Shanne Braspenninckx (30) is helemaal terug met indrukwekkende prestaties in 2021, waaronder Olympisch goud in de Keirin, Europees goud in de Sprint en opnieuw een WK in de benen, afgelopen week in de Vélodrome Jean Stablinski van Roubaix. Dat is allemaal opmerkelijk, want in 2015 kreeg Braspenninckx nog een hartaanval, wat het einde van haar carrière als profwielrenster leek te worden. Maar ze zette door. “Al was het wel een zware comeback”, geeft ze toe.
Shanne Braspenninkcx, partner van Jeffrey Hoogland, een andere Nederlandse baantopper, stond afgelopen week te glunderen op het WK in Roubaix, waar ze actief was in de Keirin en de Sprint. “Zo’n WK is na alles wat ik heb meegemaakt een echt toetje op mijn seizoen”, zegt ze. “Mijn seizoen staat of valt er niet mee, het kan alleen maar mooier worden. Roubaix is een mooie baan en het is leuk dat er weer publiek zit bij de wedstrijden.”
Braspenninckx heeft een mooie carrière uitgebouwd. “Mijn gouden medaille in de Keirin op de voorbije Olympische Spelen is meteen het hoogtepunt”, weet ze. “Daarnaast zal ik altijd mijn 1e WK-medaille onthouden, zilver in de Keirin op het WK van 2015 in het Franse Saint-Quentin-en-Yvelines. En op het voorbije EK in Zwitserland pakte ik 2 Europese titels, zowel in de Individuele Sprint als in de Team Sprint. Dat is natuurlijk ook wel speciaal.”
Kransslagader dicht
Op trainingskamp in de Verenigde Staten was Shanne Braspenninckx in 2016 om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro. Tijdens een nacht ervoer ze pijn, tintelingen in de linkerarm en misselijkheid. Ze zweette ook veel en dus volgde snel een onderzoek. In het ziekenhuis kwam gauw de diagnose: hartaanval. Haar kransslagader zat voor 99% dicht. “Als je pas 24 jaar bent, is het zo onwerkelijk om te horen dat je een hartaanval gekregen hebt”, liet ze daarover eens optekenen. Wat volgde is dat ze 2 keer werd gedotterd en een revalidatietraject begon.
Kon Braspenninckx nog wel door met topsport? “Ik stond voor een moeilijke keuze”, zegt ze. “Kap ik ermee, of ga ik vol voor een comeback? Ik koos het laatste, met dank aan de uitzonderlijke intrinsieke motivatie die ik toonde. Ik wilde het echt zelf, gewoon voor mezelf. Terugvechten en kijken welk niveau ik nog opnieuw zou kunnen bereiken. En ik was ook benieuwd of ik daar dan ooit nog resultaten aan zou kunnen koppelen. Had ik het niet gedaan, ik zou me later voor de kop hebben kunnen slaan.”
Maar het was zwaar, bekent Braspenninckx. “Het was heftig, ja. Ik ben heel veel opnieuw moeten opstaan, ben mezelf heel vaak tegengekomen en dat was confronterend. Ik moest bijvoorbeeld vaak eerst bekijken of ik een nieuw trainingsblok wel zou aankunnen, dat ik er niet ziek van zou worden omdat mijn lichaam die lactaattraining niet meer aankon. Dat liet ook mentaal zijn sporen na. Ik heb mezelf vaak moeten oppeppen om door te drukken, en ik had ook vaak de bevestiging van de dokters nodig opdat het wel haalbaar zou zijn wat ik allemaal aan het proberen was. Maar als ik in dezelfde situatie opnieuw voor zo’n keuze zou komen te staan, zou ik het onmiddellijk opnieuw doen. Het is het allemaal waard geweest.”
Regenboogtrui
Na het missen van de Spelen in Rio stond Braspenninckx er afgelopen zomer in Tokio wel weer. “Het was superfijn om er weer te staan, zeker omdat het met het WK van februari 2020 in Berlijn al anderhalf jaar geleden was dat ik nog een wedstrijd had mogen rijden. Als dat dan meteen de Spelen zijn, ja, dat is wel zeer cool. En het resultaat, tja. Dat kennen we.” (lacht)
Nog 1 hiaat is er op het palmares van de in Turnhout geboren Nederlandse baanwielrenster. “De regenboogtrui, hé. Het is natuurlijk al fantastisch geweest, en het zou best goed zijn als ik het kan afsluiten met wat ik al heb neergezet, maar de wereldtitel is nog wel een droom. De discipline maakt me niet zoveel uit, maar Keirin ligt me het nauwst aan het hart en de Team Sprint is echt een team effort. 1 van die 2 hebben dus de voorkeur, ook al mag het gerust iets anders zijn.”