Enkele jaren geleden maakten de 1e ‘flared’-sturen hun opwachting. Aanvankelijk leek het erop dat het maar een gimmick was en een gravelinterpretatie van de soms onzinnige sturen die we op de trekkingfietsen van Jean en Mariette zagen voorbijkomen. Maar waar de ‘butterfly’-sturen een snelle dood stierven, zien we dat de flared-sturen blijvers zijn. Wij gingen op pad met 1 van de extremere sturen: de Ritchey Venture Max.
24 graden
Het stuur op onze gravelfiets was nog lang niet aan vervanging toe. Toch wilden we wel eens aan den lijve ondervinden wat nu de voordelen zijn van een flared-stuur. Flared betekent breed uitwaaierend. Of, de drops staan ver naar buiten tegenover de bovenzijde. Ter hoogte van de shifters gaat het onderste deel van het stuur verder naar buiten in plaats van recht naar beneden. Een techniek die, in bescheiden mate, ook op andere sturen wordt toegepast. Zo krijgen de onderarmen meer vrijheid wanneer je in de drops zit. Zeker bij een sprint is dit van belang. Maar waar dat bij een conventioneel stuur in een hoek van maar een paar graden gebeurt, worden dat bij een gravelstuur snel meer dan 15 of 20 graden. Bij de Ritchie Venture Max zelfs 24 graden. Dat zorgt ervoor dat het stuur bij een normale bovenbreedte van 42 cm onderin zelfs bijna 53 cm breed wordt.
Het stuur is gemaakt uit 7050, tripple butted aluminium. 7050 is een legering die ook wel ‘luchtvaart-aluminium’ wordt genoemd. Het is sterk en heeft een hoge corrosieweerstand, maar moet verwarmd worden om te kunnen buigen. En lassen is niet mogelijk. Zoals gezegd bedraagt de flare 24 graden en daarnaast kregen de drops nog een sweep van 6 graden mee. Dit betekent dat het laatste gedeelte van de drops horizontaal 6 graden naar buiten zijn gedraaid. Je ziet het amper maar het moet ervoor zorgen dat de polsen minder naar buiten worden gedraaid. De breedte van het stuur moet dan weer voor meer stabiliteit zorgen.
Verschil merkbaar
Opvallend is ook dat de hoogte van de drop, dus het verschil van het bovendeel en de onderzijde, vrij klein is. De grote breedte maakt immers dat we al wat verder naar voren moet buigen om de uiteinden van het stuur vast te kunnen nemen. Ritchey hield dat verschil dus erg klein, wat het in de drops gaan zou moeten vergemakkelijken. Die keuze komt nog maar eens de stabiliteit ten goede. Tegelijkertijd heeft de Venture Max ook een vreemde knik in het onderste gedeelte van de drops. Ritchey noemt dit de ‘ergo bio bend’. Het zou het comfort en de plaatsing van de handen moeten vergemakkelijken. Maar het blijft een vreemde knik.
Eens gemonteerd valt meteen de breedte op. Snel door een gaatje tussen 2 bomen vlammen, zit er ogenschijnlijk niet meer in. Die 10 cm verschil zie en voel je. De shifters staan erg schuin – Remco Evenepoel zou er jaloers van worden. Het wordt afwachten wat dat geeft bij de bediening van de shifters. Het bovendeel van het stuur is met z’n 4 cm vrij breed en licht rond voor een betere grip en meer comfort. Maar we moeten toegeven dat de fiets er nu uitziet als een echte gravelfiets. Voordien leek het eerder een koersfiets met dikke banden.
Het stuur ligt alleszins goed in de hand. Tot onze verrassing voelt de rare positie van de shifters zelfs vrij natuurlijk aan. Door gewoon even de vingers te strekken, kunnen we de versnellingen bedienen zonder dat onze polsen te moet verdraaien. Remmen kan nu niet enkel met de bovenste vingers maar met elke vinger. Wanneer we in een lange klim de handen op het stuur leggen, zorgt de licht ronde vorm voor veel comfort en een goed contact. Het bovendeel van het stuur kreeg een lichte backsweep en hierdoor roteren de armen minder naar buiten. Dat levert meteen een beter gevoel op voor onze geschonden schouder. Trillingen worden voldoende weggewerkt, maar het verschil met een carbon stuur is toch merkbaar.
Goeie feedback
Na een lange klim volgt uiteraard een mooie afdaling. Met een rotvaart vlammen we naar beneden. Het gevoel is goed en via een klein paadje keren we op onze stappen terug. Deze keer gaan we in de drops, de wijsvingers aan de remmen. In de drops rijden is nooit onze lievelingspositie geweest, maar nu voelen we goed de betere stabiliteit. Ook de feedback is beter dan wat we gewend zijn. Kleine correcties blijven beperkt tot het hoogstnodige en van eventuele overcorrecties, en dus zenuwachtig weggedrag van de fiets, is geen sprake. In een rechte lijn, volle bak het pad af. Met een beste jaartijd tot gevolg!
Zelfs de vreemde knik in het stuur weet ons te bekoren. Echter wel nadat we de hoek van het stuur enkele keren hebben aangepast. Aanvankelijk vonden we de knik zelfs wat storend, maar eens de juiste hoek gevonden, viel die niet meer op. Al moeten we toegeven dat we die positie eerder op een verbindingsstuk zouden verkiezen dan in de bossen. Met de handen helemaal achteraan in de drops voelden we ons minder zeker dan met de vingers aan de remmen.
De Ritchey Venture Max weet te bekoren. 95 euro voor een aluminiumstuur lijkt veel, maar daar staan heel wat kwaliteiten tegenover. Voor ons was de brede vorm absoluut geen nadeel. De betere stabiliteit en zelfs het gemakkelijke schakelen en remmen vielen op. Enkel bij de ergo bends is het wat zoeken naar de juiste positie van het stuur. Eens die gevonden, zullen de kwaliteiten van de Ritchey Venture Max zeker bekoren. Benieuwd wie als 1e ‘Dikke Berta’ sneller naar beneden sjeest.