In de koers kan het soms snel gaan. Op de fiets en ook naast de fiets. Neem nu Bob Jungels, 3 jaar geleden nog beschouwd als het witte konijn van de Quick.Step-formatie in de Vlaamse klassiekers. Aan zijn overgang naar AG2R Citroën heeft niemand tot dusver veel plezier beleefd en dat heeft grotendeels te maken met een vernauwde liesslagader waarmee de Luxemburger lange tijd kampte. Na een operatie hoopt hij stilaan terug zijn oude niveau te halen.
Bob Jungels, 29 intussen, was een enorm talent bij de jeugd. De Luxemburger deed overal mee voor de overwinning, met als absolute hoogtepunt zijn wereldtitel tijdrijden bij de junioren in Offida en Parijs-Roubaix bij de beloften. Die laatste overwinning behaalde hij met veel machtsvertoon. Hij had op de wielerpiste bijna 3 minuten voorsprong op Yves Lampaert. Jongens als Mike Teunissen, Florian Sénéchal en Jasper Stuyven eindigden verderop in de uitslag.
Al in 2013 verscheen Jungels bij RadioShack in het profpeloton en in de GP Nobili Rubinetterie-Coppa Papà Carlo-Coppa Città di Stresa volgde solo al zijn 2e profoverwinning, na het tijdritkampioenschap van zijn land een jaar eerder. Gestaag werd verder gebouwd aan zijn carrière. Met een eindzege in de Ster van Bessèges, een 6e plaats in de Ronde van Zwitserland en een veelbelovend optreden in zijn maiden Tour de France, toen hij in de slotweek 3 keer bij de eerste 8 eindigde. Toen moest Jungels nog 23 worden, de broertjes Schleck hadden een opvolger.
Roze droom
Inmiddels maakte het talent de overstap naar de Quick.Step-ploeg. In de Giro van 2016 droeg Jungels enkele dagen de roze trui, maar hij moest op het einde toch wat plekken toegeven. Een 6e plaats in het eindklassement was nog steeds meer dan behoorlijk. Een jaar later volgde opnieuw het roze, maar in het klassement bleef hij plakken op de 8e plaats. Hij gooide het over een andere boeg en won in 2018 haast per ongeluk Luik-Bastenaken-Luik.
In La Doyenne maakte zijn ploegmaat Philippe Gilbert de weg vrij op de Roche aux Faucons. Jungels trok vervolgens ten aanval en nam al snel 20 seconden voorsprong. Als tijdrijder hield hij fraai stand richting Luik. Uiteindelijk was het Jelle Vanendert die nog het dichtst in de buurt kwam, maar de Limburger, intussen op wielerpensioen, bleef hangen op 20 seconden en ook Michael Woods en Romain Bardet konden de kloof niet meer dichten. Jungels won zijn 1e Monument en beleefde zijn grote doorbraak.
Carrièreswitch
Na een ietwat mislukt optreden in de Tour (11e) besloot Jungels om zich niet langer toe te leggen op Grote Rondes. Gesterkt door zijn zege in Roubaix bij de beloften was iedereen ervan overtuigd dat hij het ook in de kasseienklassiekers kon doen. Bij Patrick Lefevere keek hij richting het Vlaamse voorjaar en in Kuurne leverde dat meteen succes op. Na een indrukwekkende solo was het ezeltje voor hem. Toen hij ook in de E3 Prijs (5e) en Dwars door Vlaanderen (3e) de koers maakte, werd hij als favoriet gezien voor De Ronde, maar daarin ontgoochelde hij met een 16e plaats.
Sindsdien is Jungels op de sukkel. Ook een overstap naar AG2R in 2021 mocht niet baten. Na veel onderzoek werd een vernauwde liesslagader vastgesteld. De Luxemburger werd geopereerd en hoopte dat daarmee het grootste leed zou verdwenen zijn. Deze winter was hij openhartig in de interviews. Hij vertelde over de problemen op sportief en persoonlijk vlak. De perikelen zorgden bij hem immers voor bezorgdheden en slaapproblemen. Inmiddels heeft hij naar eigen zeggen het plezier wel teruggevonden.
Nu moeten de uitslagen natuurlijk volgen. Jungels reed inmiddels de UAE Tour (31e) en is actief in Tirreno-Adriatico. Donderdag bolde hij als 27e over de meet, tussen de mensen dus. Hij lijkt weer terug op de weg naar boven en zette de klassiekers alvast op zijn programma voor deze lente. Het zou mooi zijn mocht hij net voor zijn 30e verjaardag terug de renner worden die hij enkele jaren geleden was.