In de vlakke zondagetappe van de Tour verloor Chris Froome 39 seconden. Enkele jaren geleden was dat groot nieuws geweest, nu is het niet eens een voetnoot. Het zegt veel over de status van de 4-voudige Tourwinnaar. En toch is de Brit nog steeds niet helemaal waardeloos. Al was het maar voor de kinderen in Rwanda, die zijn team Israel-Premier Tech probeert te steunen.
Andere weg
Jacques Anquetil won 5 keer de Tour. Dat gebeurde voor het laatst in 1964. Na een jaartje zonder deelname keerde hij in 1966 nog een laatste keer terug. Zelf moest hij uitgeput opgeven, maar eerst leidde hij wel nog de achtervolging op zijn eeuwige rivaal Poulidor om ploegmaat Lucien Aimar aan de eindzege te helpen. Eddy Merckx reed na zijn 5 eindzeges nog 2 keer de Tour, met een 2e en 6e resultaat als gevolg.
De laatste Tour van Bernard Hinault is eveneens een bekend verhaal. Hij werd 2e in een strijd met ploegmaat Greg Lemond. Enkele maanden later ging hij op pensioen. Zo ook bij Indurain, die 4e recordhouder. In 1996 werd hij verloren gereden in het begin van het EPO-tijdperk, het zou meteen zijn laatste deelname zijn.
Terwijl de 4 recordhouders allemaal weigerden het peloton te vullen in de Tour, lijkt Froome met zijn 4 eindzeges voor een andere weg te kiezen. In 2017 won hij voor het laatst de grootste rittenwedstrijd ter wereld en met zijn 32 jaar leek een 5e ook haalbaar. Maar Froome wilde ook de Vuelta en de Giro, startte vermoeid aan de Tour en werd daarin ‘pas’ 3e na ploegmaat Geraint Thomas en Tom Dumoulin. Een jaar later volgde die vreselijke val bij de verkenning van de tijdrit in de Dauphiné. Een 5e eindzege leek verder weg dan ooit.
Field of Dreams
Maar kijk, vorig jaar reed de Brit de Tour toch opnieuw uit. Hij eindigde anoniem op een 133e plaats. Zijn dichtste resultaat in een etappe was de 72e stek in etappe 15. En toch blijft ‘Froomie’ volhouden. Dit jaar is hij er gewoon opnieuw bij. Er waren in de aanloop tekenen van beterschap, maar een klassement lijkt hij niet bepaald na te jagen. Al in de openingstijdrit van nauwelijks 13 km werd hij op meer dan 1 minuut gezet.
Vraag is wat Froome eigenlijk nog in Frankrijk doet. In de 1e plaats uit liefde voor de job, want anders doe je dit niet meer. Ondanks zijn riante loon heeft Froome genoeg geld om te passen voor iets wat hij niet graag doet. Daarnaast is er ook de lopende campagne Field of Dreams, dat geld inzamelt om een fietscentrum te bouwen in Rwanda. Een mooi project waarbij alle aandacht welkom is. En die kan een oud-Tourwinnaar natuurlijk wel nog steeds bezorgen.
Geen pijn
Chris Froome zelf liet bij de start van de Tour nog weten te hopen om mee te kunnen doen voor een etappezege. Hij spreekt nog altijd over progressie die hij boekt en hoop die hij koestert om terug in de buurt te komen van zijn oude niveau. Wedstrijdritme blijft welgekomen, alsook de wil om zijn loopbaan op een mooiere manier te eindigen dan dat hij het nu zou doen. Naar eigen zeggen fietst hij voor het eerst echt zonder pijn rond, wat hem sterkt in zijn overtuiging verder te willen gaan. Aan een pensioen aan het einde van dit jaar wil hij nog niet denken.
Het blijft natuurlijk vreemd. De ooit zo sterke Froome, wat onhandig ogend en eeuwig starend naar zijn powermeter, lijkt een oud mannetje te zijn geworden. Het is wat krampachtig hoe hij op zijn eigen foto’s staat. Maar als er 1 les is die we inmiddels wel geleerd hebben, is dat je renners nooit mag afschrijven. Mark Cavendish kwam ook uit de vergeetput gekropen en Fabio Jakobsen legde op zijn manier een enorme weg af naar succes. Toch maar het voordeel van de twijfel geven dan, die gekke Chris Froome?
