk niet hoefde te zijn. Na enkele weken ongerust wachten bracht een MRI duidelijkheid. In de aanhechting van het schouderkapsel had zich een cyste gevormd die bij veelvuldig bewegen voor irritatie zorgde en zelfs voor zenuwcompressie. Vandaar de steken in de onderarm.
Na overleg met de dokter en terugkoppelen met Kevin en Davy werd het techniektrainingsprogramma on hold gezet, terwijl ook bij de fysieke kant van het verhaal naar een lager niveau werd overgeschakeld. Ondertussen werd ook een afspraak gemaakt met een orthopedisch chirurg, want de cyste moet worden verwijderd. Stoppen met sporten is immers geen optie.
Toch bleven we fietsen. Minder intensief dan voordien maar toch met de bedoeling om steeds wat beter te worden. The Ride, de Cannibalette aan de Mont Ventoux en de Sella Ronda bewezen dat de aanpak van Davy de juiste bleek te zijn. Terwijl bij de beklimming van de loodzware Tre Cime di Lavaredo heel wat collega’s 1 voor 1 afhaakten en voet aan grond zetten, bleef deze oude grijsaard koppig doorduwen. Zelfs 19% kregen ons niet klein. Hijgen, puffen en zwoegen, dat wel. Maar stoppen, nee hoor. Ook tijdens onze laatste passages op de plaatselijke Poggio in Diest, verpulverden we ons PR.
Pijnlijk
Ons uiteindelijke doel om tijdens de Roc du Maroc een topprestatie neer te zetten, zit er niet meer in. De conditie is erg goed, maar zou nog beter moeten zijn. Grootste probleem blijft de arm die onze techniek en stuurvaardigheid naar een lager niveau brengt. Het doel wordt dus om de tocht van Ouarzazate naar de gouden duinen van Merzouga uit te rijden en zonder kleerscheuren de finish te halen.
Hoewel we ons initiële doel niet kunnen bereiken, kunnen we Davy Commeyne en Kevin Van Hoovels niet dankbaar genoeg zijn voor de tips en trics en de trainingsprogramma’s. Ondanks al onze ervaring waren hun tips van goudwaarde en maakten we ondanks onze leeftijd toch enorme vorderingen.
Roc du Maroc zal niet makkelijk worden. Misschien zelf pijnlijk. Maar voor Wim Deroover van Fietsfabriek, Kevin en Davy wil ik daar doorheen bijten. Zij hebben er immers voor gezorgd dat een verre droom bijna tot werkelijkheid kon komen. Topprestaties zullen we niet kunnen leveren in het verre Marokko, maar genieten en knallen waar het kan, zullen we zeker doen. Dat zijn we hen verplicht. Bedankt mannen! Ride on!
Meer reportages over onze weg naar Roc du Maroc lees je hier!