Jelle Wallays reed zoals gebruikelijk een druk voorjaar, al was dat dit keer wel in de rode kleuren van Cofidis en niet die van zijn vertrouwde stal Lotto Soudal. De West-Vlaming, 32 intussen, reed in dienst van vooral kopman Christophe Laporte en werd daarvoor beloond met een maiden selectie voor de Tour de France. Een levensdoel werd daarmee bereikt. Daarna viel het echter stil voor Wallays – op het Na-Tourcriterium in Roeselare na. Stilte voor de storm?
Terwijl de meeste renners hun koffers pakken om op vakantie te gaan of zelfs nog koersen op de rol hebben staan, zit Jelle Wallays al een tijdje met 2022 in het hoofd. “Ik ben nu vooral krachttraining aan het doen, in de hoop nog een stuk sterker te worden. Het is de 1e keer sinds mijn zware val in januari 2019 (tijdens de Ronde van San Juan, red) dat ik eens een langere periode heb om me in alle rust en zonder tijdsdruk klaar te stomen voor een doel. En ook: ik ben nu eens vrij van zonder knie-, heup- en rugpijn, waardoor ik mijn lichaam fundamenteel verder heb kunnen ontwikkelen. Ik ben benieuwd wat dat begin volgend seizoen gaat geven”, opent hij onze babbel.
Na 5 jaar Lotto Soudal, waar hij vorige winter moest opstappen, tekende Wallays een 1-jarige verbintenis met Cofidis. “Een Frans huis en met die typische mentaliteit – als het vandaag niet gebeurt, dan wel morgen – had ik het aanvankelijk toch wat lastig. Maar ik werd bij Cofidis goed ontvangen, vond er al snel mezelf helemaal terug en kon sportief gezien vol in dienst rijden van Christophe Laporte. Het voorjaar was goed en daarvoor werd ik beloond met een selectie voor de Tour de France, eindelijk mijn 1e Tour. Dat was als coureur toch wel een doel op zich geworden nadat ik bij Lotto altijd afviel. En net bij een Franse ploeg deze kans krijgen, betekende iets.”
Ups en downs
Het voorjaar in dienst van Laporte en minder of nagenoeg zelfs nooit voor eigen rekening. Hoe ziet Wallays dat? “Mijn opdracht was om zoveel mogelijk mee te gaan in de ontsnapping en voorts iets te betekenen voor Laporte in de finale. Zeker in de klassiekers is dat erg goed gelukt. Ik heb eigenlijk niet voor mezelf gekoerst maar wilde dat ook niet. Het huidige wielrennen is zodanig geëvolueerd dat je 100% moet zijn om zelfs maar iets te proberen. En toegegeven, sinds mijn val in San Juan ben ik altijd blijven hangen op 95%, misschien iets meer. Maar top ben ik nooit meer geweest.”
“Er waren veel ups en downs sindsdien, met af en toe een operatie en eens een blessure ertussen”, legt Wallays uit. “Er is nooit eens een periode geweest dat ik vol heb kunnen trainen of me ideaal heb kunnen voorbereiden op een doel, altijd schortte er wel iets. Dan ben je niet de 100% of zelfs 110% die nodig is om mee te kunnen spelen voor de overwinning. En dan kan je jezelf beter wegcijferen voor een kopman. Ik hoop nu om in 2022 wel weer die 100% te bereiken.”
Wallays kuiste met verve zijn tenen uit en dus mocht hij zich opmaken voor de Tour. “Het was 2 jaar geleden dat ik een Grote Ronde had gereden en bovendien was de Tour de enige grote koers die ik nog niet had gereden. Dat maakte dat de Tour voor mij eigenlijk al geslaagd was voor hij was begonnen. Het was bijzonder hectisch, net elke dag een klassieker. Speciaal, maar ik ben er goed uitgekomen. Op de Champs-Elysées had ik nog steeds een goed gevoel. Dat geeft perspectief.”
Hoofdpijn
In de Tour kreeg Wallays een nieuwe beloning in de vorm van een contractverlenging. Niet voor 1 maar voor 2 seizoenen. Op het einde van die termijn zal Wallays 13 jaar prof geweest zijn. “Een mooie appreciatie van de ploeg”, vindt hij. “Als renner geeft je dat een goed gevoel, het versterkt de goede ervaringen van het voorjaar en ook van die na de Tour. Toen moest ik nog een laatste operatie aan de tanden ondergaan als gevolg van die val in San Juan. Daarna bleef ik helaas hoofdpijn hebben en staken ook andere kwaaltjes de kop op.”
“In samenspraak met de ploeg heb ik dan beslist om dit seizoen niet meer in actie te komen. Het was dan half augustus, maar bij Cofidis toonden ze alle vertrouwen in mij om alles op een volledige terugkeer te zetten. Ik had liever zelf gekoerst, Parijs-Roubaix en Parijs-Tours stonden wel met rood aangestipt, maar het was gewoon slimmer om dat niet te doen. Ik probeerde aanvankelijk nog wel terug te komen, maar het lukte niet om op niveau te trainen. In september heb ik de knop dan definitief omgedraaid. Op naar 2022!