Marianne Vos is op haar 34e al een levende legende. De regerende wereldkampioene in het veld heeft in de 4 disciplines een palmares uitgebouwd waar je van omver zou vallen. Op een dag zullen tal van aandenkens uit die carrière uitgestald worden in het Marianne Vos Museum in haar thuisgemeente Altena. “We hebben wel 800 bekers en 400 leiders- en kampioenentruien om aan de mensen te tonen”, glimlacht haar fiere vader Henk (74).
Henk Vos haalt graag herinneringen op aan de succesvolle carrière van zijn dochter. “Ze is samen met haar broer Anton beginnen fietsen. Die was toen 9 jaar en is er nu 39, dus we zitten inmiddels al 30 jaar in het wielerwereldje”, lacht hij. “Die fietsmicrobe hebben ze vast van mij, al was ik eerst lange tijd doelman in het voetbal. Door een chronische blessure en een trainerswissel die niet lekker liep, ben ik zelf naar het wielrennen overgeschakeld. Ik begon ermee op de leeftijd dat normale mensen stoppen.”
Vervolgens trok Henk met zijn 2 kinderen het hele land rond om te koersen. “Ik deed het allemaal: begeleiden van renners, trainersdiploma’s halen, jeugdwerking, organisaties…. Bij ons in de buurt was ik betrokken bij tal van kermiskoersen en dorpenomlopen, ik was gewoon graag bezig met de koers.“
Veel talent
Al snel bleek de kleine Marianne over bijzonder veel talent te beschikken. “Ze viel eigenlijk meteen op”, weet ook haar vader. “Toen ze nog jong was, hebben we wel eens gezegd dat we er rekening mee hielden dat ze heel ver kon komen. Wat ze uiteindelijk bereikt heeft, hadden we natuurlijk niet verwacht. Bij de jeugd deed ze altijd mee voor de prijzen. In het veldrijden waren er soms nog geen jeugdcategorieën voor meisjes. Die jongeren moesten dus meteen tussen de profs rijden. Marianne won op haar 14e al tussen de elites. Vanaf 16 à 17 jaar maakte ze vast deel uit van de Nederlandse selecties.”
De rest van haar verhaal is bekend. Vos werd in 2006 voor het eerst wereldkampioene in het veld in Zeddam, nog 7 titels zouden volgen. Datzelfde jaar veroverde ze ook de regenboogtrui op de weg in Salzburg, later zou nog 2 titels aan dat rijtje toevoegen. Doe daar ook nog de Olympische titels in de Puntenkoers in 2008 en op de weg in 2012 bij en je zit al aan een indrukwekkend rijtje. “Elke overwinning is bijzonder”, zegt Henk. “Als ze meedoet, gaat iedereen er al van uit dat ze gaat winnen, maar zo werkt het niet. Een zege komt niet zomaar aangewaaid.”
De 70’er gaat nog steeds met veel plezier naar de koers. “Met de coronapandemie was het even wat minder met de gezondheid, nu is dat gelukkig weer verbeterd. In de eerste jaren van haar carrière was ik een beetje een manusje-van-alles bij haar ploeg. Ik was mecanicien of chauffeur van de camper. Zo hebben we samen de wereld gezien. Van januari tot december waren we samen onderweg en bezochten we alle uithoeken van de wereld.”
De wereld rond
De familie Vos is afkomstig van Babyloniënbroek, een gemeente die behoorde tot Aalburg, inmiddels opgegaan in Altena. “Marianne heeft lang bij ons gewoond en heeft uiteindelijk dit huis laten bouwen voor ons”, vertelt Henk. “We hebben altijd heel kort bij elkaar geleefd en nog steeds zien we mekaar vaak. Ik ga nog altijd graag naar de koers, dat is altijd een soort reünie voor ons. Zo lang de gezondheid mee wil, blijf ik dat doen. Mijn hele sociale leven speelt zich hier af.”
Voorlopig is Marianne volgens haar vader nog niet aan haar pensioen toe. “Zolang ze iets kan betekenen voor de ploeg zal ze wel door willen gaan. Daarover zijn nog geen specifieke afspraken gemaakt.” Ondertussen verzamelt Henk alles uit de carrière van haar dochter. “Plakboeken, fietsjes, shirts… ze komen allemaal in het museum. Er zit geen haast achter de opening. Ik wil vooral genieten van alle mooie herinneringen. De koers is een prachtig onderdeel van ons leven geworden.”
